Deining in Dönsdorf

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 54}


Dienstbegin – 2

Armin kan de lol er ook wel van inzien en met zijn drieën worden nog wat moppen getapt, totdat het tijd wordt om te vertrekken.
‘Waar gaan jullie vandaag heen?’ vraagt Horst.
‘We hebben rangeerdienst in Güglingen,’ antwoordt Fritz, terwijl Armin alvast op de loc klimt om nu eindelijk eens wat kolen op het vuur te krijgen.
‘Oh, weet je al, dat die paar gesloten wagens dan mee moeten?’
‘Ja, die twee daar achter bij de brug.’
‘Precies.’
Horst neemt afscheid en gaat naar de lange loods.


Foto 105   De heren op hun werkplek.

‘So, Armin!’ zegt Fritz op de loc. ‘Können wir fahren?’
‘Wat mij betreft wel. Rijden maar!’
Fritz trekt kort aan de fluit en rijdt voorzichtig naar de draaischijf, die al klaar ligt.
‘Morgen!’ zegt Armin tegen draaischijfwachter Frank Hebehoch. ‘Wil je ons honderdtachtig graden draaien?’
‘Ook wel honderdeenentachtig, hoor.’
De draaischijf wordt ontgrendeld en de motor begint te zoemen. Als de schijf weer stil ligt en vergrendeld is, drukt Frank op de zoemer.
‘Bedankt, Frank!’
Voorzichtig rijdt de G8 achteruit de schijf af. Wissels gaan om en het rangeersein geeft toestemming om door te rijden. Bij de twee goederenwagens staat al een rangeerder te wachten, die direct aankoppelt, als de buffers elkaar hebben geraakt. De remleiding komt vlot op druk, zodat de remproef snel kan worden uitgevoerd. Kort daarop vertrekt de korte trein via Neustadt naar Güglingen.


Foto 106   De werkdag is begonnen.


Met vriendelijke groet,
Basilicum

[Basilicum]

Ik vind die verhaaltjes steeds leuker

Dank voor het compliment.

hebben julie er al eens aan gedacht om die verhaaltjes te bundelen in een pdf bestand? Maar dan zonder de tussen kommentaar

Mijn verhalen zijn al gebundeld in mijn schaduwbestand.
Ik schrijf namelijk nooit direct op dit forum mijn verhalen, maar gewoon offline in een tekstverwerker. Dat vind ik makkelijker bij spontane invallen, inspiratie en het opvangen van unieke uitspraken.

Ruud denkt er al een langere tijd over om een boek uit te geven over zijn baan. Ik denk, dat dat er ook wel zal komen, maar dat heeft tijd nodig. Ik heb er zelf nog niet aan gedacht (in welke vorm dan ook: papier, pdf of anders). Ik publiceer mijn epistels hier op dit forum en vind het leuk om tussen de verhalen door daarop reacties te ontvangen. Vooral de reacties, die een vervolg zijn op een verhaal, die mij weer inspiratie geven. Zo wordt het een wisselwerking tussen schrijver en lezer, die je in een boek, pdf of iets dergelijks minder snel hebt.

Groet,
Basilicum

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 55}


Diensteinde

Een 55²⁵ rijdt als losse loc met een matig gangetje van Güglingen richting Schwarzburg. Oorspronkelijk zou de loc via Neustadt naar Dönsdorf terugkeren, maar in Schwarzburg staat nog een verzameling wagens, die opgehaald moeten worden. Armin Lenkl hoeft zich niet bovenmatig in te spannen om de ketel op druk te houden. Hij geniet meer van het mooie uitzicht, dan naar het vuur en de manometers te kijken. Natuurlijk let hij wel op de seinen. Als ze door een bocht rijden roept hij: ‘HP1!’
‘Alles klar,’ antwoordt Fritz Hörling, de machinist.
De spoorlijn slingert door het landschap en gaat langzaam helling af. Armin lijkt zijn werk nu helemaal vergeten te zijn.
‘Slaap je al?’ vraagt Fritz na een minuut of tien.
‘Huh…?’ Armin draait zich om. ‘Zei je wat?’
Fritz lacht. ‘Zou je je eens meer met je werk kunnen bezighouden in plaats van dagdromend naar de velden te turen?’
‘Nou, dit karretje rijdt anders bijna vanzelf.’ Armin kijkt naar de meters en peilglazen. Geen problemen.
‘Zo dadelijk zijn we in Schwarzburg om dat treintje op te pikken.’
‘Jaja, de ketel is op druk. Als ik nog één schep kolen op het vuur gooi, blaast de ketel af.’
In het station van Schwarzburg worden de wagens vlot aangekoppeld. Voor een bezoekje aan het toilet loopt Fritz even het stationsgebouw binnen. Armin zoekt intussen naar een fles met water, die natuurlijk helemaal onderin zijn tas is geschoven.
‘Straks moet ik weer flink aan de slag,’ denkt hij, ‘dus een fles water in de buurt is geen overbodige luxe.’
Een kwartiertje later vertrekt het spul naar Dönsdorf.


Foto 107   Bij Blockstelle ‘Dönsdorfer Steige’.

Nu heeft Armin iets meer werk. De trein trekt op de Dönsdorfer Steige flink aan de loc. Toch is het voor de G8¹ geen probleem. Zonder doorslaande wielen komen ze boven en wordt de Blockstelle gepasseerd. Na een paar wissels stopt de trein. Armin klimt van de loc en koppelt de trein af, waarna de loc in het Bw ‘gerestaureerd’ wordt: ontslakken; rookkast leegscheppen; oliën; water, kolen en zand aanvullen en het machinistenhuis aanvegen.


Foto 108   Bij de bekoling.

Een uur later is het werk klaar en rijdt de loc via de draaischijf de locloods binnen. Fritz en Armin pakken hun tassen en melden zich af op de Lokleitung.
’Die 55 4455 steht wieder im Haus!’ meldt Fritz.
‘Mooi zo. Nog nieuws?’ informeert Marks.
Armin knipoogt. ‘De schep heeft mijn stookkunsten overleefd.’


Foto 109   Veilig terug in de loods.


Met vriendelijke groet,
Basilicum

[MathynK]

Bas, geef er van deze nog maar 10!!
Lekker lang en veelzijdig. Echt super. Ik heb het met veel plezier gelezen.

Gr.
Mathyn

[NS264]

Foto 105 vindt ik erg mooi, Bas.


Gr Koen

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 56}


Barbara’s groene vingers

Jarenlang stonden er twee lorries in een hoekje van het Bw, die afkomstig zijn van een kolenhandelaar. Veel kon je van deze wagentjes niet meer zien, want de natuur tiert welig in die hoek. Zelfs in de lorries groeide al gras en paardenbloemen. In een vlaag van opruimwoede heeft depotchef Waldstein opdracht gegeven deze rommelhoek eens grondig door te spitten. Al snel kwamen de lorries weer tevoorschijn.
‘Tolle Wagen!’ vond Frank Hebehoch. ‘Kunnen we daarmee nog wat doen?’
‘Tsja…,’ zei Karl Schmidt. ‘Bij mij in het dorp heeft iemand zo’n ding in de tuin staan als plantenbak.’
‘Goed idee. Zou dat niet iets zijn voor bij de kantine?’
‘Dat zou kunnen. Barbara wil vast wel voor de bloemen zorgen.’
‘Moet je kijken… Er is nog rails bij ook!’
Zo gezegd; zo gedaan. Waldstein vond het een goed idee. ‘Dat fleurt de boel op,’ had hij gezegd. De lorries en rails werden verplaatst naar de andere kant van het depot. Toen de bakkies op de rails stonden werden ze volgeschept met tuinaarde. Barbara Kirsch stond erbij te popelen om met haar groene vingers er een kleurig plaatje van te maken.

Dit gebeurde een maand of twee geleden. De plantjes zijn inmiddels groot geworden dankzij Barbara’s goede zorgen.


Foto 110   Fleurige lorries.


Met vriendelijke groet,
Basilicum

[MathynK]

Dat staat erg leuk zo Basilicum!

Gr,
Mathyn

[Ruud K]

Dat heb je snel gepiept, Basilicum! Mooi verhaal en geslaagde foto.

Groet,
Ruud

[theokersten]

super zo als altijd.

[NS264]

En het betriebswerk fleurt helemaal op!!!

Gr Koen

[Basilicum]

_{Deining in Dönsdorf   –   Deel 57}


Smerige loods, schone kantine

Op een regenachtige zomerdag krijgt een V100 klein onderhoud in de loods. Lokschlosser Otto Jungknecht heeft in het magazijn een volle kan olie gehaald en zet hem behoedzaam naast de lok neer. Dan gaat hij naar de gereedschappenkast om daarin flink te grasduinen. Zijn collega Karl Schmidt heeft intussen in de cabine het opdrachtenformulier bekeken en daalt nu de ladder van de loc af. Zijn ene voet komt precies naast de oliekan terecht, maar hij zet de andere er schuin bovenop. Direct gutst er een litertje olie over zijn eerste voet heen.
‘#%$@&!’ tiert Karl. ‘Wie zet hier nou die kan neer?!’
Otto kijkt op. ‘Ah, Verzeihung! Mijn schuld.’
‘Mijn hele schoen zit onder de olie!’
‘Hij glimt nu wel weer mooi,’ vindt Otto en haalt een dot poetskatoen tevoorschijn.
Jürgen Schneider komt op het kabaal af en begrijpt snel wat er gebeurd is. ‘Je moet ook uitkijken waar je loopt, Karl,’ lacht hij.
‘Otto moet opletten waar hij die kan neerzet!’ moppert Karl en veegt zijn schoen af. ‘Gelukkig is de olie net niet mijn schoen ingelopen. Wie parkeert er nou een oliekan direct onder aan de trap? Zoiets verwacht je toch niet?’
‘Jij blijkbaar niet,’ constateert Otto knipogend.
‘Zeg, hebben jullie ook al zo’n trek?’ vraagt Jürgen. ‘Ik wou alvast in de kantine gaan eten.’
Otto kijkt op zijn horloge. Kwart voor twaalf geweest. ‘Tja, waarom niet?’
Met zijn drieën lopen ze de loods uit de miezerregen in, waarbij Karl een oliespoor achterlaat.


Foto 111   Naar de kantine.

In de kantine wordt hard gewerkt: Barbara Kirsch heeft schoonmaakwoede. Vanmorgen zeemde ze de ramen en is nu druk met het dweilen van de vloer.
‘Tsjonge, wat ziet het er allemaal uit,’ zegt ze. ‘Dat had ik al veel eerder moeten doen!’
Ze heeft de tafels en stoelen aan de kant geschoven en gaat er flink tegenaan. Dan gaat de deur van de kantine open en sloffen de drie mannen naar binnen de net gedweilde vloer over.
‘Nee nee, terug! Ik heb daar net gedweild!’ roept Barbara boos. ‘Wat denken jullie wel? Ik blijf niet aan de gang.’
‘Rustig maar. We komen alleen maar een hapje eten.’
‘Eten? Er wordt nog helemaal niet gegeten. Ik maak eerst mijn poetswerk af en pas daarna ga ik nadenken over de lunch.’ Barbara kijkt op de klok. ‘Jullie zijn trouwens veel te vroeg.’
‘Ja, maar we hebben honger.’
‘Houtje bijten of je broekriem aanhalen,’ adviseert Barbara. Dan ontdekt ze een glimmende schoen. ‘Karl! Wat heb je met die ene schoen gedaan?’
‘Daar is olie overheen gekomen.’
‘Oh nee!’ zegt Barbara bijna huilend. ‘Vandaar die rare vlekken opeens op mijn vloer.’
Otto draait zich om. ‘Kom, we laten Barbara maar even met rust.’
Het trio gaat wijselijk weer terug naar de loods. Jürgen trekt zijn broekriem maar een gaatje aan.


Met vriendelijke groet,
Basilicum

[MathynK]

Een klein uurtje later komen de drie weer naar de kantine toe gelopen, waar ze een woedende Barbara tegen het lijf lopen.
Scheldend en vloekend komt ze op Karl af gelopen, die een beetje bang staat te kijken.
"Jij met je modderolievoeten hebt mijn hele vloer vies gemaakt en ik krijg het er niet vanaf!
Je komt er vandaag niet meer in, eet maar ergens anders". Stom verbaast staan de drie mannen te kijken,
hoe de boze Barbara daarna weer terug naar binnen loopt, waar ze, denk ik, weer verder gaat met schoonmaken.

De drie mannen gaan dus maar ergens anders eten, maar waar? Karl is hevig in gedachte gezonken, en leunt tegen
de net nieuw geschilderde, en beplante lorrie aan. Niet denkend dat hij er ook met zijn vieze olie schoen tegenaan staat.
Een raar gebonk en geluid steekt daar opeens af tegen de ronkende en puffende geluiden uit het BW, wat blijkt, Barbara
staat alweer tegen Karl aan te schreeuwen, dat haar lorrie vies wordt. Ze mompelen wat, iets met een poetslap en aanrecht,
maar besluiten dan toch maar om naar het buurtcafé te gaan.

Gr,
Mathyn

[Basilicum]

Dank voor jouw vervolg, Mathyn.
Ik zie het nu pas, want ik werkte gisteren aan een ander project. Daarover later meer.

Depotchef Waldstein heeft inmiddels lucht gekregen van de situatie in de kantine. Hij gaat er eens kijken en praat voorzichtig met Barbara. Ze is nog steeds boos. Gelukkig trekt de boosheid weg na een gesprek met de chef.
'Als de heren straks weer terug zijn, zal ik met hen ook nog wel even spreken,' zegt Waldstein. 'Kan ik een uitsmijter van je krijgen?'
'Natuurlijk, Herr Waldstein. Ik heb ook nog soep.'
'Ah, doe er ook maar een soepje bij.'

Met vriendelijke groet,
Basilicum

[Nederduitsemeester]

Tsss, als de chef er is kan er wel een uitsmijter vanaf..... . Ben benieuwd naar het gesprek tussen de chef en de heren.

[NS264]

Wat een gedoe daar, Karl had best vantevoren zijn schoen buiten uit kunnen trekken.
Ze willen toch ook niet dat de bestuurderscabine van de loc zo vies wordt?

Gr Koen