Deining in Dönsdorf

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 177}


Schilderij – 12

Van vergeten is geen sprake. Horst Hausmann en Max Pollock verschijnen met een heftruck bij de goederenwagen. ‘Dus hier zou een kist in moeten zitten?’ vraagt Max.
‘Ja, een kist. Eén hele kist. Meer niet. En die moet naar de Verwaltung.’
De deur wordt ontgrendeld en opengeschoven. Inderdaad: links staat een kist vastgesjord tegen de wand. Handig klautert Max in de wagen. ‘Hé, die komt volgens de vrachtbrief uit Lümmeln, mijn oude standplaats.’
Horst steekt de vorken van zijn truck naar binnen. ‘Is dat ding zwaar?’
‘Weet ik dat? Dan moet ik hem eerst losmaken.’ Het gevaarte wordt bevrijd van de touwen en Max probeert hem op te tillen. ‘Nee, niet echt zwaar, Horst.’
‘Oké.’
Samen trekken ze hem op de vorken.
‘Rechtop laten staan?’
‘Ja, is goed.’
Als de kist is uitgeladen, schuift Max de deur weer dicht en loopt achter de hobbelende heftruck aan. ‘Kun je niet beter achteruit rijden?’ roept hij. ‘Zo zie je toch niks? Straks valt die kist er nog af!’
Horst maakt een afwerend gebaar. ‘Gaat prima zo!’


331   Heftruck met een grote vracht.

Bij de Verwaltung zet Horst zijn truckje stil en drukt op de claxon. Huismeester Klatzer komt kijken. ‘Is er iets aan de hand?’
‘We hebben een kist voor onze ouwe, Rolf.’
‘Mensen kinderen… wat een groot ding. Hoe krijgen we hem naar binnen?’
‘Hij is niet zo zwaar,’ stelt Max hem gerust. Met z’n drieën lukt dat wel en het eerste stukje kunnen we nog met de heftruck doen. Waar moet-ie heen?’
‘Dat hangt ervan af.’ Klatzer leest het etiket. Waldstein – Persönlich! ‘Tja…, laten we hem maar naar het secretariaat brengen.’
Verbaasd kijkt Horst naar de huismeester, slikt een opmerking in en tilt met Max de kist op. Rolf opent de deuren en kijkt of alles goed gaat. ‘Een beetje naar rechts, Max. Ja, gaat prima zo.’ In minder dan geen tijd wordt de kist naar boven gebracht en het secretariaat binnen geschoven.


332   Im Sekretariat.

‘Wat moet die kist hier?’ informeert Sabine Sommer. ‘Die wil ik helemaal niet op mijn kamer hebben, hoor!’
‘Hij is voor de heer Waldstein,’ legt de huismeester uit. ‘Er staat “Waldstein – Persönlich!” op en om hem zo beneden te laten staan vond ik ook zo wat, dus liet ik hem maar naar boven brengen.’


333   Wat een ding…

Sabine maakt een rondje om de kist. ‘Tjonge, wat een groot geval. Wat zou erin zitten?’
‘Keine Ahnung,’ zegt Horst. ‘Volgens mij niet veel, want zo zwaar is het niet.’
‘Nou…, zet hem voorlopig maar op de gang,’ besluit Sabine. ‘Herr Walstein ist heute nicht da. Wenn er wieder zurück ist, moet hij maar beslissen wat we ermee moeten doen.’
‘Jawohl, Frau Sommer,’ zegt Rolf.
Max en Horst tillen de kist iets van de grond en bonjouren hem weer terug de gang in.


Met vriendelijke groet,
Bas

[ex44]

Ah! Hij (dat is, de kist) is te rechter plaatse

[Ruud K]

Mooi verhaal, mooi op de foto gezet!

Groet,
Ruud

[Ric]

Bas, je blijft ons verbazen met je verrassende verhalen

Groet,
Ric

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 178}


Schilderij – 13

’s Morgens vroeg loopt de heer Waldstein de trap op van het Verwaltungsgebäude. Zijn gedachten zijn bij de vergadering van gisteren in Frankfurt, waarin nieuwe toekomstplannen van de Bundesbahn uit de doeken werden gedaan. Wat dat precies voor Dönsdorf – zijn Dönsdorf – zou kunnen gaan betekenen, weet hij nog niet precies. ‘Nou ja…,’ mompelt hij, ‘zo ’n vaart zal het wel niet lopen.’ Zijn gepieker wordt verstoort door een kist. ‘Wat is dit nou? Is de Verwaltung in een magazijn veranderd? Ik ben één dag afwezig en de gang wordt zomaar volgestouwd.’ Hij gaat het secretariaat binnen, maar daar is nog niemand aanwezig. Waldstein loopt naar de andere deur in de kamer en stapt zijn kantoor binnen. Op het bureau wacht een stapel post en te paraferen stukken, die hij nieuwsgierig doorneemt. Dan wordt er op de deur geklopt. ‘Herein!’
De boekhouder komt binnen. ‘Morgen, Chef.’
‘Aah,  Braun. Gutenmorgen.’
‘Ik heb een klein probleem, dat ik even wil bespreken. Kan dat nu?’
‘Steek van wal.’
‘Kijk, het zit zo…’

Intussen komt er meer leven in de Verwaltung. Sabine Sommer komt luid lachend met Ursula Hundertmark van de loonadministratie boven en gaat haar kamer binnen. De secretaresse ziet de tussendeur openstaan kijkt in de naastliggende kamer. ‘Gutenmorgen!’


334   ’s Morgens vroeg in het secretariaat.

‘Morgen, Sabine,’ onderbreekt Waldstein het gesprek met de boekhouder. ‘Können Sie mir etwas zu der Kiste sagen?’
‘Die ist hier gestern abgeliefert worden. “Waldstein – Persönlich!” steht drauf und kommt aus Lümmeln.’
‘Ach so…, Lümmeln. Jaja…’
‘Ich werde zuerst Kaffee machen?’
Waldstein kijkt haar verheugd aan. ‘Gerne. Sie auch, Braun?’
‘Bitte nur mit Milch.’
De secretaresse verlaat de kamer en sluit de deur; de mannen gaan weer verder met hun gesprek.

Een kwartiertje later kraakt de intercom in het secretariaat. ‘Bitte, Sabine. Is de huismeester al binnen? Dan kan hij die kist openmaken.’
‘Ik zal even kijken.’
‘Danke.’


Met vriendelijke groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 179}


Schilderij – 14

Hamerend maakt Rolf Klatzer de kist open en kijkt naar binnen. ‘Nou, daar wordt ik ook niet wijzer van.’
Waldstein en Braun komen kijken als de huismeester een degelijk ingepakt, rechthoekig, plat voorwerp uit de kist trekt. ‘Licht ding,’ merkt hij op.
‘Dat lijkt wel een schilderij,’ zegt Braun, ‘als je zo naar de afmetingen kijkt.’
‘Zou kunnen,’ stemt Waldstein in. ‘Kom, dat maken we op mijn kamer open.’
Ze gaan de kamer binnen, gevolgd door een nieuwsgierige secretaresse. Het pak wordt geopend en inderdaad: een schilderij komt tevoorschijn. Een brief valt op de grond. Rolf zet voorzichtig het schilderij op de grond, terwijl Waldstein de envelop oppakt en opent.


335   Het cadeau.

‘Is dat niet een schilderij uit de reeks “schilderen op nummer”?’ vraagt Sabine.
Braun kijkt haar verbijsterd aan en barst in lachen uit. ‘Zie je dat niet? Dat is een Max Ernst.’ Vol passie bekijkt hij het doek. ‘Surrealisme pur sang. Hoe komt die nou hier?’
‘Volgens deze brief,’ verklaart de chef, ‘heb ik hem cadeau gekregen van mijn vriend en gewaardeerde collega Blaffhart.’
Rolf zet het schilderij tegen de muur en kijkt iets aandachtiger naar het doek. ‘Het komt me wel bekend voor. Volgens mij heb ik daarvan eens een puzzel gezien in een warenhuis in de stad of zo…’
‘Echt waar?’ vraagt Braun. ‘Ik kan het bijna niet geloven.’
‘Pas op, hoor,’ waarschuwt Waldstein vriendelijk. ‘Onze boekhouder heeft een zwak voor kunst en schilderijen in het bijzonder. Hij weet er wel het een en ander van af. Geen museum is voor hem veilig.’
‘Voor een puzzel worden meestal meer romantische afbeeldingen gekozen,’ gaat Braun verder. ‘Zoals van Schloss Neuschwanstein. Maar dit is wel een interessant stuk, zeg.’
‘Hoezo?’ vraagt Sabine. ‘Het is toch gewoon een vrouw met een ondeugend kind over de knie?’
‘Op het eerste gezicht wel, maar wie zijn daar afgebeeld? Kijk maar eens goed.’
Sabine kijkt, maar ziet het niet, totdat… ‘Dat aureool? Zijn dat niet…?’
‘Maria en haar zoon, ja.’
‘Wirklich? Maar dat is toch respectloos?’ Ze draait zich verontwaardigd om en gaat de kamer uit.
De huismeester is onverschilliger. ‘Blijft dat schilderij zo staan of moet ik hem ophangen?’
‘Pak hem maar weer in, Klatzer,’ draagt de chef op. ‘Ik neem hem wel mee naar huis, voordat hier meer discussie over ontstaat.’

Die middag heeft Waldstein zijn Lümmelner collega Balffhart aan de telefoon.
‘Herzlichen Dank voor het schilderij, Herbert. Het is veilig aangekomen.’
‘Graag gedaan. Je mag het van me hebben.’
‘Danke. Ik neem het wel mee naar huis, want het roept discussie op hier in mijn Verwaltung. Mijn secretaresse is boos weggelopen en heeft sindsdien geen woord meer gezegd. Ze geeft alleen korte antwoorden als het echt nodig is.’
Blaffhart gniffelt. ‘Doe dat maar. Oh ja, voordat iemand erover gaat klagen: het is een privégeschenk zonder zakelijke bijbedoelingen.’
‘Ja, dat had ik al begrepen uit de bijgaande brief.’


Met vriendelijke groet,
Bas

[Ric]

Hallo Bas, 
Weer een enerverend verhaal. Je noemt de puzzel van Neuschwanstein. Die hebben wij jaren geleden gekocht en dat was dat jaar ook onze vakantie bestemming.

Groet,
Ric

[tothebeach]

Dit schilderij begint me steeds meer te intrigreren. Mooi detail is dat Jezus' aureool van zijn hoofd is en op de grond ligt. Ander detail, dat Maria's aureool wel op de plaats is blijven zitten. Alsof het een hoofdeksel betreft. En omgekeerde lijkt me eerder het geval, dat Jezus' heiligheid Maria zo op de zenuwen ging werken dat ze Hem een pak slaag gaf. Daarom is dit (voor mij) een interessante gedachte.
En daarnaast, wie zijn die getuigen? mensen van het Romeinse Rijk? Of Sadduceeën, Farizeeën?
En een blonde Jezus? Wat was de gedachte daarachter? Is het dan wel Jezus?
Daarom, interessant schilderij. Toch maar eens naar Keulen

Groet,
Michel

[Basilicum]

Mijn ervaring met kunstbeschouwing heeft me geleerd niet te veel na te denken over de redenen waarom iets op een bepaalde manier in beeld is gebracht. De antwoorden hierop zijn verbazend vaak veel eenvoudiger dan gedacht. 'Past beter in de compositie' of 'Een beetje plagen kan geen kwaad' of 'Dat vond ik mooier', zoiets. Dit schilderij van Ernst kan je aan het denken zetten, zoals je aan de bijdrage van Michel kunt zien. Wie die getuigen zijn, wordt niet duidelijk en laat dus te fantaseren over. Wat dat betreft is het net als mijn modelbaan, die een station en locdepot van een middelgrote stad uitbeeldt. Hoe die stad eruit ziet, laat ik verder aan de fantasie over. In mijn gedachtegang geeft de vraag 'Is het dan wel Jezus?' precies weer wat ik bedoel. Op dit schilderij staat een vrouw met een kind. Als je de titel van het werk niet kent, geven alleen de aureolen een hint in de richting van hun namen. Kan deze jongen niet een keer zo ondeugend zijn geweest, waardoor zijn moeder hem terecht moest wijzen? De kunstenaar heeft, volgens mij, met dit werk precies bereikt wat hij wilde: dialoog.

@ Ric: Leuk om jouw herinnering te lezen. Jan (44) gaf me het puzzelidee; ik knoopte dat slot eraan vast.

Groet,
Bas

[ex44]

Nou, vooruit, een heel klein stukje kunstgeschiedenis dan maar. Als Bas vindt dat het hier niet op zijn plek is, zal ik het direct weer verwijderen.
Max Ernst had zich aangesloten bij het Dadaïsme, een kunststroming die zich afzette tegen een maatschappij, die volgens de dadaïsten bedorven was als gevolg van de Eerste Wereldoorlog. De heersende moraal werd afgewezen, en in dat kader is ook het schilderij “La vierge corrigeant l’enfant Jésus devant trois témoins: André Breton, Paul Éluard et le peintre” (De maagd straft het kind Jezus voor drie getuigen: André Breton, Paul Éluard en de schilder)te plaatsen. Meer nog dan de rode billen van het kind Jezus duidt zijn gevallen aureool op zijn menselijkheid. Je zou kunnen zeggen dat het schilderij de bedorven maatschappij, die gestraft wordt door een hogere moraal uitbeeldt.
De publieke reactie was precies datgene wat het Dadaïsme beoogde: verontwaardiging en afkeur. En daarmee, zoals Bas ook zegt, dialoog. Want er werd flink over gepraat!



Voor wie zich wat meer wil verdiepen een paar links:

Vierge corrigeant en Max Ernst (engels)
Dadaïsme (heel kort uitgelegd, NL)
Nog eentje over Max Ernst en het schilderij (Duits)

Na deze culturele zijsprong gauw terug naar Dönsdorf!
Bas, bedankt voor de samenwerking!  

Groet,
Jan

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 180}


Zeitung

Het is al donker geworden als Hans Dalchow en Erich Watke naar de Lokleitung lopen om zich te af te melden na een lange dienst.


336   Betriebswerk bij avond.

‘Nabend, Junior,’ groet Erich. ‘Die 888 steht wieder im Schuppen. Als er verder geen bijzonderheden zijn, gaan we naar huis.’ Hij zet het Betriebsbuch in de kast en legt de sleutels op de balie.
Kottner jr. kijkt op van zijn Bildzeitung. ‘Nee, hoor. Geen bijzonderheden. Alles goed gegaan?’
‘Alleen problemen gehad met een defecte goederenwagen,’ deelt Hans mee. ‘Die mocht van een wagenmeester niet meer verder rijden. Gebroken bladveer, geloof ik. Gelukkig was het de laatste wagen in de trein, dus die konden we zonder veel gedoe achterlaten.’
‘En staat er nog wat in de krant?’ wil Erich weten.
‘Ik las een artikel over een medicijn,’ vertelt Junior de sleutels opbergend. ‘Pinkpillen tegen schele hoofdpijn.’
‘Oh. En helpen die?’
‘Geen idee. Verder een onderzoek over een soort klei tegen buikklachten.’
‘Tuurlijk,’ zegt Hans. ‘En jij gelooft dat allemaal?’
‘Ja, het staat toch in de krant?’ lacht Junior. ‘Laatst stond er een artikel in van een onderzoek over werktijd. “Lange werkdagen gaan ten koste van vrije tijd” heet het of zoiets.’
’Is dat werkelijk waar? Dat is dus nu toch wetenschappelijk aangetoond. Zo, zo!’ schampert Erich. ‘Nou…, daarvoor heb ik geen duur onderzoek nodig, hoor. Dat weet ik allang.’
Hans schudt zijn hoofd. ‘Dat zijn stuk voor stuk studies in de categorie “opzienbarende onderzoeken”, zoals “Treinen rijden beter met ronde wielen”, “Wassen enige oplossing vieze auto” en “Zonder dienstregeling geen vertraging”. Om maar een paar voorbeelden te noemen.’
‘Hahaha!’
Als ze zijn uitgelachen, stapt Erich op. ‘Ga je mee, Hans? Dit geklets gaat ten koste van mijn vrije tijd.’
‘Ja, ik kom. Werk ze nog, Junior. Lees niet te veel in je Bildzeitung.’
‘Gutennacht, Männer!’


337   Dalchow en Watke gaan naar huis.


Met vriendelijke groet,
Bas

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 181}


Wat een bende

De Schwerkleinwagen van de Bahnmeisterei is weer volgetankt en rijdt naar een opstelspoor bij de zandoven van Bw Dönsdorf. Daar veegt Arno net de boel aan, nadat hij weer eens met zand heeft gemorst. ‘En?’ vraagt hij als Herbert uitstapt. ‘Hoe was het in Schwarzburg vandaag?’


338   Bij de zandoven.

‘Een rotzooi,’ zucht Carl. ‘Het is een complete bende daar. Ongelofelijk. Da gibt’s ‘ne Großbaustelle, du weißt schon.’
‘Ja, het Bw wordt toch aangepakt?’
‘Precies. Daarom is het hier in het Dönsdorfer Betriebswerk ook zo druk. Gelukkig is de grootste klus nu achter de rug. Vandaag is er veel grond verzet. Morgen zien we wel weer verder. Nu eerst naar moeder de vrouw. Schönen Abend noch.’
‘Ja, Gleichfalls.’


Met vriendelijke groet,
Bas

[jerrytrein]

 
even een vraag bas
Is dat droog huis zo'n baanpost gebouwtje
en kan je eens een overzicht en /of vogel perspectief geven van dat (deel)BW

[Ruud K]

En het wordt nog erger

Je vorige verhaal is hilarisch en de foto's prachtig met die werkende verlichting.

Groet,
Ruud

[Basilicum]

Dank, dank.
De gebouwtje komt uit een oude set van Roco, die ik jaaaren geleden voor een heel mooi prijsje op de kop tikte.


Besandungsanlage. Roco 05088A, later Roco 40105.

Ik zal binnenkort een overzichtsfoto maken. Die zal niet hier verschijnen, maar in de Dönsdorfer Bauberichte.

Groet,
Bas