Deining in Dönsdorf

[Basilicum]

Het juiste RAL-nummer is nog niet boven water gekomen, maar de foto toont aardig goed de blauwtint.

Groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   371}


Kijkje in Oberwankl – 1

Secretaresse Sabine Sommer steekt haar hoofd in de directiekamer. ‘Over tien minuten begint de vergadering.’
Waldstein knikt. ‘Ja, ik weet het. Waar zitten we?’
‘Vergaderkamer 2.’
‘Is Braun al binnen?’
‘De boekhouder? Nee, nog niet gezien. Ik ga alvast naar beneden om te kijken of er al koffie is voor de vergadering.’
‘Bijna half tien,’ bromt de chef, ‘en meneer is nog steeds niet op kantoor.’
Uit het trappenhuis komt een bekend geluid.
Waldstein opent zachtjes de deur naar de gang en roept: ‘Wel wel wel! Zijn we niet een beetje aan de late kant vandaag?’
‘Verzeihung, Chef,’ zegt Braun ietwat geschrokken. ‘Ik heb me verslapen. Es tut mir leid.’
‘Zo wordt je nooit een goede spoorman, Braun! Als een machinist zich verslaapt, kan dat grote gevolgen hebben voor onze passagiers, goederen en dienstregeling.’
‘Jawohl, Chef, Selbstverständlich, Chef.’
Waldstein doet voldaan de deur weer dicht en gaat aan zijn bureau zitten.
‘Waar was ik ook al weer gebleven…? Oh ja, ik wilde Oberwankl bellen, maar daar heb ik geen tijd meer voor. Eerst naar die taaie vergadering.’ Hij trekt een map uit de kast en gaat daarmee naar de tweede vergaderkamer.

Als hij even na elven terug is, heeft hij ernstig behoefte aan frisse lucht, maar dat moet nog even wachten. Hij bladert in zijn agenda en ziet dat hij vanmiddag alleen een afspraak heeft met de boekhouder. Waldstein neemt de hoorn van de telefoon en kiest een nummer.
‘…’
‘Ja, Braun. Waldstein hier. Die bespreking van vanmiddag… Kan dat misschien eerder? Nu, bijvoorbeeld.’
‘…’
De chef werpt een leugentje om bestwil de lucht in. ‘Vanmiddag moet ik plotseling naar Oberwankl.’
‘…’
‘Danke, ik kom meteen naar je toe.’

De bespreking verloopt gelukkig vlot en veertig minuten later zit Waldstein in zijn auto. Hij rijdt eerst naar huis om te eten en daarna neemt hij een mooie route naar Oberwankl.
Sinds de tijd dat het kleine Betriebswerk van Oberwankl zijn zelfstandigheid moest opgeven, is het een Aussenstelle van Bw Dönsdorf. Hierdoor draagt de Vorsteher van Bw Dönsdorf ook de verantwoordelijkheid voor Ast Oberwankl. In de dagelijkse praktijk zwaait Joseph Quint de scepter in Oberwankl, want Waldstein kan natuurlijk niet alles zelf in de gaten houden.
Als Waldstein het Bw-terrein opdraait, ziet hij bij de locloods Quint en Baumeister Althoff staan. De chef parkeert zijn auto en stapt uit.
‘So, meine Herren! Hoe gaat het hier?’


616   Bij de Oberwankler Lokschuppen.

‘Goed,’ zegt Quint verrast. ‘Wat brengt u hier zo plotseling?’
‘Och, ik wou eens zien hoe het met de loods in Oberwankl gaat.’ De chef kijkt de Baumeister aan. ‘Is die al klaar?’
‘Nee, helaas nog niet. Zo snel gaat dat niet,’ vertelt Althoff. ‘Zal ik de stand van zaken laten zien?’
‘Graag.’
De drie mannen gaan de loods binnen.
‘Nog geen deuren?’ informeert de chef.
‘De timmerman en de glaszetter hebben er hun handen vol aan in de werkplaats. Verder werken we nu aan de draagbalken van de loopkat. Daarna kan het dak erop.’
‘Daarna pas?’
‘Ja, we kiezen bewust voor deze volgorde om lastig hijs- en tilwerk te voorkomen.’
‘Ach so.’
Geïnteresseerd kijkt de chef om zich heen. ‘Ah, de eerste werkkast is al geplaatst. Hopelijk is-tie waterdicht.’ Dan ontdekt hij iets vreemds.


Met vriendelijke groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   372}


Kijkje in Oberwankl – 2

‘Weten jullie wat ik hier mis?’ vraagt Waldstein.


616   In de loods.

‘Ik denk dat ik het weet,’ lacht Quint en wijst naar de Baumeister. ‘Het is zijn schuld.’
‘Hoho! De stratenmakers gingen te voortvarend te werk, niet ik.’
‘Dat zou anders ook voor het eerst zijn,’ lacht Quint nog harder. ‘Hahaha!’
‘Dus daarom zie ik hier nog geen spoorstaven,’ begrijpt Waldstein.
Althoff haast zich door te zeggen: ‘Maar daar zorg ik voor.’
‘Inclusief inspectieput,’ vult Quint aan.
‘Precies,’ knikt Waldstein.
‘Natuurlijk,’ bevestigt Athoff. ‘Dat staat in het bestek.’
De chef kijkt zijn plaatsvervanger aan. ‘Krijgt de inspectieput verlichting?’
‘Wat mij betreft wel, alleen wil de Bahnmeisterei daarvoor maar geen goedkeuring geven.’
‘Waarom niet?’
‘Geen idee,’ zucht Quint. ‘Waarschijnlijk is het geld op en…’
‘Geen geld? Zal ik eens met mijn boekhouder praten? Die verzorgt ook geldzaken van de Bahnmeisterei.’
‘Graag. En Fischer van de Bahnmeisterei zegt ook niet te weten hoe daar verlichting opgehangen kan worden.’
‘Wat is dat nou weer voor kletskoek?’ Waldstein draait zijn hoofd naar Althoff en kijkt hem vragend aan.
‘Dat snap ik ook niet. ‘Wij hebben al verschillende mogelijkheden aangedragen.’
‘Volgens mij,’ zegt Quint, ‘wil de Bahnmeisterei deze loods zo eenvoudig mogelijk houden. Dat snap ik wel, maar zo kunnen wij hier niet werken.’
‘Binnenkort zie ik Fischer weer, ’ zegt de chef, ‘dan zal ik ook eens informeren.’
Quint kijkt hem dankbaar aan. ‘Dat zou fijn zijn.’
Althoff is met zijn gedachte al ergens anders. ‘Is hier nog koffie te krijgen?’
‘Jazeker,’ knikt Quint en draait zich Waldstein. ‘Heeft u nog tijd, chef, of moet u al weer weg?’
‘Neeej, ik heb vandaag de tijd. Koffie sla ik niet af.’
Het drietal verlaat de loods en drentelt naar het Sozialgebäude.


Met vriendelijke groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   373}


Rinkeldekinkel

Van een vijftiger is een Windabweiser gebroken. Het stuk glas om de wind uit de ogen van machinist en stoker te houden, bleek niet sterk genoeg te zijn om de zwaaiende giek van de Fuchs bij de bekoling tegen te houden. Steffen vervangt hem en laat daarbij per ongeluk zijn steeksleutel uit het raam vallen, die meters lager rinkelend op de vloer van de loods terecht komt. De Lokschosser bromt wat en klimt naar beneden.
Horst Hausmann loopt voorbij.
‘Pas op! Je linker veter zit los.’
Steffen zet het aangewezen stuk schoeisel op een kistje, maar met de veter is niets aan de hand.
‘Eén april! Haha!’
‘Nee, hè? Is het weer zo ver?’ moppert Steffen. ‘Weer een hele dag vol flauwe moppen, die alleen maar afleiden, irriteren en tijd kosten.’
Hoofdschuddend kijkt Horst rond op zoek naar het volgende slachtoffer. Die is gauw gevonden, als Karl Schmidt verschijnt.


618   Ringlokschuppen.

‘Achtung! Daar ligt een plas olie.’
Onmiddellijk maakt Karl ontwijkende bewegingen en verliest, wild met zijn armen zwaaiend, bijna het evenwicht.
‘Waar dan?’
‘Hahaha! Eén april!’
‘Pfff…’
Horst maakt aanstalten om grinnikend verder te lopen.
‘Hör’ mal, Horst,’ zegt Karl. ‘Weet jij dat de peilglazen bijna op zijn?’
‘Een grap, zeker? Hihi!’
‘Nee, echt waar. Focke Wulf heeft nog maar één enkel exemplaar op voorraad.’
‘Dan moet hij Schwarzburg maar bellen om daar wat te lenen of zo.’
‘Schijnt-ie al gedaan te hebben.’
‘Opeens valt achter de rug van Horst luid rinkelend glas op de vloer aan stukken.’
‘WAT GEBEURT ER?!’ roept hij, geschrokken opspringend.
‘Ik heb twee peilglazen uit mijn vingers laten glippen,’ verklaart Steffen berouwvol. ‘Entschuldigung.’
‘Echt waar?! Maar nou hebben we er geen meer, man!’
‘Is dat zo? Oh…, dan kan de vijftiger niet meer de baan op.’
‘Maar die moet straks Ng51 rijden!’
‘Tja, euhh… Ik kan er niets aan doen.’
Boos tierend kijkt Horst naar het glas en tilt een stuk op. ‘Was dit een peilglas? Dit glas is veel te dik, joh.’
‘Dat klopt! Het is van een gebroken Windabweiser. ‘Eén april, weet je nog? Hopelijk zijn wij de rest van de dag van jouw flauwe grappen af!’
Beteuterd kijkt Horst Steffen na, die zich al heeft omgedraaid en, zonder verder iets te zeggen, verdergaat met zijn klus.


Met vriendelijke groet,
Bas

[Chris Westerduin]

Niks aan dit verhaal!
1 april! 

[Basilicum]

Groet,
Bas

[tuurtje]

Wederom een schitterend verhaal, nog beter als deze 

Groetjes

Arthur

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   374}


Dweilen

De gangen in de Verwalting worden gedweild. De Huishoudster begint beneden. Als ze de hal bereikt, drukt ze op de liftknop. Zoemend komt de lift naar beneden. De deur gaat open en de secretaresse stapt eruit.
‘Morgen, Julia. Hoe gaat het?’
‘Goed, hoor. Pas op, want de vloer is nog niet droog.’
‘Danke!’
De secretaresse loopt verder en de huishoudster gaat met de dweil de vloer van de lift te lijf.


619   Verwaltung.

Een half uur later is Julia op de eerste verdieping bezig. Weer een druk op de liftknop. De lift komt snel. Sabine kijkt op vanuit haar kamer en ziet Julia de vloer van de lift dweilen. Daarna gaat de huishoudster neuriënd verder met de rest van de verdieping.
Als de secretaresse naar Frau Hundertmark van de loonadministratie op de tweede verdieping gaat, besluit ze de trap eens te nemen. Boven ziet ze Julia weer de lift dweilen.
‘Waarom dweil je de lift drie keer?’ informeert de secretaresse.
‘Hoezo?’
‘Je hebt beneden de liftvloer toch al schoongemaakt?’
‘Dat was de lift van de begane grond; deze is van de tweede verdieping.’


Met vriendelijke groet,
Bas

[jerrytrein]

 
licht kleurig(haar) _hoofd

[ex44]

En dan is dit alleen nog maar naar boven... de vloeren van die naar beneden moeten ook nog.

[jerrytrein]

 
dubbel blond ?

[Chris Westerduin]

Komt vast door de warmte! 

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   375}


Record

Lopend door het Betriebswerk ziet Hausmann een niet zo alledaagse locomotief staan. Eén met ontzaglijk hoge wielen. ‘Wat een prachtige machine,’ mompelt hij vol ontzag, terwijl hij er een rondje omheen loopt.
Korte tijd later is hij in de Lokleitstelle en informeert bij Marks.
‘Hebben we bezoek?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Die grijze loc buiten.’
‘Ach so! Die Bayerische Es-Zwei-Sechstel, meinst du? Ja, das stimmt. Die maakt een tour door Zuid-Duitsland in verband met een jubileum. Het is zoveel jaar geleden, dat deze loc een snelheidsrecord behaalde.’
‘En dat moet gevierd worden.’
‘Precies.’


620   Beroemde dame.

Vandaag precies 110 jaar geleden, 2 juli 1907, reed S2/6 3201 van de Beierse spoorwegen met een trein van vier rijtuigen 154,5 kilometer per uur. Voor stoomlocomotieven op dat moment een wereldrecord. Ondanks dat deze machine goede loopeigenschappen heeft en hiermee aantoonde snel te kunnen rijden, is het bij een enkel exemplaar gebleven. Een van de oorzaken is de ras toenemende treingewichten, die voor een loc met twee drijfwielen al snel te veel werd. De S2/6 werd na een proeftijd ingezet bij de Pfalzbahnen, die toen deel uitmaakten van de Beierse spoorwegen. Na buitendienststelling in 1925 kreeg ze een plaats in het spoorwegmuseum in Nürnberg, waar ze nu nog te bezichtigen is.


Met vriendelijke groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   376}


Locomotiefnummer

Machinist Bernd Westländer komt de Lokleitung binnen. Hij legt sleutels en een Betriebsbuch op de balie.
‘Tag, Herr Marks! Br. V100 1075 staat weer in de loods.’


621   Lokschuppen.

‘Br. V100 1075?’ informeert de Lokleiter.
‘Jawohl.’
‘Gibt es nicht.’
‘Bestaat niet?’
‘Nee.’
Verbaasd kijkt Bernd de Lokleiter aan. ‘Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Ik weet heus wel op welke loc ik zojuist gereden heb, hoor.’
‘Dat zal best, maar Br. V100 1075 bestaat niet.’
De machinist wijst naar een nummer op het Betriebsbuch. ‘Kijk zelf maar: Br. V100 1075.’
‘Daar staat V100 1075,’ verbetert Marks, ‘niet B R punt V100 1075.’
De machinist schudt schouderophalend met zijn hoofd. ‘Dat snap ik niet.’
‘Toch is het eenvoudig. Een locnummer bestaat uit twee delen. Eerst een Stammnummer, die het nummer van de Baureihe weergeeft; dan een Ordnungsnummer voor het volgnummer in de serie, Baureihe. Zo kun je spreken over de Baureihe V100, maar niet over de Baureihe V100 1075, want dat is maar één loc uit de serie V100. Br. V100 is dus goed en Br. V100 1075 is fout.’
‘Ach so… Ich fange zu verstehen an. Ik bedoel dus te zeggen: V100 1075 staat weer in de loods.’
‘Precies. Eén loc staat in de loods, niet de hele serie.’
Marks opent het Betriebsbuch. ‘Waren er nog bijzonderheden vandaag?’
‘Nee, geen onregelmatigheden en mankementen.’
‘Ah, goed te horen.’
‘Dan meld ik me morgenvroeg weer voor de volgende dienst. Auf Wiedersehen.’
‘Fijne avond!’


Met vriendelijke groet,
Bas

[Chris Westerduin]

Joepie, eindelijk weer een avontuur!