Deining in Dönsdorf

[tijgernootje]

Ik doe niks meer dan dit 

[tuurtje]

Bas,

Jij en je vader mogen meer als duo optreden 

Groetjes

Arthur

[DJV]

Kort gezegd. Uiterst boeiend!!

[Reinout van Rees]

Klap klap klap!

(En van Moritz een welgemeend "mieaaaauuuuuuwwww!")

Reinout

[Rotterdam]

het wordt steeds interessanter de verhalen.
gewoonweg briljant!
respect

mvrgr
willem

[jerrytrein]

 
En je vader heeft iets met stoom machines te doen(gehad)
 
gaat zo voort

[Basilicum]

Dank voor de reacties.

@ Jerry: Dat is juist.

Groet,
Bas

[jerrytrein]

Scheepvaart
kustvaart of grotevaart
Machinist of stoker /monteur

[Basilicum]

In het verleden is mijn vader als stoker en machinist met stoomlocomotieven in de weer geweest.

Groet,
Bas

[jerrytrein]

 

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   356}


Sanitaire stop

Lokschlosser Steffen Werkstätter loopt naar de Verwaltung. In het souterrain opent hij zijn kastje, pakt de nieuwste Bildzeitung eruit en gaat naar de toiletruimte om eens uitgebreid zijn behoefte te gaan doen.
Klik! Het licht springt automatisch aan. Dat is een nieuwigheidje, dat sinds kort vanuit de hoge, ivoren toren van de Bundesbahn ernstig wordt aanbevolen. Als hij zich heeft geïnstalleerd, slaat hij zijn krant open en begint te lezen over hevig onweer, dat het Odenwald heeft geteisterd.
Klik! Licht uit.


600   Verwaltung.

Steffen zit in het donker. Verbaast kijkt hij om zich heen, maar ziet bar weinig. Helemaal donker is het niet, want er schijnt nog een beetje daglicht door een klein geblindeerd raampje aan de andere kant van de ruimte, maar dat is veel te weinig om de letters van de Bildzeitung te kunnen onderscheiden. Gelukkig duurt het niet lang, want iemand komt de toiletruimte binnen.
Klik! Licht aan.
De wc-bezoeker schijnt alleen zijn handen te willen wassen en is al snel weer weg. Steffen leest verder over donder, bliksem en hagelstenen. Daarna neemt hij een sappig bericht door over elkaar het leven zuurmakende filmsterren.
Klik! Licht uit.
Weer zit de Lokschlosser in het donker. Vervelend, want het artikel neigde net naar een spannende ontknoping te leiden. Juist als de Steffen wil opstaan, gaat de deur weer open.
Klik! Licht aan.
Twee mannen klossen naar de rij pisbakken en praten blaasdrukverlagend honderduit over een wedstrijd van gisteren, die hun ploeg glansrijk verloren schijnt te hebben. Korte tijd later zijn zij ook weer weg. Steffen bromt wat. De spannende ontknoping van zijn artikel loopt uit op een farce, want de filmsterren lijken het zonder vuurwerk, vechtpartijen of tussenkomst van advocaten bij te leggen. Hij slaat een bladzijde om en leest een aangrijpende titel.
Klik! Licht uit.
‘Zo kan een mens zijn krantje toch niet lezen?’ moppert Steffen. Hij piekert over oplossingen. Die lopen uiteen van blind zijn broek ophijsen tot zijn krant in de hens te steken, zodat hij wat kan zien. Dat laatste is hem toch wat te gortig. Als hij een andere oplossing probeert te vinden, gaat…
Klik! Het licht weer aan.
De volgende bezoeker vult hevig hoestend een beker met water en begint op een bijzonder onsmakelijke manier zijn keel te gorgelen. Steffen trekt een vuil gezicht en leest opnieuw de titel van het volgende artikel: Artiest vindt bril terug. Alweer? denkt Steffen. Even later is de beker leeggegorgeld en vertrekt de man kuchend. Hoofdschuddend haalt de Lokschlosser zijn schouders op en gaat verder met het volgende artikel, waarin verondersteld wordt, dat het heelal bijzonder donker is.
Klik! Licht uit.
‘Hier anders ook!’ De Lokschosser vloekt wat voor zich uit. Net als hij een eind aan zijn toiletsessie wil gaan maken, stormt iemand de ruimte binnen.
Klik! Licht aan.
De man verdwijnt in een wc-hok. Steffen kijkt op de volgende pagina, waarop een zuurkijkende Finanzminister staat afgebeeld met een stel zakenlieden, die zichtbaar het gevoel hebben een flinke financiële poot te hebben uitgedraaid. Verderop wordt een watercloset doorgespoeld en gehaast verlaat de man de toiletruimte. Een paar minuten later…
Klik! Licht uit.
Nu is de Lokschlosser het beu. Hij vouwt grof zijn krant op, zoekt met tastende vingers naar toiletpapier en rondt zijn toiletbezoek af. Als hij opstaat, reageert de verlichting op zijn beweging.
Klik! Licht aan.
‘@^&$#!’ vloekt Steffen. ‘Als ik dat geweten had…’


Met vriendelijke groet,
Bas

[laurent]

Herkenbaarheid...  :D100 Jaar later, nog niets veranderd. Sta je onder de douche, gaat het licht uit. Zit je op de pot, idem.

Laurent

[tijgernootje]

Een typisch geval van,om t sch**t van te krijgen 

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   357}


Ammertaler

De trein uit Würzburg stopt in het station. Een paar mensen stappen uit, waaronder een gezette man met een zware cameratas. De Bahnsteigvorsteher heeft hem al herkend.
‘Tag, Herr Blauluft. Wieder in Dönsdorf?’
‘Jaja, wieder da. Er schijnt iets interessants te zijn in het Bw.’
‘Ach so.’
Blauluft is fotograaf van Bundesbahndirektion Frankfurt en in die functie bevoegd zich langs het spoor te begeven. Hij groet de perronopzichter, gaat naar het einde van het perron en loopt langs het spoor naar het depot. Binnen tien minuten bereikt hij de draaischijf en ziet het begeerde object: een kleine, rode locomotief. De Bildsteller bromt tevreden, zet zijn tas neer en haalt er met zorg een camera uit. In minder dan geen tijd heeft hij een paar mooie foto´s gemaakt van de machines in en naast de loods.


601   Neuzen bij elkaar.

De deur van een bijgebouw gaat open en Frank Hebehoch komt naar buiten. ´Tag, Blauluft! Wat brengt u hier?’
‘Die kleine rode daar.’
‘Oh, de E69. Ja, die is pas hier. Voor rangeerwerk, werd me verteld.’
‘Twee andere van deze serie zijn in Heidelberg. Ook als rangeerlocomotief.’
‘Ik snap dat niet helemaal, want hier in Dönsdorf zijn nog veel te weinig sporen met bovenleiding om met een Ellok een behoorlijke rangeerdienst te kunnen uitvoeren.’
‘Wel met een E80,’ grinnikt de fotograaf.
‘Ja, maar dat is een acculocomotief en kan wel een tijdje zonder stroom uit een draadje. Wat is de oude standplaats van de E69?’
‘Ze komen uit het Ammertal. De Bundesbahn zet daar tegenwoordig moderner materieel in, zoals Silberlingen met E41ers.’
‘Is dat een lange lijn?’
‘Nee. Een kilometer of dertig, geloof ik.’
‘Dan zullen die E41ers niet überfordert zijn, lijkt me. Het zou mij niet verbazen als die kleine locomotiefjes weer terugkeren naar hun oude habitat.’
‘We gaan het zien.’


De Baureihe E69 is een serie van vijf locomotieven en oorspronkelijk van de Lokalbahn Aktien-Gesellschaft, kortweg LAG. Tussen 1905 en 1934 zijn de locomotieven gebouwd en deden dienst op de spoorlijn Murnau – Oberammergau in Bayern. In 1938 werd de LAG door de Deutsche Reichsbahn ingelijfd en kregen de kleine elektrische locomotieven serienummer E69. Geen van deze machines zijn aan elkaar gelijk. Alleen E69 02 en E69 03 vertonen grotere overeenkomsten. Behalve enkele onderbrekingen zijn de E69ers altijd op ‘hun’ spoorlijn in dienst geweest. In 1981 gingen de laatste exemplaren buiten dienst. E69 04 bleef als enige achter in het Ammertal en werd als monument in Murnau bij het station opgesteld. De andere vier zijn allemaal museaal behouden gebleven.
Ik heb modellen van deze kleine locjes altijd interessant gevonden, maar nooit op mijn verlanglijst gezet. Ook niet toen Brawa, Märklin/Trix en onlangs Fleischmann met nieuwe H0-modellen kwamen. Dat veranderde, toen ik zeer lovende kritieken las over het nieuwste model van Fleischmann. Zelfs een forum als Drehscheibe-Online, dat als zeer kritisch bekend staat, is erg positief. Met name de stroomafname is goed verzorgd, want een as is pendelend aangebracht, waardoor altijd vier wielen de rails raken. Vreemd dat Eisenbahn-Kurier dat niet wist te vermelden. Verder is de constructie zoals we van Fleischmann gewend zijn: doordacht en overzichtelijk.


Met vriendelijke groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   358}


Selbstfahrend

E69 05 heeft treinen gereden in Schwarzburg en is nu weer in Dönsdorf te gast. Ze staat in de ringloods. Heinz Koch loopt er geïnteresseerd omheen.
‘Da’s een speciale!’ roept Georg Müller. ‘Of niet, Heinz?’
‘Zeker wel. Eentje uit een serie van vijf, heb ik ergens gelezen. Deze schijnt de sterkste van het kwintet te zijn.’
‘Ik moet er straks mee naar Schwarzburg.’
‘Jij? Sinds wanneer mag jij elektrische locomotieven rijden?’
‘Sinds ik het examen gehaald heb. Het is weer eens wat anders dan met een 44er een lange Heinrich sleuren.’
‘Zeg dat wel, haha!’
‘Ik sprak een hele tijd geleden een machinist, die met deze E69 en soortgenoten op de spoorlijn tussen Murnau en Oberammergau heeft gewerkt. Hij zal nu wel met pensioen zijn gegaan, denk ik.’
‘Mooie annekdotes?’ vraagt Heinz gretig.
‘Zeker wel. Weet jij hoe ze aan het einde van de spoorlijn met de loc omlopen?’
‘Gewoon om de trein heenrijden, zal wel te eenvoudig zijn, denk ik. Haha!’
‘Het kan veel makkelijker,’ lacht Georg. ‘De spoorlijn uit Murnau eindigt in Oberammergau en loopt stationinwaards helling af.’
‘Het ligt dus niet vlak?’
‘Precies. Als de trein uit Murnau is aangekomen, staat de lok ingesloten tussen trein en station, want Oberammergau is een kopstation. De trein rijdt achteruit totdat een wissel is gepasseerd. De loc wordt afgekoppeld en boemelt terug over dat wissel, die daarna wordt omgelegd. De rangeerder draait de rem van de trein los en de rijtuigen rollen langzaam de helling af het station in.’
‘Dat moet je ook maar durven.’
‘Och, zo’n toer is dat niet. Zeker als je de rem vasthoudt.’
‘En daarna komt de loc erachteraan, zeker?’
‘Ja, handig, hè? Zo hoef je maar één wissel om te leggen in plaats van twee.’
‘Goed bedacht, ja. Dat moet ik eens gaan bekijken.’
‘Dat kan. Een vriend van me heeft het gefilmd. Hij filmde ook een rit op de bok van E69 03.’
‘Die wil ik wel eens zien. Zeg, Georg, Wat ik me nog afvraag… Bij deze kleine Baureihe is de ene machine groen en de volgende rood. Weet jij waarom?’
‘Terechte vraag. Wilhelm stelde hem van de week ook. Eigenlijk zouden ze allemaal rood worden, maar daar komt het maar steeds niet van. Het zit namelijk zo, dat…


602   Die middag rijdt Ex-LAG 5 met twee Silberlingen naar Schwarzburg.


Voor de volledigheid plaats ik ook hier de verklaring van de kleuren.

Oorspronkelijk waren alle vijf E69ers groen. Toen in de jaren ’50 van de vorige eeuw E69 02 en 03 het Ammertal voor ongeveer tien jaar verlieten en in Heidelberg rangeerwerk gingen uitvoeren, werd het rood van rangeerlocomotieven een meer passende kleur. E69 03 kreeg tijdens een revisie inderdaad een rode jas. De andere drie machines zouden ook rood worden, want de maximale snelheid van 50 kmh doet meer aan een rangeerloc denken. Zo werd tijdens een AW-bezoek E69 05 ook rood. Vanaf de jaren ’60 werden de vier overgebleven E69ers – E69 01 is in 1954 buiten dienst gesteld – terug in hun oude Heimat het Ammertal gestationeerd en voor goederen- en reizigersdiensten ingezet. De kleur zou dus weer groen moeten worden, maar dat is nooit gebeurd. Sterker nog: bij het vernieuwen van de verf werd bij E69 02 en 04 groen aangehouden en bij 03 en 05 rood.


Met vriendelijke groet,
Bas