Ongeval op onbewaakte overgang

[roadster36]

In en in triest bericht 

[Remunj]

EDIT: niet gezien dat het artikel nog verder ging: ongelooflijk, gewoon weer reizigers 90 minuten oppotten in een trein voordat er ook maar iets gebeurd/mogelijk is...

Wat wil je dan. Iedereen gelijk maar uit de trein laten springen en terug laten lopen langs de restanten van de overledene?
Laat de hulpdiensten eerst hun werk doen. Een machinist met trauma en hulpverleners die niet op dit soort werk zitten te wachten lijkt me wel genoeg.
Wou je de reizigers ook nog met een trauma opzadelen?
En denk je dat er in die 90 minuten niets gebeurd?
Sorry hoor, maar de meest stompzinnige opmerking van de dag wat mij betreft.

[BartvD]

Niet alleen dompzinnig maar gaat voorbij aan het respect voor de overledene en ook voor de machinist. Eerste weet het niet, de tweede zal er de rest van zijn leven last van hebben....... Dus, al moet je 4 uur wachten..... heb respect!

[ingenium]

Sorry maar dat vind ik volkomen overdreven om meteen weer de woorden trauma en respect van stal te halen. Verder word er meteen weer van alles ingevuld voor anderen. Dus Eric en Bart, beetje minder aub.

[Menno]

Heren, ik snap jullie standpunten, maar wat ik zeg komt van iemand (mezelf) die ooit in een trein zat waarbij iemand wanhoopsdaad pleegde.
Daarnaast komt dit ook van iemand die weet hoe het is om op dat randje te staan van 'je hoeft alleen maar... en dan is het over.'
Ik wéét hoe verschrikkelijk dat is als je dat als enige uitweg ziet en ik kan dan ook alleen maar medelijden hebben met degene die het overkomt, degene die het helaas moet aanschouwen en iedereen daar omheen.

Maar, wat er met een trein gebeurt bij een noodremming, de herrie die het veroorzaakt, de geur van de remmen die na afloop rijkelijk de trein binnenkomt én wat er met de mensen ín de trein gebeurt, is met geen pen te beschrijven en ik hoop het hartgrondig nooit meer mee te maken.

Ik heb ook diep respect voor het personeel dat bij wet schijnt vast te moeten stellen of het slachtoffer nog leeft, ook al voel je aan je water dat dat vaker niet dan wel het geval zal zijn. Als er een regel is die wat mij betreft geschrapt mag worden en overgelaten mag worden aan de hulpdiensten, is het die.

Maar de reizigers in de trein, daar mag best eens naar omgekeken worden. Dat je niet meteen een heel circus paraat hebt, begrijp ik best.
Maar 1 agent die even door de trein loopt om te inventariseren of er misschien mensen zijn die behoefte hebben aan slachtofferhulp (in welke vorm dan ook), zou echt geen overbodige luxe zijn.

Die keer dat ik het meemaakte, zijn we maar liefst 90 minuten lang volledig aan ons lot over gelaten. Toen we onderweg waren naar de achterkant van de trein (op instructie van het personeel), kwamen we onderweg mensen tegen die dondersgoed wisten hoe laat het was. Een oude man van (ik schat) een jaar of 80, liep lijkbleek de trappen (dubbeldekker) op en af en klampte een van ons groepje (we zaten met z'n vieren in hetzelfde deel toen het gebeurde) vast: 'Ik wil deruit! Ik wil eruit!', die man stond bijna te janken en de stevigste van ons groepje reizigers heeft de man bij de arm gepakt en maar meegenomen.

En zo troffen we op onze weg naar achteren wel meer mensen aan die doodsangsten uitstonden: sommigen hadden de leuning van hun stoel vast alsof het hun laatste redmiddel was en bleven maar herhalen 'ik ga er niet uit hoor... ik ga er NIET UIT!'

Tel daarbij op de vele mysterieuze busjes die rond de trein in de weer waren en waar mannen van ons totaal onbekende diensten uitstapten (en al snel vaak ook weer weg reden).

Aan de achterkant van de trein werden we vervolgens als sardientjes opgepropt, waar we mochten wachten op vervoer. Het was best een warme dag en toen iemand iets mompelde over claustrofobie, was ik het zat en heb ik iets gedaan wat niet mag, maar waar menig reiziger mij uiterst dankbaar voor was.

Ik heb toevallig kort daarna met Nico Spilt contact gehad over een soortgelijk drama zo'n beetje in zijn achtertuin. Later hoorde ik dat ook daar de reizigers 0 hulp geboden was. Dus ja:

En denk je dat er in die 90 minuten niets gebeurd?

Inderdaad. Ik denk dat er in die 90 minuten IN de trein amper wat gebeurd is voor de reizigers.

Niet alleen dompzinnig maar gaat voorbij aan het respect voor de overledene en ook voor de machinist. Eerste weet het niet, de tweede zal er de rest van zijn leven last van hebben....... Dus, al moet je 4 uur wachten..... heb respect!

Waarvan akte.

Reizigers zijn nog altijd mensen. En die mogen best zo behandeld worden. Zonder enige hulp, al is dat (zoals ik al zei) slechts een agent die even komt inventariseren hoe het met de inzittenden is, 90 minuten in een ramptrein bivakkeren is HEEL lang.

[Joop_L]

Ah, de algemene reactie van de doorsnee reiziger.. Toch een beetje ikke ikke ikke... Gelukkig hebben de meeste reizigers begrip voor de situatie en wordt er wel degelijk aan de reizigers gevraagd of er behoeft is aan slachtofferhulp of enige andere vorm van nazorg. Dat het niet direct ter plekke gebeurd heeft natuurlijk te maken met dat men bezig is met andere zaken.

Over die ±90 minuten opgesloten zitten in een trein: Aan de voorkant kan je er niet uit, want overal zitten menselijke resten. Aan de achterkant kan je er niet uit, want over een x aantal meters liggen menselijke resten. En daarom zit je dus even vast in de trein.

Voorts wordt het spoor buiten dienst genomen om hulpverleners toegang te geven tot het spoor en de trein. Zodra het enigszins mogelijk is laat men een evacuatie trein komen om de reizigers op te pikken.

Let wel. Dit allemaal onder toeziend oog van een Algemeen Leider die het voor het zeggen heeft. Of het allemaal sneller kan, dat zal aan de plaats van het ongeval liggen.

[Remunj]

Maar, wat er met een trein gebeurt bij een noodremming, de herrie die het veroorzaakt, de geur van de remmen die na afloop rijkelijk de trein binnenkomt én wat er met de mensen ín de trein gebeurt, is met geen pen te beschrijven en ik hoop het hartgrondig nooit meer mee te maken.

Maar de reizigers in de trein, daar mag best eens naar omgekeken worden. Dat je niet meteen een heel circus paraat hebt, begrijp ik best.
Maar 1 agent die even door de trein loopt om te inventariseren of er misschien mensen zijn die behoefte hebben aan slachtofferhulp (in welke vorm dan ook), zou echt geen overbodige luxe zijn.

Die keer dat ik het meemaakte, zijn we maar liefst 90 minuten lang volledig aan ons lot over gelaten. Toen we onderweg waren naar de achterkant van de trein (op instructie van het personeel), kwamen we onderweg mensen tegen die dondersgoed wisten hoe laat het was. Een oude man van (ik schat) een jaar of 80, liep lijkbleek de trappen (dubbeldekker) op en af en klampte een van ons groepje (we zaten met z'n vieren in hetzelfde deel toen het gebeurde) vast: 'Ik wil deruit! Ik wil eruit!', die man stond bijna te janken en de stevigste van ons groepje reizigers heeft de man bij de arm gepakt en maar meegenomen.

En zo troffen we op onze weg naar achteren wel meer mensen aan die doodsangsten uitstonden: sommigen hadden de leuning van hun stoel vast alsof het hun laatste redmiddel was en bleven maar herhalen 'ik ga er niet uit hoor... ik ga er NIET UIT!'

Dan nog is je eerste reactie erg kort door de bocht.
En je doet later ook een aanname:

Inderdaad. Ik denk dat er in die 90 minuten IN de trein amper wat gebeurd is voor de reizigers.

Je was er niet bij dus je weet niet wat er aan boord van de trein is gebeurd.

Uitleg van Joop geeft precies weer waarom er wat gebeurd.

Menno, mijn ervaring is dan net wat anders. Ik heb het ook een keer meegemaakt.
Zat voorin de trein en op het moment dat de machinist de noodremming inzette kwam de klap al. Inclusief de geluiden onder de trein daarna.
Vlak daarna kwam er gelijk een reactie van de machinist wat er gebeurd was en om kalm te blijven.
Nadat het circus opgestart was kregen we later ook nog een update.
En door een beschadigde remleiding moesten we uiteindelijk ook nog op een andere trein wachten om op over te stappen via een loopplank. Werd duidelijk uitgelegd en verliep gezien de situatie soepel.
Het kan dus ook anders en heb jij toevallig net een situatie gehad waar je blijkbaar min of meer aan je lot werd overgelaten.
Ik heb er dan geen trauma aan overgehouden maar je schrikt de eerste tijd toch wel van geluiden onder de trein door bijvoorbeeld opspattend ballast of een tak o.i.d.

En aan Ewout, zo overtrokken was mijn reactie dus niet.

[JvB]

Jaren geleden "mocht" ik, op een warme zomerdag, wachtend voor de gesloten overwegbomen, beleven hoe iemand een meter of vijftig voor die overgang rustig op de aanstormende sneltrein stond te wachten, met zijn stok in het grind van het ballastbed prikkend. Dat zie je pas als je het oorverdovende geloei van de hoorns hoort, het gillen van de remmen.
Ik zal de lezer een beschrijving van beeld, geluid en geur besparen, maar ik kan u verzekeren dat het op dat moment niet te bevatten is. We hebben slachtofferhulp gehad en, hoewel ik daar normaal de nodige scepsis bij heb, was die nu zeer welkom. Nu, meer dan tien jaar later, komt de herinnering bij ieder bericht van een aanrijding terug, de film met alle geluiden en geuren is blijkbaar niet uitwisbaar.
Daarmee kan ik me dus heel goed voorstellen hoe de reizigers in die trein zich gevoeld moeten hebben, want je krijgt veel meer mee dan de koude mededeling over wat er is gebeurd. Laat staan dat ik me voor wil stellen wat de betreffende machinist doormaakt.

[Thom]

Daar hebben ze gelijk in, maar net als in het verkeer (0 verkeersdoden) is een streven niet altijd haalbaar. En van een overgang zonder beveiliging naar een beveiligde overgang lijkt mij dan toch al een vooruitgang en daarmee een prima compromis.

Ik snap je redenatie, maar er ontbreekt wel het aspect dat een beveiligde overweg aanleggen énkele tonnen kost en daarna ook regelmatig onderhouden zal moeten worden en daarmee een blijvende kostenpost blijft.

Aangezien Prorail ook gewoon een budget heeft, zijn dat niet de investeringen die je voor enkele mensen moet doen.

[Arjan6511]

Gewoon even een vraag: Waarom deel je je verhaal (ongevraagd) wel hier, met genoeg details om er een voorstelling bij te kunnen maken?

Ik snap dat je een nare ervaring hebt gehad en daar zelfs hulp voor hebt gekregen, maar misschien moet je overwegen of de lezers hier op het forum niet de keuze moeten hebben of ze dit wel of niet willen lezen.

[Luit]

Ik snap je redenatie, maar er ontbreekt wel het aspect dat een beveiligde overweg aanleggen énkele tonnen kost en daarna ook regelmatig onderhouden zal moeten worden en daarmee een blijvende kostenpost blijft.

Aangezien Prorail ook gewoon een budget heeft, zijn dat niet de investeringen die je voor enkele mensen moet doen.

Ja lekker , nee zo een directeur kan nu weer lekker spreken , dat er een probleem is opgelost. Want ja een mensenleven is goedkoper dan een overweg.

[bask185]

Ik snap je redenatie, maar er ontbreekt wel het aspect dat een beveiligde overweg aanleggen énkele tonnen kost en daarna ook regelmatig onderhouden zal moeten worden en daarmee een blijvende kostenpost blijft

Volgens mij kost een aanrijding ook behoorlijk wat geld. Ik kan geen preciese bedragen noemen, maar eh..
- schadevergoedingen familie
- schadevergoedingen reizigers
- schade aan trein (moeten de wielen vervangen worden na een noodstop??)
- psycholoog machinist voor ik weet niet hoe lang
- ontregelde treinendienst voor minimaal een halve dag? Moeten er nog meer reizigers gecompenseerd worden.
- Dan zijn er ongetwijfeld nog kostenposten die ik vergeet.
- En dan blijft er altijd nog het financiele aspect van het mensenleed over. Hoeveel hebben er wel niet psychische hulp nodig?

Nu zullen niet al deze kosten op de NS vallen, maar ik denk niet de NS noch proRail op financieel vlak ook gelukkig wordt op zo'n dag. Misschien dat een ton of twee opeens niet zo erg meer klinkt?

Bas

[Rondje_HO]

.... maar misschien moet je overwegen of de lezers hier op het forum niet de keuze moeten hebben of ze dit wel of niet willen lezen.

Nou, ik vind het best nog meevallen. Juist het verlaten van de details prikkelt (wellicht ongewild) het voorstellingsvermogen. En bovendien denk ik dat de mensen die het topic "Ongeval op onbewaakte overgang" openen die keuze eigenlijk al gemaakt hebben. En mochten ze de illusie hebben dat we het hier alleen bij cijfertjes en regels houden, dan zijn ze na het lezen van een paar berichten vast al wel afgehaakt. Waarbij ik overigens niet pleit om een wedloopje "meest heftige herinneringen" te beginnen natuurlijk 


Wat uit alle voorgaande berichten naar voren komt is dat het dus eigenlijk voor beide "partijen" moeilijk kan zijn. Voor de machinist, conducteur en hulpdiensten enerzijds, en voor de passagiers anderzijds. En voor wie het dan het zwaarst is? Ach, misschien zouden we over dat soort dingen eigenlijk beter niet discussiëren.





Edit:

Volgens mij kost een aanrijding ook behoorlijk wat geld...

Maar dan moet je denk ik ook de statistieken meerekenen: hoe groot is de kans dat op bv. 100 onbewaakte overgangen zo'n ongeluk plaatsvindt? In 1 op de 100 gevallen? Dan zijn de risico's voor per overweg ook 1/100 van die paar ton voor die ene aanrijding die wel plaatsvindt.

[Klaas Zondervan]

Ik snap je redenatie, maar er ontbreekt wel het aspect dat een beveiligde overweg aanleggen énkele tonnen kost en daarna ook regelmatig onderhouden zal moeten worden en daarmee een blijvende kostenpost blijft.

Aangezien Prorail ook gewoon een budget heeft, zijn dat niet de investeringen die je voor enkele mensen moet doen.

het gaat niet eens om de kosten maar Prorail wil gewoon zo veel mogelijk overwegen opheffen. Dus als er problemen zijn met een onbewaakt overpad dan zeggen ze: oké, we gooien hem dicht en we zoeken naar een andere manier om aan de overkant te komen. Overpaden upgraden naar een veiliger alternatief gaan ze echt niet doen, zeker niet als het om de toegang tot een enkele boerderij gaat.

De laatste upgrade die ik heb meegemaakt waren AKI's die werden opgewaardeerd tot AHOB's. Maar dat waren overwegen die te belangrijk waren om op te heffen.
Maar kort door de bocht is het uitgangspunt van Prorail: weg met die overweg.

[Joop_L]

En voor wie het dan het zwaarst is?

Dat ligt echt heel er aan de persoon zelf. Een aantal factoren spelen daar een belangrijke rol in. Hoe zit je in je vel, geestelijke toestand, privé sfeer enz enz. Conclusie kan je wel trekken. Voor alle betrokkenen, treinpersoneel, reizigers in de betrokken trein alsmede de hulpverleners buiten, het heeft een grote impact.