Deining in Dönsdorf

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 241}


Materiaal voor Gösserbach

Een magazijn in Bw Dönsdorf staat vol met onderdelen, gereedschap  en machines, die niet meer gebruikt worden. In Gösserbach heerst hieraan juist een tekort. Na diverse verzoeken om het een en ander over te kunnen nemen, gaf de chef opdracht het magazijn eens goed door te pluizen. Dat heeft Focke Wulf in de dagen tussen Kerst en nieuwjaar mopperend gedaan. Het leverde een lange lijst op, die Waldstein met verbazing doorbladerde.
‘Zo veel?’ vroeg hij. ‘En dat hebben we allemaal niet meer nodig?’
‘Allemaal overbodig geworden. Sommige spullen liggen er al jaren. Het kan dus allemaal weg.’
‘Ben ik met je eens, maar een aantal machines blijven toch hier.  Als de lange loods gerenoveerd is, zullen ze daar gebruikt gaan worden.’
‘Oh? Gaat dat toch door? De renovatie, bedoel ik.’
‘Wat mij betreft wel, maar de Bundesbahndirektion is hierin niet erg besluitvaardig. Het kan dus nog wel even duren. Ik geef de lijst aan Horst Hausmann, zodat hij kan aangeven welke machines wel en welke niet afgedankt kunnen worden.’
‘Dat is goed. Wat mij betreft kunnen alle materialen in dat magazijn weg.’
‘Want alles wat je wilt behouden, heb je al in je eigen magazijn opgenomen.’
‘Juist.’
‘Heel goed. Ik zal met Gösserbach contact opnemen. Je hoort nog van me.’
‘Jawohl, Chef.’

Het antwoord kwam van de week: ‘We zijn geïnteresseerd in alles wat u kunt missen. Over onkosten worden we het wel eens.’
Als het nieuws Focke heeft bereikt, maakt hij er meteen werk van. Hij loopt met de lijst in zijn hand naar het magazijn. Karl Schmidt hobbelt achter hem aan in een heftruck.


444   Magazijnen achter in het Bw.

Focke opent de deur en zegt: ‘Rainer Kraus brengt drie goederenwagens om alles in te laden.’
‘Dat moet genoeg zijn,’ vindt Karl.
‘Lijkt mij ook. Kijk, hier heb ik een lijst. Alles laden we in, tenzij er een kruisje voor staat. Ik zal aanvinken, wat we gehad hebben.’
‘Da’s duidelijk.’
Ze gaan naar binnen.
‘Is hier ergens ook een pompwagen?’ vraagt Karl.
‘Waarom? We hebben toch een heftruck?’
‘Ja, daarmee tillen we de pallets en kisten in de goederenwagen en zetten ze binnen met de pompwagen  op hun plek.’
‘Oh, zo bedoel je. Goede gedachte. Ik zal even kijken in het magazijn hiernaast.’
Intussen zet Rainer met zijn Köf drie goederenwagens neer. ‘Staan ze hier goed?’


445   De goederenwagens worden gebracht.

‘Jawohl!’ antwoordt Karl en schuift een deur van de eerste wagen open. Rainer koppelt af en maakt dat hij wegkomt. Aan magazijnen leegruimen heeft hij een broertje dood.
Een pompwagen achter zich aan slepend komt Focke weer terug. Karl hijst hem met de heftruck in de eerste goederenwagen. Dan kan het inladen beginnen.

Na paar uur is het magazijn zo goed als leeg.
‘En die machines hier in de hoek?’ vraagt Karl.
‘Euhh, even kijken.’ Focke raadpleegt de lijst. ‘Die blijven hier. Er staat een kruisje voor. Kijk maar.’
‘Oké. Ik breng de pompwagen terug, dan kun jij je lijst bijwerken.’

De volgende dag worden de drie goederenwagens naar Gösserbach gebracht. De 80 springt in voor een loc van de Baureihe 55, die met een andere goederentrein vertraging heeft opgelopen.


446   Ab nach Gösserbach.


Met vriendelijke groet,
Bas

[svries1]

Geweldig zo'n 'help Gösserbach de winter door' actie 

[a.moonen]

Materiaal voor Gösserbach

Na wat problemen heeft de trein Gösserbach bereikt 

mvg
Arnold

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 242}


Meubelen – 1

Toen Ralf Peters naar Lümmeln vertrok, heeft hij zijn huisraad achtergelaten bij zijn ouders in de schuur. Al vaker herinnerde zijn vader hem aan die spullen, maar ze staan ze er nog steeds. Van de week had Ralf een woordenwisseling met zijn lieftallige echtgenote, waarbij delen van het servies naar de andere kant van de kamer zeilden. De ruzie ging over de beperkte kastruimte in hun huidige woning. Ralf besloot twee vliegen in één klap te slaan: extra kasten voor Rosita en een opgeruimde schuur voor zijn vader. Hiervoor is hij spoorslags naar Dönsdorf vertrokken.


447   Tegen half twaalf loopt Ralf op een perron van Dönsdorf Hbf naar het busstation.

Twintig minuten later is hij bij zijn ouders.
‘We wisten helemaal niet dat je zou komen,’ zegt Moeder. ‘Nou heb ik niets lekkers voor bij de koffie.’
‘Dat geeft niet, hoor.’
‘Maar toch fijn, dat je er bent. Hihi.’
Vader komt de keuken binnen. ‘Hee, Ralf! Jij hier?’
‘Ja. Ik dacht toch maar eens mijn meubelen te komen halen.’
‘Zo maar opeens of kreeg je wroeging?’
Ralf kijkt zijn vader lachend aan. ‘Wroeging. U liet het niet na om mij eraan te herinneren.’
‘Oh, dus het kwam wel over. Prima.’
Ze gaan aan tafel zitten en praten over het wel en wee in Dönsdorf en Lümmeln en natuurlijk over Rosita en haar opbergproblemen.
‘Oh, vandaar. Daarom kom je dus jouw meubelen ophalen en niet omdat ik er al vaker naar gevraagd heb. De volgende keer speel ik het via jouw echtgenote, Ralf,’ plaagt Vader.
Ralf lacht. ‘Ik wil dus vanmiddag de huisraad naar het Güterbahnhof brengen en in een goederenwagen laden.’
‘Dan hebben we wel een aanhanger nodig,’ constateert Vader, ‘want het past niet in mijn auto. Ik zal mijn broer bellen.’
Maar oom Willibald is niet thuis. Ook niet bij de tweede en derde belpoging.


Met vriendelijke groet,
Bas

[SimonH]

Als dat maar goed komt ...

Groeten Simon

Verstuurd vanaf mijn LG-P710 met Tapatalk

[jerrytrein]

  paard en wagen bij de bevriende veehouder
  handkar
 of modern de bakfiets 

[tuurtje]

Misschien dat Jan kan helpen 

https://images.beneluxspoor.net/bnls/Img0768.jpg

Groetjes

Arthur

[tijgernootje]

Die lijkt stuk,of ze moeten vroeger voor de lol onder een auto zijn gaan gluren 

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 243}


Meubelen – 2

‘Ik zal mijn oude kameraad eens vragen,’ stelt Ralf voor. ‘Hij heeft een vrachtwagentje. Mag ik even bellen?’
Vader maakt een royaal gebaar. ‘Ga je gang, jongen.’
Ralf draait het nummer. ‘Hallo, Heribert? Du sprichst mit Ralf. Wie geht ’s dir?’
‘…’
‘Ja, goed. Zeg, luister eens. Kun je mij helpen met een paar meubelen? Ze moeten naar het Güterbahnhof gebracht worden.’
‘…’
‘Nu?’ vraagt Ralf voorzichtig.
‘…’
‘Ja, ik weet het. Ik wou het mijn oom vragen, maar die is niet thuis en om zijn aanhanger ongevraagd uit de tuin te halen, vind ik ook zo wat.’
‘…’
Ralf kijkt op de klok. ‘Over anderhalf uur. Fantastisch, Heribert! Herzlichen Dank.’
De lijn wordt verbroken.


448   Huize Peters.

‘Weten ze op het Güterbahnhof al dat je komt?’ vraagt Vader.
‘Die ga ik nu inlichten.’
Terwijl Vader met zijn wenkbrauwen fronst, bladert zijn zoon in het telefoonboek. Het nummer is snel gevonden en als de telefoon voor de negende keer overgaat, wordt er opgenomen.
‘Gutentag. Ralf Peters hier.’
‘Hallooo, Ralf! Lang niet gezien!’ hoort Pa vrolijk uit de telefoon komen en bromt: ‘Hmm, dat komt wel goed.’

Als Vader en Ralf bezig zijn de meubelen uit de schuur te halen, draait Heribert Waffmann zijn kleine vrachtwagen achteruit de oprit op. Ralf gaat naar hem toe en schudt de hand. ‘Fijn, dat je me zo snel kunt helpen, kerel.’
‘Het is nog een geluk dat je me thuis trof, want ik ben voor mijn werk veel van huis de laatste tijd.’
‘Je bent dus nog steeds koerier.’
‘Jawohl.’
‘Mooi zo, dan is mijn klusje een peulenschil voor je.’


Met vriendelijke groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 244}


Meubelen – 3

‘Moet die rommel daar weggebracht worden?’ wijst Heribert.
‘Rommel?’ vraagt Ralf. ‘Dat zijn peperdure meubelen, vriend.’
‘Jaja, dat zal wel. Ik ken jou langer dan vandaag, haha! Ik heb verhuisdekens meegebracht. Die breng je wel terug, hè?’
‘Selbstverständlich. Danke.’
De mannen laden samen met Vader de meubelen op de wagen. Moeder komt kijken en vraagt terloops of Ralf wel genoeg fruit eet de laatste tijd.’
‘Ja, moeder. Rosita past goed op me.’
Als alles is opgeladen en vastgezet, neemt Ralf afscheid.
‘Kom je snel terug, jongen?’ vraagt Vader. Dit was maar een bliksembezoek.’
‘Natuurlijk. Dan samen met Rosita.’
Ze nemen afscheid. Heribert en Ralf stappen in en rijden naar het goederenstation.
‘Ze weten dat we komen, hè?’ informeert Heribert als ze door de stad rijden.
‘Ja, ik heb gebeld.’
Ze gaan rechtsaf, dan links en komen dan bij de loods aan. Jürgen komt al op hen af.


449   Am Güterbahnhof.

‘Hallo, Jürgen,’ groet Ralf. ‘Wij komen mijn meubelen brengen.’
‘Oké. Bij de opstaande loodsdeur kun je uitladen. Zet de meubelen maar rechts in de hoek. Ik heb bij Zweibein een goederenwagen besteld. Die komt over een uurtje of zoiets. Moet je snel weg?’
‘Ik wil straks een trein halen, maar ik kan ook een trein later nemen.’
‘Goed, dan laden we straks samen jouw spullen veilig in en dan kun je misschien met Kraus meerijden, want die heeft nog rangeerwerk in het station.’
‘Goed idee.’
Ralf en Heribert sjouwen de meubelen de loods in. Jürgen is in zijn kantoortje verdwenen.
‘Zo,’ zegt Heribert als de wagen leeg is. ‘Dat is achter de rug.’
Ralf klopt zijn kameraad op de schouder. ‘Bedankt voor de hulp.’
‘Graag gedaan. Dan ben ik er nu weer vandoor.’
‘Waarschijnlijk ben ik over een paar weken weer in Dönsdorf, dan breng ik de dekens wel bij je langs.’
‘Alles klar. Ik heb er geen haast mee. Tschüß!’
Heribert rijdt weg. Ralf gaat bij Jürgen kijken of er nog koffie te krijgen is.

Nog geen half uur later wordt de goederenwagen al gebracht. Als de meubelen zijn ingeladen, rijdt Ralf met een Köf mee naar het Hauptbahnhof om de trein terug naar het noorden te nemen.

Aan het begin van de avond gaat de gesloten goederenwagen met de huisraad van Ralf naar Frankfurt. De volgende dag rijdt hij mee met de goederentrein naar Rangierbahnhof Hagen-Vorhalle. Van daaruit zal de wagen naar Lümmeln gaan.


450   Goederentrein onderweg naar Frankfurt. De tweede wagen is voor Lümmeln.


Met vriendelijke groet,
Bas

[Rotterdam]

prachtige foto's en texten
dat de bw chef iets te zeggen had omtrent behouden of afstaan van machines en materialen
is echter utopie - dat besliste alleen de bundesbahn direktion waar het bw onder resorteerde
sterker nog,als men in bw van mening was dat de spullen behouden dienden te blijven
gingen ze toch weg als de direktion het beslist had.ook afhalen van de spullen werd
centraal geregelt,bij een partikuliere maatschappij had het zo kunnen aflopen als in de text,
niet bij de staatsbahn.ik denk zelf dat een bw van deze omvang in die tijd allang gesloten zou
zijn geweest,of aussenstelle van een groter depot.

mvrgr
willem

[tijgernootje]

Dat is dan ook het leuke van deze hobby,hier kan alles   
Als je maar wil 

[Basilicum]

Wederom dank voor de reacties.

ik denk zelf dat een bw van deze omvang in die tijd allang gesloten zou
zijn geweest,of aussenstelle van een groter depot.

Oh ja? Mijn baan is grofweg in de jaren 60 van de vorige eeuw gesitueerd. Ik kan wel een aantal Betriebswerke met een vergelijkbare grootte als Bw Dönsdorf noemen, die in de genoemde periode nog zelfstandig opereerden.

hier kan alles
Als je maar wil

Precies.

Groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 245}


Alltag, nur Alltag

Na school lopen Werner en Gerald rond op het Dönsdorfer Hauptbahnhof. Gerald heeft de fotocamera van zijn vader meegenomen. Hij is zuinig met het rolletje, want zijn vader vertelde, dat het rolletje bijna vol is.
‘Je kunt nog vier foto’s maken, jongen.’
De stationsomroeper laat van zich horen. ‘Over enkele ogenblikken arriveert de trein naar Schwarzburg op spoor 6.’
‘Dat is op het andere perron,’ constateert Gerald.
De sporen zijn vrij, dus hebben ze vrij zicht. Ze kijken om en zien in de verte al beweging. De trein is maar kort. Een 01 met drie ombouwers. Deze combinatie zien ze niet vaak. Gerald richt de camera en stelt hem scherp. Klik!


451   Trein uit Rothenburg.

‘Die loc heeft niet veel te doen,’ vindt Werner.
Als de trein tot stilstand gekomen is, springt een rangeerder van het perron en koppelt de loc af. De sneltreinmachine sist en rijdt zonder trein weg.
‘Die gaat naar het Betriebswerk.’
‘Ja, dat denk ik ook.’


452   Vervangende machine.

Dan komt een V100 in beweging, die al op een zijspoor stond te wachten. De diesel rijdt tegen de trein aan – bonk! – en wordt aangekoppeld door de rangeerder. De machinist steekt zijn hoofd naar buiten: ‘Goed strak aankoppelen, hè? Anders rammelen die bakken onderweg!’
‘Nou nou,’ lacht Gerald. ‘Die weet wat hij wil.’
‘Jahaa, Dieter!’ reageert de rangeerder verontwaardigd. ‘Dat is me bekend. Ik koppel wel eens vaker een treintje aan… Achtung! Bremsprobe.’
Dieter bedient de rem. Geen problemen.
Geamuseerd kijken de jongens toe. Over een machinist met de naam Dieter, hebben ze al eens vaker iets gehoord. Dieter trekt zijn hoofd terug en gaat aan de andere kant van de loc naar buiten hangen om te zien of op het perron alles goed verloopt.
‘Mededeling voor de reizigers!’ meldt de omroeper. ‘De trein naar Lümmeln heeft vijf minuten vertraging. Herhaling…’
Dieter slaakt een verwensing. Hij moet volgens de dienstregeling wachten op die trein, zodat reizigers kunnen overstappen. ‘Altijd hetzelfde. Tsjongejonge…’
Werner en Gerald kijken nog wat rond en besluiten naar het andere perron te gaan. ‘Dan kunnen we de trein uit Eschburg beter zien aankomen,’ verklaart Werner. Ze lopen de trap af, de gang door en worden opgehouden door een menigte passagiers en een verkoper, die luid verkondigt hét middel tegen schele hoofdpijn te hebben. Hierdoor missen de jongens bijna de mededeling van de stationsomroeper.
‘De trei…’
‘Pinkpillen!’
‘…mmeln, vertrektij…’
‘Koop…’
‘…komt bi…’
‘… NU…’
‘…op spo…’
‘…pinkpillen!’
‘Is dat onze trein?’ vraagt Gerald.
‘Weet ik niet. Die pillendraaier schreeuwt er steeds doorheen. Kom mee.’
Als ze op het andere perron aankomen, rolt de trein al binnen. Het is een 23 met twee zilverlingen. Passagiers stappen uit en gaan naar de uitgang of stappen over op de trein naar Schwarzburg. Bij de bagageafdeling van de achterste zilverling ontstaat nog even consternatie als een doos naar binnen wordt geschoven. De jongens gaan daar kijken en horen nog net zeggen: ‘Voor Klätzmaier in Lümmeln.’
Intussen fluit de conducteur van de andere trein. Abfahrt! Dieter trekt zijn hoofd naar binnen. Zijn V100 begint te brullen. De lichte trein komt vlot in beweging.


453   Trein naar Schwarzburg.

‘Werner, ik ga daar bij het seinhuis staan, dan kan ik een foto maken van de stoomloc, als-ie vertrekt.’
‘Is goed. Ik ga mee.’
Ze rennen de trein voorbij en worden door de stoker van de 23 nagestaard. Hij heeft het al begrepen en licht zijn machinist in. Dan springt het sein op veilig en snerpt een fluitsignaal van de conducteur over het perron. Deuren slaan dicht, de loc fluit en komt blaffend in beweging. De camera van Gerald laat een klik horen; Werner kijkt vol bewondering naar het schouwspel. In minder dan geen tijd is ook deze korte trein het station uit en keert de rust op het perron terug.


454   Trein naar Lümmeln.

De jongens gaan aan de andere kant van het station kijken of daar nog meer te beleven valt.


Met vriendelijke groet,
Bas

[WimC]

Druk idd. Leuke foto's weer 

Grt, Wim