De grenzen worden bepaald door de beperkte omvang van de kijkkast. Het idee van de wisselbare delen is ontstaan, omdat er veel méér kinderen deelnemen dan waarvoor logischer wijze plaats is op de module. De kinderen werken in groepjes aan deze delen. Door de delen te wisselen, kunnen alle kinderen een plaatsje krijgen in de kijkkast.
Maar Hendrik Jan heeft wel gelijk dat het fantastisch zou zijn als kinderen er ook blijvend van kunnen genieten.
Is dit niet een beetje over-engineerd voor kinderen van 10-12 jaar? Lijkt erg veel op "ik wil van mijn hobby een onderwijs project maken" ipv. "wat kunnen we gebruiken om kinderen iets aan te leren".
Het lijkt mij nog niet zo'n raar idee, hoor, die uitwisselbare stukken. Ook onderwijstechnisch niet. Want: een kader geeft ook houvast.
Als je zegt "hier heb je triplex, bouw maar een spoorlijn" dan loop je het risico dat 20 leerlingen schaapachtig kijken en slechts eentje iets doet/durft. Met een kader ("20x20cm om een xyz te bouwen") is het aantal mogelijkheden nog steeds heel groot, maar is het wel overzichtelijker geworden.
En door het in drie lagen op te delen wordt er op dat vlak weliswaar een structuur opgelegd, maar is dat verkeerd? Structuur geeft duidelijkheid. Ik neem aan dat vrijwel iedereen z'n bekabeling aan de onderkant van de baan aanlegt, toch? Ok, dan heb je al twee van de drie lagen In dit geval komt er nog een laag bij om het expliciet te maken dat er ook iets gemotoriseerd moet worden. En de aansturing (arduino) is expliciet. Geeft denk ik duidelijkheid.
Dus: ik zie het gevaar niet zo dat het een "paint by numbers" opdracht wordt. De eurospoor a4 diorama wedstrijd is dat toch ook niet?