Projekt 083-338

[VFR]

Volegns mij heeft Jan het warm zat, want hij heeft de lente al in zijn kop. En de andere seizoenen ook. Zie dit draadje

Na Haren heeft hij de vier seizoenen opgepakt als tussendoortje. Maar wellicht bouwt hij dat allemaal in de woonkamer. 

[ex44]

Inderdaad, allemaal in de woonkamer. De temperatuur in het hobbykamertje is niet van dien aard dat ik er langere tijd wens te verblijven. Ik heb het liever veel te warm dan net niet warm genoeg.

Een electrisch kacheltje heb ik ook overwogen, maar gezien de laatste ervaring met zo'n ding - voor het douchen de badkamer op temperatuur brengen, wat resulteerde in een onaanvaardbare verhoging van de maandelijkse energierekening - heb ik daarvan maar afgezien.
Voordeel van zo'n winterstop is niet alleen dat ik iets anders kan gaan doen, maar ook dat ik ruimschoots de tijd heb me te bezinnen op zaken waarin ik tot dusver geen oplossing heb gevonden (zoals de rails- en wisselverbing tussen Bw en "station" Lümmeln), of juist nieuwe ideeën voor andere zaken tegen elkaar kan afwegen.

Maar wees gerust Benno! De dagen lengen reeds, dus het einde van de "winterslaap" naakt!

Groet,
Jan

[ex44]

Ralf Peters loopt door het Bw Lümmeln. Hij kijkt wat verwonderd om zich heen, het lijkt al een eeuwigheid geleden dat hij hier voor het laatst was. Niet dat er veel veranderd is, maar her en der ligt allerlei rommel verspreid, gereedschap, materialen, op, onder en door elkaar, alles bij elkaar een wanorde alsof Dzjengis Khan met zijn roofzuchtige kornuiten even is wezen kijken of er nog iets te halen viel.



Vanochtend had Ralf een nogal heftige woordenwisseling gehad met zijn vrouw, Rosita. Ze klaagde dat, ondanks dat het huis, wat ze van Elisabeth Willnitz huurden, eenvoudig doch smaakvol gemeubileerd was, ze toch gebrek aan kastruimte had. Ze had nauwelijks ruimte om haar ondergoed te kunnen bergen, zei ze. Toen Ralf daarop had geantwoord, dat die minieme slipjes van haar wel per dozijn in een luciferdoosje pasten, vlogen er binnen de halve seconde twee koffiekoppen door de kamer, het hoofd van Ralf op een haar na missend, binnen de rest van diezelfde seconde gevolgd door de bijbehorende schoteltjes, die door een gelukkigerwijs openstaand raam de straat op zeilden.



Teneinde meer collaterale schade te voorkomen had Ralf haastig beloofd op zoek te gaan naar wat luciferdoosjes, wat hem op een in rad Spaans gestelde tirade die zelfs de leden van de Bloedraad nog zou hebben doen verbleken kwam te staan, gevolgd door achtereenvolgens een vaas met rozige inhoud en een nog halfvolle koffiepot.

Ralf, die ondertussen wel wist dat hij Rosita’s boze buien niet helemáál met een korreltje zout moest nemen, had zich herinnerd dat hij een partijtje meubels uit zijn echtscheiding had overgehouden, maar die bevonden zich nog in Dönsdorf. Daarom was hij naar het Bw gegaan om Gerhard Ammeräth te zoeken. Die zou hem wel raad kunnen geven hoe hij die meubels hierheen zou kunnen krijgen, want een verhuiswagen van Dönsdorf naar Lümmeln laten rijden, dat kost ook niet niks.

Wordt vervolgd, maar ik denk pas na het weekend, want ik heb het vermoedelijk een beetje druk.
Jan

[Basilicum]

Oeps... Furie op stoom!

Groet,
Bas

[ex44]

Valt wel mee...

<-oOo->

Nog steeds sjouwt Ralf van hot naar haar door het ganse, van elk levend teken gespeende Bw.

”Merkwürdig”, denkt hij, "Als wäre hier ‘ne Neutronenbombe gefallen“.

Als hij, voor de derde keer, bij het Öllager langs loopt, ziet hij tenslotte degene die hij zoekt, Gerhard Ammeräth.

”Hallo Gerhard! Mann, bin ich froh, dich zu sehen! Was um Gotteswillen ist denn los hier? Ist unser Betriebswerk aufgehoben? Ist die ganze Besatzung in Urlaub gefahren? Warum ist denn überhaupt niemand da?“
„Hm, ich weiβ nicht, ‘ne Art Hibernation, vermute ich. Wird schon vorübergehen, das war bisher in jedem Jahr so.“
„Unheimlich“, meent Ralf. ”Jetzt hör mal, Gerhard…“

Kort legt Ralf uit, dat er in Dönsdorf nog wat spulletjes van hem staan, en dat hij die eigenlijk naar Lümmeln wil halen, of, liever gezegd, omdat Rosita daar nogal op aandrong. De episode met de schoteltjes laat hij wijselijk achterwege.



”Na, das müβte schon klappen. Das könnte man als Innerdienstliche Sendung in einem Eil- oder D-Zug aus Dönsdorf kommen lassen.  Was für Sachen betrifft es denn?“
„Na ja, eine Frisierkommode…“
„Ach, das wird schon gehen. Am besten, du gehst mal zum Sauerbeck von der Buchhaltung…“
„Ja, aber ein Schubladenschrank gibt es auch noch…“
„Schubladenschr…  ach was, wird ja auch noch gehen! Dann sagst du den Sauerbeck…“
„Ja, und noch ein Tisch, vier Stühle, ein Kleiderschrank…“

Ongelovig kijkt Gerhard Ralf aan, alsof hij denkt dat hij in het ootje genomen wordt.

”…und meine Trompetensammlung.” besluit Ralf
“Ach, du spielst die Trompete?“ vraagt Gerhard.
“Nein, ich sammle nur“
„Naja, wie dem auch sei, am besten, du fährst selbst nach Dönsdorf, schubst den ganze Kram in drei oder vier Groβraumgüterwagen und schickst die als innerdienstliche Sendung nach hier.“

En zo zien we Ralf niet veel later de trein naar het warme zuiden nemen.

[Basilicum]

Ralf heeft Dönsdorf bereikt.

Groet,
Bas

[ex44]

Met de pest in komt Joachim Klätzmaier eindelijk in Bw Lümmeln aan. Einde van een lange dienst. De laatste rit voerde met de Dg 4886 van Hagen-Vorhalle via Hamm naar Lümmeln.
Normaal gesproken is de wekelijkse Dg 4886 vanaf Hamm ingepland, maar om onduidelijke redenen moest deze doorgaande goederentrein door onze Lümmelner Lokführer in Hagen-Vorhalle worden opgepikt. Dat leverde Joachim vandaag dus een uurtje of twee extra op.



Tot overmaat van ramp was één van de wagons in de trein een G10, een type wagon dat nog uit de dagen van de Länderbahn stamt. De DRG bouwde dit type nog door tot 1927. In totaal bedroeg het aantal toen ruim 120.000 wagons, waarvan de laatste exemplaren pas in de loop van de zeventiger jaren 20e eeuw afgedankt werden.



Door de maximale snelheid die deze wagons mochten rijden (65 km/h), waren machinisten niet erg blij als er in hun trein zo’n wagon was geplaatst. Zeker op de hoofdtrajecten (de zgn. ‘Magistralen’), waar voor goederentreinen doorgaans zo’n 80 km/h werd aangehouden om het reizigersverkeer zo min mogelijk te hinderen, was een dergelijke wagon in de trein niet erg geliefd.

Alsof dat allemaal nog niet voldoende was om Joachim’s wa te verstoren, had zijn vaste stoker Ralf Peters ook nog eens verstek laten gaan, omdat die in Dönsdorf een klusje te doen had. Daarom moest Klätzmaier het met een invaller doen, ene Hermann Roering. Niet dat Hermann nou zo’n slechte stoker was, maar de twee waren niet erg op elkaar ingespeeld. Hermann had de neiging ietwat zuinig te stoken met het oog op de kolenpremie, terwijl Klätzmaier omwille van een vlotte rit een redelijk royale linkerhand placht te hebben. Tja, en dat kan wel eens lastige situaties opleveren…



Behoedzaam manoeuvreert Joachim zijn 44er de Lümmelner draaischijf op. Nog even en hij kan de lok bij de Lokleitung afmelden. Dan een kort bezoek aan de wasruimte en daarna een welverdiend afzakkertje in de kantine.

Wordt vervolgd

[ex44]

Nog steeds sikkeneurig zet Joachim Klätzmaier zich achter de portie varkenspoot, zuurkool en aardappelbrij, die hij zichzelf bij wijze van traktatie had besteld. ”Das habe ich doch verdient, würde ich sagen!” zucht hij.
Hij heeft echter mes en vork nog niet in handen, of hij ziet door het raam hoe een wagon langszij de lokloods wordt gerangeerd. De mond valt hem open, ”Das kann doch nicht wahr sein! Das ist doch… das ist doch der Wagen…“



Inderdaad, het is de G10, de wagon die hem al die ellende tijdens de rit van Hagen-Vorhalle naar Lümmeln heeft bezorgd. De beperkte snelheid die hij aan moest houden en die er oorzaak van was, dat hij met zijn trein keer op keer terzijde werd genomen, zodat een achteropkomende reizigerstrein kon passeren, en waardoor bij elk seinhuis langs het traject de “K-Scheibe” voor zijn neus werd gehouden. “Maximale snelheid aanhouden”, betekende dat, “Opschieten, en vlug een beetje!”
Verbijsterd ziet hij hoe Ralf Peters en zijn vrouw Rosita op de wagon afkomen, luttele seconden later gevolgd door Piebe und sein Mercedes-LKW. Nijdig stuift hij naar buiten, zijn Eisbein verweesd achterlatend op zijn tafeltje in dekantine.



”Also dein Wagen ist das! Die ganze Sauerei ist deine Schuld! Jetzt hab‘ ich aber die Nase ganz voll von dir, mit dir werde ich nicht mehr fahren!“
„Wieso denn das? vraagt Ralf verwonderd, ”Ist ja nicht mein Wagen. Da sind ja nur meine Möbel drin, und was für‘n Sauerei meinst du eigentlich?“
Kwaad doet Joachim uit de doeken hoe zijn laatste rit een ware beproeving was, en dat dat vooral kwam omdat die ver…. G10 oorzaak was van de slakkengang die Joachim aan moest houden.
“Ach so ja, jetzt verstehe ich. Aber die G10 ist doch nicht meine Schuld, den Wagen hat man in Dönsdorf gestellt. Also, wenn ich gewuβt hätte…“

Kort en goed, na een hoop heen en weer gepraat wordt het Klätzmaier duidelijk, dat de schuld van alle narigheid niet bij Ralf lag, maar in Dösdorf gezocht moest worden.
”Die hören noch von mir, das versprech‘ ich dir!“

En terwijl Joachim naar zijn, net als hij zelf, inmiddels behoorlijk afgekoelde varkenspoot terugkeert, laden Ralf en Piebe de spulletjes uit Dönsdorf in de vrachtwagen, daarbij uiteraard de aanwijzingen van Rosita nauwgezet volgend. Niet veel later zien we het gezelschap bij de woning van Ralf en Rosita de boel weer uitladen.
Als Piebe allang weer vertrokken is, ontdekt Rosita in een lade en twintigtal –lege- luciferdoosjes.



Wat er daarna gebeurde laat ik hier maar onvermeld, bedekt met de mantel der liefde, zogezegd.
Privacy is ook wat waard, en tenslotte is dit een treinenforum, en geen….

UIT

[tijgernootje]

Laat me raden ,mevrouw ontploft over de lucifers doosjes ?
Al snap ik dan niet waarom je daarvoor moet ontploffen 
(maar ja het blijven vreemde wezens die vrouwen    )
Leuk verhaaltje weer 

[ex44]

Dank je, Floris 

Of mevrouw ontploft of niet, dat laat ik aan de verbeldingskracht van de lezer over. 
Dat vrouwen vreemde wezens zouden zijn, kan ik niet zonder meer met je eens zijn. Toegegeven, af en toe maken ze wel die indruk, maar vaak zitten ze simpeler in elkaar dan ze zelf wel zouden willen toegeven. 

Groet,
Jan

[ex44]

Seizoensgebonden uitgepoept, een beetje wel, op zoek naar iets anders. Tijdens dat avontuur van het stationsgebouw van Haren, en daarna die seizoentjes, eigenlijk niet of nauwelijks iets van spoorgebonden voertuigen gezien.
Nu zit ik even niet te wachten op grote projecten, maar dat verhaal met die G10 deed me wel afvragen of ik niet nog zoiets in één van m'n grabbeldozen had - en jawel, ik wìst het! De Gmhs 35, type 'Bremen'.
Fijn! Slopen!



KKM's blokkeren tbv de Kadeetjes:



Wieltjes en dakje verven. Ik ben niet zo van de glim-blink-blikker.



Nu nog even verder een beetje vies maken.

Nauw verwant aan de Gmhs 35 is de Pwgs 44:



Daar mogen ook wel wat laagjes stof, vuiligheid en meer van dat soort schoonheidsverhogende middeltjes op toegepast gaan worden.

Toedeloe!
44

[ex44]

Lees net dat het onwaarschijnlijk was, of in elk geval maar zeldzaam, dat je in 1968 nog een 'Bremen' met zo'n Europ-rooster tegenkwam. De meeste werden in 1964 omgebouwd naar Gmms 44 en/of Glms 207.

Wat nu te doen, voor een habbekrats verkopen of ophouden met heiliger dan de Paus te willen zijn?



Oeh! Hekje en podium voor de handremmer staan scheef 

Esperanza coche y ploppo por le tos!
Juan

[guest7822]

Ach, Rooms bevalt zowiezo niet veel mensen meer, maar als je er echt vanaf wil, houd ik me aanbevolen   

Walter

[tuurtje]

Ole Juan,

Denk gooi even jouw einde citaat in Google translate en dit komt er uit Hoop ploppo met de auto en je hoest 
Verder moet je niet roomser zijn dan de Paus, maar mocht je toch die ambitie hebben dan hoor ik ook graag wat je met een habbekrats bedoelt

Groetjes

Arthur

[ex44]

Nou, die hoeft niet eens in vraag & aanbod 
Nog maar even een nachtje over slapen...

...niet roomser zijn dan de Paus...

Ik ben van huis uit protestant, voor wat dat betreft. Maar ik ben al jaren niet meer bij een kerkgemeenschap (is dat niet op zichzelf een pleonasme?) aangesloten.

En ja, ik ben momenteel snipverkouden, net als mijn geliefde wederhelft. Hoest, kuch, snotter. Ach, wat zijn we sneu met z'n beidjes.

Proest!
Jan