Deining in Dönsdorf

[Ruud K]

Laat Klätzmaier dit plaatje dan maar eens zien: Café-Bistro én Pension Am Markt, natuurlijk aan de gezellige Marktplatz van Schwarzburg. En niet onhandig: dicht bij het station.

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 113}


Zu vermieten


213 en 214   Een Fiat 500 rijdt door het Bw.

Barbara Kirsch rijdt tussen de twee ringloodsen door naar de kantine. Daar parkeert ze haar kleine Fiatje en stapt uit. Bij de deur van de kantine staat een bord: “ZU VERMIETEN”. Wat is dat nou, denkt ze.


215   Wat moet dat bord hier?

‘Te huur? Hoezo?’ vraagt ze zich af en gaat de kantine binnen. Daar zijn alle tafels in een hoek geschoven en de stoelen netjes opgestapeld. ‘Wat is dit nou weer?’ In de keuken lijkt op het eerste gezicht niets veranderd te zijn. Hoewel… ‘Waar zijn mijn pannen? Wat gebeurt hier toch allemaal?!’ Ze hoort de deur opengaan. Marks komt binnen. ‘Moin!’
‘Morgen, Helmut. Wat is hier aan de hand?’
‘Wat bedoel je?’
‘Nou…, kijk eens rond. De tafels en stoelen staan in een hoek, mijn pannen zijn verdwenen und aussen steht ein Schild mit “ZU VERMIETEN” drauf. Was ist hier los? Kannst du Bescheid sagen?’
‘Ik heb gehoord, dat deze kantine verhuurd of verpacht zal worden aan een commerciële ondernemer. Dat schijnt voor de Bundesbahn goedkoper te zijn.
‘WAT? Waarom weet ik daar niets van af. Het is mijn kantine, hoor! Eigenlijk wil ik nu de Betriebswerkdirektor spreken.
‘Nu? Op zondag? Die is er nooit op zondag.’
‘Dan ga ik hem bellen!’
‘Dat zal hij leuk vinden…’
Barbara wordt bozer en bozer. ‘Alsof ik het leuk vind, dat ik mijn, MIJN kantine kwijtraak aan zo’n…, euhh…, zo’n worstverkoper.’
De deur gaat weer open en Paul Correl komt binnen. ‘Morgen! Ik hoorde, dat deze kantine te huur is en heb wel interesse.’
‘Welja!’ roept Barbara. ‘Zelfs buitenstaanders weten ervan, maar mij wordt niets verteld! Hoe kan dat nou?’
Opnieuw gaat de deur open. Het is Horst Hausmann. ‘So, Barbara! Ik heb gisteravond de boel alvast een beetje voor je opgeruimd.’
‘Maar ik weet nergens van!’
Als ook Waldstein zijn gezicht laat zien en vraagt hoe het opruimen gaat, barst Barbara bijna in huilen uit. ‘Wat gebeurt hier allemaal? Waarom weet ik hier niets van?’ Ze moet zich inhouden om de chef niet aan zijn stropdas te trekken.
‘De boel gaat verhuurd worden,’ verklaart Waldstein met een strak gezicht.
‘Zonder mij in te lichten? Warum?!’
Horst en de chef wisselen heel kort een blik.
‘Bitte, Bärbel,’ zegt Horst. ‘Bitte, beruhige dich.’
Maar nu is ze bijna door het dolle heen. ‘Nee, ik wil weten wat er aan de hand is!’
‘Komm,’ zegt Horst neemt haar in zijn armen. ‘Wat is het voor een dag vandaag?’
‘Wat maakt dat nou uit?’
Horst kijkt haar aan.
‘Sonntag,’ zegt ze.
‘En verder?’
‘Den 1. April.’
‘Genau…’
Het is even stil. ‘Ach, du Blöder!’
Iedereen barst in lachen uit. Eén april!
Waldstein opent de bezemkast en haalt er een grote bos bloemen uit. ‘Bitte, Fraulein Kirsch. Es war nur ein Witz. Wij zijn allemaal heel blij en tevreden met jou en waarderen je kookkunsten zeer. Het bord daar buiten is echt niet meer dan een grap. Bitte schön.’
Barbara neemt de bloemen aan en wijst naar Paul. ‘En hij dan? Hoe weet hij het dan?’
‘Ik zat in het complot.’
Nu begint Barbara de grap in te zien en lacht door haar tranen heen.
‘Je bent geschrokken, hè?’ vraagt Horst.
‘Ja…, maar ook blij, dat het maar een grap was.’


Met vriendelijke groet,
Bas

[mallet96]

Hallo Bas,

Een wel heel leuk en passend verhaal vandaag, 
Je hebt een mooie modelbaan en een leuke verhalenlijn, ga zo door.

Groet,

Marcel

[Ruud K]

 

Groet,
Ruud

[nero]

heel geslaagd
ga door
je hebt barbara toch wel even getroost he

[NS264]

Zimmer frei

Gr Koen

[Basilicum]

Dank, heren.

Barbara is nog wel een beetje stilletjes en beduusd, maar erg blij met de waardering, die ze kreeg.

Groet,
Bas

[44]

Haha! In Dönsdorf hebben ze een goeie aan Klätzmaier, zo te lezen

[Ric]

Bas

[Chris Westerduin]

  Bas, deze is echt goed!!! Hoe kom je er op!!!   

[Peter S]

Twee duimen omhoog voor Bas! 

Groet, Peter

[Viktor]

Maak d'r maar vier van 

[tothebeach]

Ik heb wel een beetje meelij met Barbara, hoor.

Groet,
Michel

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 114}


Praktikant – 1

Heinz Koch wordt naar de Verwaltung geroepen. In de vestibule wacht een persoon op hem met een grote reistas.


216   Verwaltung.

‘Guten Morgen, ich bin der Heinz Koch, Oberlokschlosser.’ Sie sind Herr Klätzmaier?’
De mannen schudden elkaar de hand.
‘Jawohl. Joachim Klätzmaier, angenehm. Bitte, Sie dürfen mich dutzen.’
‘Aha. Dat is mooi. Ik tutoyeer ook liever. We gaan eerst maar even kijken of er beneden een kastje voor je vrij is om de spullen op te bergen.’
Ze gaan naar het souterrain van de Verwaltung. ‘Hier kan het personeel zich omkleden en douchen, als dat nodig mocht zijn. Kijk, daar zijn nog een paar kasten vrij. Ik hoef je natuurlijk niet op het hart te drukken, dat je de sleutel niet moet verliezen,’ knipoogt Heinz.
‘Hmm, dat zou voor mij niet de eerste keer zijn.’ Joachim duwt met moeite zijn tas erin. ‘Heb ik nog iets nodig? Werkkleding of zo?’
‘Nu nog niet. We maken eerst een ommetje door het Bw en gaan daarna naar de Lokleitung, waar we de papierwinkel afwerken en wat collega’s zullen ontmoeten. Ben je al eens eerder in dit Bw geweest?’
Joachim stopt de sleutel zorgvuldig in zijn broekzak. ‘Nee, in al die jaren, dat ik bij de Bundesbahn werk, heb ik die eer nog niet gehad.’
Ze gaan naar buiten. ‘Hier zijn twee ringloodsen met elk hun eigen draaischijf,’ vertelt Heinz. Grofweg daartussen vind je de Sozialgebäuden: Verwaltung, Übernachtung und Kantine.
‘Ah, die Kantine. Sehr Wichtig.’
‘Jazeker. Verder nog het Stofflager. We gaan hier rechtsaf.’
De mannen lopen tussen de ringloodsen door en komen op een pleintje, waar bij de kantine net een vrachtje is afgeleverd door Rewe. De vrachtwagen gaat verder naar Schwarzburg.


217   Bij de bokkraan.

‘Kijk,’ gaat Heinz verder. ‘Hier is de kantine met links de Übernachtung. Daar heb je de kleine loods en de bokkraan. Hier worden regelmatig auto’s geparkeerd, maar dat hebben we eigenlijk liever bij de Verwaltung, zodat de bokkraan goed bereikbaar blijft. Zoals je ziet houdt niet iedereen zich daaraan.’
‘Inderdaad. Dat gebeurt bij ons in Lümmeln ook vaak.’
‘We gaan die kant op,’ wijst Heinz. ‘Behalve een kleine loods hebben we ook nog een lange loods. Deze heeft zowel aan de voorkant als aan de achterkant deuren.’
‘Handig.’
‘Links van de lange loods is het Kanal.’
‘Keine Großbekohlung?’ vraagt Joachim.
‘Nee, daar wordt al jaren over gepraat, maar er is nog niets van terecht gekomen.’
‘Daarin is Dönsdorf niet uniek. Ook het Anhalter Bahnhof in Berlin moest het doen met een paar kleine kraantjes. En dat Bw was toch wel een paar maten groter dan deze.’
‘Oh, is dat zo? Verder naar links zie je de eerste draaischijf.’
Joachim is wel wat gewend, maar is toch onder de indruk. ‘Groot Bw,’ vindt hij. ‘Groter, dan ik dacht. Hoeveel loc’s zijn er in dienst?’
‘Tientallen. Precieze cijfers heb ik even niet in mijn hoofd, want het aantal schommelt de laatste tijd. Vorig jaar zijn de Betriebswerke Neustadt en Güglingen gesloten, waardoor onder meer dit Bw meer loc’s en werk kreeg. Inmiddels is weer een aanzienlijk aantal doorgeschoven naar andere Betriebswerke, doordat het verkeer naar Neustadt danig is teruggelopen en de lijn naar Güglingen is gesloten. We hebben alle tractiesoorten in huis.’


218   Jij hier?

‘Karl Schmidt komt aanlopen. ‘Hé, Joachim! Dat is lang geleden!’
‘Karl? Jou heb ik al lang niet gezien!’
‘Rijd je tegenwoordig ook treinen naar Dönsdorf?’
‘Nee, nog niet. Ik probeer hier ervaring op doen met diesellocomotieven.’
‘Ach so. Ja, dat wordt onvermijdelijk. Over vijfentwintig jaar zullen de spoorwegen er heel anders uitzien, denk ik. We zien elkaar straks nog wel.’
‘Jazeker, dan praten we wel bij.’
‘We zullen eerst naar de Lokleitung gaan,’ stelt Heinz voor.


Met vriendelijke groet,
Bas

[44]

HA! Die goeie ouwe Klätzmaier duikt weer op! Nou, zal mij benieuwen hoe hij zich in Dönsdorf handhaaft

Groet,

Jan

PS en zeer bedankt voor je idee!