Deining in Dönsdorf

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 115}


Praktikant – 2

De mannen lopen naar de draaischijf.
‘De loods is goed gevuld,’ merkt Joachim op.
‘Ja, maar dat kan over een half uurtje wel weer anders zijn. Soms lijkt het wel een duiventil.’
Bij de Lokleitung komt Steffen Werkstätter hen tegemoet. ‘Zeg, Heinz, heb je al iets gehoord over die pomp van de 78?’
‘Nee, nog niet. Ik zal dadelijk eens op mijn bureau kijken of er een berichtje ligt.’
‘Oké.’
‘Ik stel je even voor aan de machinist, die hier leert met dieselmaterieel om te gaan.’
‘Ja, dat hoorde ik vorige week.’ Weer worden handen geschud. ‘Steffen Werkstätter.’
‘Joachim Klätzmaier.’
‘Uit Lümmeln, geloof ik?’ vraagt Steffen.
‘Das stimmt.’
‘Reis je elke dag heen en weer tussen Lümmeln en Dönsdorf?’
‘Eigenlijk hoop ik van de Übernachtung gebruik te kunnen maken de komende weken.’
‘Dat zou je via de Lokleitung moeten regelen,’ zegt Heinz, ‘maar ik weet, dat men vaak moeilijk doet als het voor een langere periode is. Jij had toch nog een adresje, Steffen?’
‘Ja, maar die kamer schijnt pas over een week of twee, drie beschikbaar te zijn helaas.’
Joachim komt met een ander voorstel. ‘Anders neem ik een pension op kosten van de baas.’
‘Dat kan ook,’ zegt Heinz. ‘We lossen het wel op. Vanavond zou je in elk geval van de Übernachtung gebruik kunnen maken.’
Steffen maakt aanstalten om terug te gaan naar de kleine loods. ‘Goed… Hoor ik nog iets over die pomp, Heinz?’
‘Jazeker, maar wij gaan eerst kijken of er verse koffie is, want ik heb een droge keel van het praten.’


219   Eerst naar de koffie.

Het blijkt inderdaad moeilijkheden te geven om voor langere duur een kamer in de Übernachtung te krijgen. Een kamer in een pension, hotel of iets Zimmer Frei-achtigs in of in de nabije omgeving van Dönsdorf schijnt ook lastig vindbaar te zijn. In de buurt wordt namelijk een conferentie gehouden, waardoor elke bed is besproken tot na het weekend.
‘Ik weet in Schwarzburg nog een gezellig pension,’ oppert Kottner jr. ‘Mijn vader kwam daar vroeger vaak. Hoe heet dat ding ook al weer?’
‘Dat zou natuurlijk ook kunnen,’ zegt Joachim. ‘Schwarzburg is hier toch niet zo ver vandaan?’
‘Iets meer dan twintig minuten met de trein. Het is echt een gezellig stadje.’
‘Hmm…, dat zal ik dan eens proberen.’
‘Wacht eens. Ik moet er nog ergens een foto van hebben ook... Oh ja, hier. Pension am Markt.’ Kottner laat een kaartje zien.
‘Dat ziet er zeker goed uit.’ Joachim draait de kaart om en ontdekt een telefoonnummer. ‘Ik ga gewoon direct bellen. Mag ik even van de telefoon gebruik maken?’
‘Tuurlijk. Kies eerst een nul voor een buitenlijn.’
Een kamer is snel geregeld. Een tweede telefoongesprek met de chef van Klätzmaier, Blaffhart, levert ook financiële goedkeuring op.
‘Zo, dat scheelt weer een paar Pfennige!’ constateert Junior.
‘Ja, een slok op een borrel. Ik kan vanavond al terecht.’


Met vriendelijke groet,
Bas

[nero]

je moet toch een ruime mouw hebben met die verhalen reeks
als zi in boek uitkomen net als die van ruud
reservering van beide 1 ex

[ex44]

Wat zei Blaffhart, ik speel de rekening wel door naar Sauerbeck?

[Basilicum]

@ Jerry: Dank je wel.

@ Jan: 'Sauerbeck' en 'boekhouder' werden inderdaad een paar keer genoemd in dat gesprek.

Groet,
Bas

[Johnnytrein]

Ik zie mij in miniatuur verschijnen sedert foto 217 en ik begrijp niet hoe ik daar gekomen ben.

[nero]

Ik zie mij in miniatuur verschijnen sedert foto 217 en ik begrijp niet hoe ik daar gekomen ben.

met de trein

[Basilicum]

Het is een dubbelganger, Johnny. Alleen heet deze heet Joachim.
Ik zal eens vragen hoe zijn tweelingbroer heet, als hij die heeft...

Groet,
Bas

[Johnnytrein]

Ik ben niet Johnie das een walker ik ben gewoon JOHNNY

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 116}


Geluidsdemper – 1

‘En?’ vraagt Otto Jungknecht aan Joachim Klätzmaier in de ringloods. ‘Bevalt het dieselmaterieel?’
‘Ja en nee. Ik hoopte, dat ik hiermee minder snel vuile handen zou krijgen, maar dat valt me tegen. Gelukkig hoef je bij deze loc’s niet urenlang te wachten, totdat de keteldruk een beetje op peil is.’
Karl Schmidt komt op hen af. ‘We hebben een interessante klus, Joachim. De geluidsdemper van V80 004 moet eraf.’
‘Waarom? Is de loc nu te stil?’
‘Du Spaßvogel… Die dempers werken niet meer naar behoren en roesten weg waar je bij staat. Vooral dit exemplaar is er slacht aan toe.’
‘Is de 004 al binnen?’
‘Die staat achter de lange loods. Kraus haalt hem nu op.’
Buiten zwelt het geluid van een dieselloc aan. De draaischijf begint te snorren en laat even later een mwèèèh-geluid horen. Het teken, dat de loc de schijf op mag rijden.
‘Daar zul je hem hebben,’ zegt Karl en loopt samen met Joachim ringloods uit om naar het schouwspel te kijken.


220   V80 004 rijdt de schijf op.

‘De V80 is een mooi ontwerp,’ vindt Joachim, ‘maar die knaldemper erop is geen gezicht.’
‘Ben ik met je eens, maar de loc werd er wel een beetje stiller van.’
De draaischijf draait naar hun spoor en de diesel rijdt brullend de loods binnen.
‘Wat gaat er gebeuren met deze diesel?’ vraagt Rainer Kraus als hij uitstapt.
‘Dat onmogelijke ding op het dak moet eraf,’ verklaart Karl. ‘Geen gezicht.’
‘En dat bepalen jullie?’
‘Ja,’ zegt Joachim. ‘Wij vinden die knaldemper esthetisch onverantwoord. Dus moet-ie eraf.’
Rainer zucht en loopt weg. ‘Ik vind het allemaal best. Met of zonder knaldemper… het blijft een lawaaiige machine.’
Het duo Schmidt en Klätzmaier beklimt de  loc om te bekijken hoe ze het gaan aanpakken.
Dan komt Joachim komt op een idee. ‘Zeg, Karl…,’
De mannen fluisteren geheimzinnig.
_{‘Ja, maar dat ziet hij toch?’
‘Nee, joh. Meestal kijken ze wel goed naar waar ze lopen, maar verder meestal niet.’
‘Oké, doen we.’}


Met vriendelijke groet,
Bas

[Ric]

Vervolg!!!!!!!!!


Grt. Ric

[ex44]

Had ik het niet gedacht! Duurt niet lang voor Joachim een maatje in het (katte)kwaad vindt

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 117}


Geluidsdemper – 2

Tegen half één gaan de heren Schmidt en Klätzmaier naar de kantine.
‘We moeten wel voor een plaatsje bij het raam zorgen, hoor.’
‘Zeker wel,’ grinnikt Karl.
Helaas zijn alle tafels bij het raam al bezet, maar bij Steffen en Otto zijn nog twee plaatsen vrij.
‘Wij komen gezellig bij jullie aan tafel zitten, mannen.’
‘Oh. En dat vinden wij goed?’
‘Ja. Onze claustrofobische verschijnselen spelen spontaan weer op.’
‘Tuurlijk… Wat is dat eigenlijk?’ vraagt Otto. ‘Klaustevobies?’
‘We zijn angstig voor kleine ruimtes en als we dan in de buurt van het raam mogen zitten, zijn de symptomen al een stuk kleiner.’
Otto staat op. ‘Kom dan maar hier zitten, hoor.’
‘Nee, dat hoeft niet. Hier aan het gangpad zitten we prima. Blijf rustig bij het raam zitten.’
‘Jaja,’ zegt Steffen. ‘Volgens mij voeren jullie iets in je schild.’
Jaochim kijkt hem met grote onschuldige ogen aan. ‘Wij iets in onze schild voeren? Welnee.’
‘Waarom kijk je dan steeds stiekem naar de ringloods?’
‘We zijn bang, dat onze loc spontaan de draaischijfput inrolt,’ zegt Joachim. ‘Nou goed?’

Een kwartiertje later zitten de mannen vrolijk pratend te eten, totdat Steffen zich verslikt. Hoestend wijst hij naar het raam.
‘Wat is er?’ vraagt Otto. ‘Moet je wat water?’
‘Nee, uche uche… Moet je daar kijken! Hahaha!’


221   Ho! Stop! Wat is er met die Köf gebeurd?

Terwijl Karl Steffen op de rug klopt, kijkt Otto naar buiten en ziet de Hofhund de draaischijf oprijden. ‘Wat is dat nou?’
De Köf stopt en ze zien Frank Hebehoch verbaasd zijn hok van de draaischijf uitkomen.
Intussen kijkt iedereen naar buiten. ‘Sinds wanneer heeft een Köf zo’n knaldemper?’ vraagt Heinz.
‘Sinds vandaag,’ antwoordt Joachim. ‘Moet je kijken hoe dom die draaischijfwachter bij de loc staat te kijken. Haha!’


Met vriendelijke groet,
Bas

[Ruud K]

 

Groet,
Ruud

[Ric]

uitstekend Bas 

Grt. Ric

[Petertrein81]

Leuk!! , dat is nog eens echte werkplaatshumor.

Groet Peter,