Eifelgeschiedenis

[Haradigi]

Bedankt en op mijn lijstje gezet.

groet
Harald

[Reinout van Rees]

"Klopt het dat jullie het hadden over iets dat elke twaalf jaar gebeurd? Zoiets meende ik op te vangen toen jullie langs mijn kerk liepen." zegt de pastoor.

"Dat klopt!" antwoord Ludwig.

"Laat ik mij trouwens even voorstellen, ik ben Pastoor Anton Beibeläsen van de kerk hier in Monreal."



"Ludwig Wiggershausen, chef van de Bahnmeisterei in Kelberg."

"Gert Grünewald, directeur van de Landhandel, ook in Kelberg"

Herr Grünewald geeft antwoord op de nieuwsgierige blik van de pastoor. "Ziet u, dit jaar is er een stuk steen uit de bovenkant van de tunnel gevallen en dat heeft een lok geraakt. Dat bleek twaalf jaar geleden, in 1958, en twaalf jaar daarvoor, in 1946, ook gebeurd te zijn."

"En twaalf jaar daarvoor?" informeert de pastoor.

"Daarvoor weten we het niet" meldt Ludwig, "de administratie is aan het eind van de oorlog in vlammen op gegaan en mijn voorganger is tien jaar geleden overleden, dus ik ken ook niemand die ik het meer kan vragen."

"Hmmm" meent de pastoor. "Zo'n loslatende steen, is dat dit jaar toevallig twee keer gebeurd?"

Met open mond staren Ludwig en herr Grünewald hem aan! Hoe weet hij dat?

Immer aufmerksam!

Philippsburg, Monreal

[Reinout van Rees]

"Meine herren, kommen Sie mal mit!" nodigt de pastoor hen uit. "In de kerk heb ik dan een aantal documenten dat u zal verbazen."

Ludwig en herr Grünewald stemmen toe en lopen naar beneden. Ludwig werpt nog een blik op de tunnelingang en bibbert. Er lijkt een golf van kwaadheid over hem heen te stromen. Zijn kaken klemt hij op elkaar. En zijn rug recht zich: zo zijn we niet getrouwd! Wacht eens even! Dit gaat niet zomaar, denkt hij. Hij neemt zich voor het niet op zich te laten zitten. In gedachten metselt hij het gat al weer dicht.



Terwijl hij verderloopt ontgaat het hem niet dat de pastoor ook wat bleker ziet.

Immer aufmerksam!

Philippsburg, Monreal

[Reinout van Rees]

Ze gaan gedrieën de kerk binnen. De pastoor en herr Grünewald slaan allebei een kruisje. Ludwig zit nog met z'n gedachten bij de tunnel en sowieso komt hij eerlijk gezegd nauwelijks meer in de kerk. Het zegt hem niet zoveel meer. Het is toch allemaal een verzinsel, nietwaar?

Herr Grünewald komt elke week geheel vrijwillig in de kerk. Jezus heeft echt bestaan en heeft, vindt Grünewald, een mooi beeld van God laten zien, toch? Dus is het waar en dus komt hij elke week in de kerk. Pastoor Beibeläsen uiteraard ook



"Laat ik een willekeurig boek uit de 19e eeuw pakken." zegt meneer de pastoor. Even rekenen, het is nu 1970, 10 keer 12 jaar geleden, da's 120 jaar geleden, dus 1850." Zoek zoek. "Ah, hier heb ik hem. Ziet u, elke pastoor van deze kerk houdt de traditie in ere om een soort logboek bij te houden van bijzondere gebeurtenissen in deze kerk. Geef me even een minuutje om te zoeken."

"Ah, hier. Ik heb het! Kijkt u even mee?"

Ludwig en herr Grünewald buigen zich over de tafel.



Immer aufmerksam!

Philippsburg, Monreal

[Reinout van Rees]

De pastoor citeert uit het logboek. "Heute, der zweite Juni 1850, werd ik 's ochtends rond vier uur wakker door een lawaai uit de kerk. Ik ben op onderzoek uitgegaan en ontdekte dat het metalen deksel van het doopvont op de grond lag en dat er rond het doopvont flink wat water lag. De deur van de kerk was nog keurig op slot. Dit bevreeemde mij, temeer dat twaalf jaar geleden, in het eerste jaar dat ik hier pastoor was, hetzelfde gebeurde..."



(Foto: doopvont in de kerk van Monreal)

Herr Grünewald slaat een kruisje. "Och och och.... Wat is er hier aan de hand? Elke twaalf jaar ligt het deksel op de grond en ligt er een plas water omheen? Dat is niet iets menselijks... Hoe lang is dit al bezig?"

"Niet alle logboeken zijn bewaard gebleven. Ik heb in het bisschoppelijk archief onderzoek gedaan en kan tot in de 13e eeuw vermeldingen vinden. Daarvoor niet. Rond die tijd is het ook niet heel gebruikelijk om veel te schrijven, dus ben ik van opmerkingen in andere verslagen afhankelijk geweest. Een reden heb ik ook niet kunnen vinden. Het enige opvallende wat ik kon vinden was dat 12 jaar vóór de eerste vermelding dus NIET vermeld staat dat er iets met het doopvont is maar wel dat een Heinrich von Virneburg nu niet meer Heinrich der Trockene maar Heinrich der Nasse genoemd werd."

De pastoor vervolgt. "U weet neem ik aan dat het gravengeslacht Virneburg naast hun stamslot in Virneburg ook de burcht hier in Monreal af en toe als hoofdslot gebruikte? Ik kon geen specifieke link vinden en ook niet wat er echt aan de hand was, maar het is het enige wat ik in dat 12 jaar ritme heb gevonden."

Herr Grünewald slaat nog maar een kruisje. Hij is onder de indruk.



Ludwig is ook onder de indruk, maar vooral boos. Misschien is het ook maar om zichzelf een houding te geven bij deze rare geschiedenis. "Nou, mooi is dat. Het lijkt er dus op dat mijn Bahnmeisterei last heeft van een spook? Wat een onzin. Dat kan ik niet in mijn rapport naar hogerhand schrijven hoor! Ik ga met m'n ploeg binnenkort die tunnel lekker weer fixen. Spook of geen spook. Ik bedoel, die tunnel ligt er pas sinds 1893 en lang daarvoor was er al gezeur met het doopvont. Wat heeft mijn tunnel daarmee te maken?"

De pastoor kijkt hem licht bestraffend aan. "Pardon, 'doopvont' en 'gezeur' horen niet in één en dezelfde zin thuis. Het is een belangrijke handeling in ieders leven, toch? Maar ik kan me enige irritatie wel voorstellen. Normaliter komt het bovennatuurlijke niet zo dichtbij. En ik geef eerlijk toe dat de aard van dit bovennatuurlijke ietwat buiten mijn reguliere competenties ligt..."

Ludwig en herr Grünewald bedanken de pastoor en beloven te bellen als ze nog ergens een hint vinden.

Immer aufmerksam!

Philippsburg, Monreal

[Reinout van Rees]

Sluip. Sluip. Sluip. SPURT! _{iep iep iep iep iep}. Knersp! Kr^akk.

Gebiologeerd had Jakob gekeken hoe katertje Moritz richting bureau sloop. Met succes, gezien het feit dat hij nu met een half-dood muisje in de bek richting een rustig deel van het stationsgebouw paradeert om daar in alle rust met z'n Eten te gaan Spelen. Wreed voor de muis, maar leerzaam voor de kater.

Speelgoed voor Moritz, daar is op zich niets mis mee. Maar liever niet binnen in zijn stationsgebouw. Waar kwam het beest vandaan? Volgens hem wéér van achter het bureau, het gaatje waar hij vorige week een prop kranten in had gestopt. Op zijn knieën kruipt hij onder het bureau.



"Goeiemorgen, Jakob!" hoort hij schaterlachend achter zich. "Aan het oefenen voor koe?" zegt Ludwig luid lachend.

"Grmmmmmbll" zegt Jakob als antwoord terwijl hij met een kapotgebeten krant onder het bureau vandaan komt. "Daar moet ik wat stevigers in stoppen" zegt hij terwijl hij een kurk en een oude vaatdoek ter hand neemt.

Nadat het klusje geklaard is vraagt hij Ludwig hoe het gisteren in Monreal gegaan was. Ludwig vertelt het hem. "En morgen ga ik weer naar de tunnel om het gat te repareren."

Jakob informeert of hij daar dan niet beter tot na de jaarwisseling mee kan wachten.

"Nein! Kommt nicht im Frage!" is Ludwig's stevige antwoord. "Die tunnel wordt gerepareerd. Spoken bestaan niet."

Ondertussen komen er spookachtige geluiden uit de richting van de muis.

Mit freundlichen Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Reinout van Rees]

"Waar zijn mijn regenpak en mijn lieslaarzen?!?" denkt Ludwig als hij naar de lucht kijkt bij Monreal. Ach ja, z'n reguliere werkjas is waterdicht genoeg. En sowieso is het droog in de tunnel.



In de tunnel... Brrrrr. Met zijn twee collega's loopt hij de tunnel in. Emmer met mortel, een paar balken en een ladder hebben ze bij zich. Het treinverkeer is even stilgelegd, wat zal betekenen dat de trein naar Kelberg straks een halfuur ofzo vertraging zal hebben. En dat de scholieren die met die trein terug willen vanuit Kelberg ook vertraging zullen hebben. Nou ja, het moet maar.

"Oeps" zegt collega 1. En struikelt.

"Auw auauauieee Ai au....." zegt Ludwig die de ladder tegen zijn schenen kreeg.

"Entschuldigung, bitte!" verontschuldigt collega 1 zich. "Ik voel me niet op m'n gemak hier en dacht iets rechts van me te horen en ik lette niet op en struikelde..."

"Schon gut. Weitermachen, wir sind fast da."

"Sag mal, LuWi..." zegt collega 2 tegen Ludwig Wiggershausen, maar hij maakt zijn zin niet af. De bijnaam 'LuWi' valt niet in vruchtbare aarde in de tunnel. Helemaal niet. Wat ook valt? De ladder en de balken.

Verstijfd staat Ludwig te luisteren naar de kreet van ontzetting en woede die om hem heen weerklinkt en die door zijn merg en zijn been heen gaat. Er is niemand in de buurt, dus niemand kan die kreet voortgebracht hebben. Nee hè... "Spoken bestaan niet" zegt hij tegen zichzelf. "Spo-Ken Be-Staan Niet" zegt hij tegen zichzelf. "SPOKEN BESTAAN NIET" zegt hij tegen zichzelf. "SPOKEN BESTAAAAAAAN NIIIEEET!" zegt hij nogmaals tegen zichzelf, hoewel iedereen in 1 kilometer radius mee kan genieten. En hij klemt zijn kaken op elkaar en gaat rechter overeind staan.

Er is niemand in de buurt, ook zijn twee collega's niet. Dat verklaart de val van de ladder en de balken en de voetstappen die zostraks snel in de verte verdwenen. Ze hebben echter wel zonet vernomen dat, kennelijk, spoken niet bestaan. Buiten, om de hoek van de tunnel, bevonden ze zich duidelijk binnen de zonet genoemde 1 kilometer radius.



Ze bevinden zich ook binnen handbereik van de lange arm der wet. Of in ieder geval binnen handbereik van Bahnmeistereivorsteher, oftewel meneer-de-directe-superieur die de tunnel uit komt benen en collega 2 een oorvijg geeft. Laten we "#$%^&@ Mistvieh $**^#% Idiot! $%#@**@" maar vertalen met "geachte collega, als U nog een keer de term 'luwi' gebruikt doet U het vast goed als kerstdecoratie boven in de kerstboom".

Gedrieën lopen ze gekasteid, doodsbang en witheet (respectievelijk) de tunnel weer in.

Witheet zijn en rationeel zijn, dat gaat niet zo goed samen. Witheet zijn en reguliere omgangsvormen bezigen ook niet. De ladder en de balken worden dan ook fluks opgepakt en richting het gat getransporteerd zodat Ludwig snel aan het werk kan. De gevallen steen wordt aangegeven en in het gat vastgeklemd met een viertal wiggen. Vervolgens de mortel erbij. Na wat zagen een houten afdekplaat erover waarna het geheel met de balken op z'n plek gehouden wordt totdat de mortel droog is. Profielvrij, uiteraard, want de tunnel moet voor het treinverkeer geopend blijven.

Het hameren en zagen is klaar. In alle stilte is Ludwig met de meetlat bezig de profielvrijheid te controleren. De stilte is alleen niet zo absoluut als normaliter verwacht zou mogen worden. Ook Ludwig kijkt nu eerder verontrust dan kwaad om zich heen. Eigenlijk best wel verontrust.

"Sag mal, Jungs. Klinkt dat niet verdacht als het lage gegrom van een hond? Die met zijn nagels aan de tunnelwand krabt? Zum Teufel! Vanaf de ANDERE KANT van de tunnelwand?"

"..."

"Klinkt dat niet langzamerhand als een roedel jachthonden zoals je op een middeleeuws kasteel zou verwachten?"

"..."

"Klinkt dat niet als ..."

"..."

Ludwig volgt het goede voorbeeld van zijn collega's die geen antwoord gaven omdat ze inmiddels het hazepad hadden gekozen. Ludwig had nog wèl de tegenwoordigheid van geest om de ladder mee te nemen. Bleek van angst komt hij buiten de tunnel aan. Hij is even wat minder zeker van zijn zaak. Gedrieën kijken ze elkaar aan. Gedrieën weten ze niet of ze hier nou melding van moeten maken. Dit gaat toch nergens over. Dit kúnnen ze niet melden.

Ludwig neemt zijn verantwoordelijkheid en stapt met onzekere stappen naar de Fernsprecher en meldt, terwijl hij steeds natter wordt van de regen, dat het traject weer, ahem, vrij is voor treinverkeer en dat hij met z'n ploeg terug gaat rijden naar Kelberg.

Gedrieën nemen ze een slok van het flesje Schnapps dat collega 1 bij zich had en lopen naar het dienstbusje toe om terug naar Kelberg te rijden. Hopend dat er niets mis gaat in de tunnel.

Immer aufmerksam!

Philippsburg, Monreal

[Reinout van Rees]

Moe komen de mannen met hun busje in Kelberg aan.



Ludwig loopt langs de lokloods en steekt het spoor over richting stationsgebouw. De eerste trein van ná de tunnelreparatie is nog niet aangekomen, dat zal niet lang meer duren.

Er staan veel scholieren te wachten op het perron op de vertraagde trein. Een pubermeisje ziet aan z'n kledij dat hij waarschijnlijk wel bij de spoorwegen hoort. "Hé, macht mal Dampf! Schiet eens op met die trein. We staan al een half uur te kleumen hier! Wat is er aan de hand?"

Vermoeid kijkt Ludwig haar aan. Ze merkt opeens op dat hij nogal bleek ziet. "Hé, het ziet eruit alsof je een spook gezien hebt!"



Alsof hij tegen een lantarenpaal opliep. Ludwig stond meteen stokstijf stil van die vraag en gaapt haar aan.

"Geeft niets hoor," zegt ze monter. "Komt mooi uit voor Halloween, hoor".

"Huh? Wat? Hallo Wien? Wat is dat nou weer?"

"Oh, da's een eng spokenfeest dat ze in Amerika vieren! En alles dat uit Amerika komt is hip en geweldig, uiteraard. 31 oktober! Ik ga het lekker eng vieren met een paar vriendinnen!"

"...." kijkt Ludwig. En om niet met een mond vol tanden te staan voegt hij toe: "Nou, veel plezier. Ik zou het vooral bij de tunnel in Monreal gaan vieren, succes verzekerd die nacht!"

"Goeie tip! Kan ik zo even langs gaan. Ik woon in Monreal, samen met mijn ouders. Ik bedoel, met mijn moeder."

Ludwig denkt "het zal wel" en sloft verder richting stationsgebouw. Als hij de trein in de verte hoort binnenkomen loopt hij eerst even door richting eind van het perron om de machinist te vragen hoe het met de tunnel staat.

Mit freundlichen Grüße,

Bahnhof Kelberg

[Reinout van Rees]

"Ah", denkt Ludwig, "het is Claus met zijn 23er. Mooi, die snapt waar het over gaat. Eens vragen of hij iets in de tunnel heeft gemerkt... Ik hoor hem van hier af al mopperen en z'n trein staat nog niet eens stil..."



"Mensch mensch mensch... Was ein Sauwetter. STALIN!"

"Ha, Claus! Wie gehts?" zegt Ludwig op een opgewekte toon die hij niet voelt.

"Grmmmmbl. Pestweer. En dan kom je eindelijk op het station aan, staat meneer de Bahmeisterei hier een beetje tegen je aan te kletsen! In plaats van met een bezem het spoor een beetje schoon te vegen. Luilak! Ik ben wel drie keer doorgeslagen met m'n lok. Pestweer, nat en dan die wunderschöne Eifel met z'n vele bomen en blaadjes. Blaadjes die op mijn rails terechtkomen. Leuk hoor, zo'n helling van 1:40. Grmmmmbl... Zo'n glijbaan noem ik geen spoorlijn!!!"

Ludwig kijkt een beetje opgelucht omhoog naar de mopperende machinist die in de deuropening van zijn 23er staat. Misschien valt het wel mee met die tunnel.

"Hey Luwi, du siehst aus wie ein Gespenst! Je ziet zó spook-achtig bleek..." merkt Claus fijngevoelig op.

Dat treft een gevoelige snaar bij de arme Ludwig. Alle spanning komt eruit en de inhoud van zijn maag ook, zo overstuur en moe is hij ervan geworden.



"Hey Drechschwein! Arschloch! Nicht meine Machine unterkotzen! Idiot!" is het meevoelende commentaar van Claus. Die overigens wel bezorgt van z'n lok af klimt en bezorgt naar Ludwig kijkt. Hij bast zijn stoker toe even op de lok te passen en hem niet op te blazen en duwt Ludwig richting stationsgebouw om daar even op adem te komen. "Kom maar even mee naar Jakob, volgens mij heb je wat te vertellen. Kan je even bijkomen, arme Kerl"

Mit freundlichen Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Reinout van Rees]

Claus doet de deur van het stationsgebouw open voor Ludwig. Trrrrrrrrripppppp. Een muis spuit de zonet geopende deur uit, luid piepend. Piep piep piep kan soms opvallend als "MOORD EN BRAND!" klinken.



Zoooooooeeeeeeeeeef! De muis wordt op korte afstand gevolgd door Moritz. Zoef kan soms opvallend als "MOORD" klinken. Na vier meter weet het katertje de muis een mep te verkopen waarna hij hem vakkundig doodbijt.

De al bleke Ludwig krijgt ook nog eens een hartverzakking bovenop zijn al tere gestel. Tja, schikken doe je wel als er onverwachts een muis en een kat voorbij stuiven.

"Stalin! Ik krijg bijkans de rilbibbers van die #$%@^ kat!" meent Claus.

"Ik ga me even opfrissen bij de kraan, regel jij een dubbele schnapps voor mij bij Jakob?" deelt Ludwig mee die paradoxaal van de schik weer wat bijkomt.

"Ach nein, wieder ein Maus! Es hört nie auf!" betreurt Jabob zijn bittere lot.

Even later zitten ze met z'n drieën om de tafel. Ludwig kijkt weer wakker uit zijn ogen nadat hij de eerste borrel achterover had getikt. Kuch! Kuch! Tja, het is de fles die Jakob van die poolse buurman van hem had gekregen. Zelfgestookt. Ludwig legt snel uit wat er bij de tunnel gebeurd was, want Claus moet snel weg met z'n trein. Dan holt Claus terug naar z'n lok en rijdt voorbij het wissel. Toet! Jakob zet de twee wissels om en de 23 rijdt met gezwinde spoed (en een ferme loei gedurende de hele rit langs het perron) langs. Toet! Wissel weer om. Lok terugzetten tegen de trein aan, remproef. Jakob doet telefonisch de Zugmeldung naar Berenbach. Daarna loopt hij naar buiten, hoort van de Zugführer dat de trein in orde is en de deuren gesloten zijn. Jakob steekt zijn groen/witte spiegelei omhoog en geeft daarmee Claus toestemming te vertrekken. De trein vertrekt, wederom met gezwinde spoed. Jakob noteert het vertrektijdstip in het Zugmeldungsbuch.

Ok. Poeh! Nou, da's nogal een verhaal met die tunnel. "Ik weet niet wat ik ervan moet denken, LuWi..." "Nee, ik ook niet, JaBo... Maar, wat is dat nou met die muizen hier?"

"Nou", zegt Jakob, "muizen zijn gewoontedieren. Als het even kan volgen ze steeds dezelfde route. Van veilige plek naar veilige plek. Onder andere hebben ze een gaatje gevonden net achter mijn bureau. Vandaar kunnen ze een sprintje trekken naar de kast daar rechtsachter en, als de deur open staat, verder richting het keukentje. Ik heb het gat eerst met een krantenprop dichtgemaakt, maar daar hebben ze doorheen geknaagd. Daarna een kurk en een oude vaatdoek. Dat heeft kennelijk nog steeds niet geholpen. Ik ga het zo nog eens proberen."

"Daar heb je gelijk in, Jakob. Ik heb het van vrienden ook eens gehoord. Altijd muizen. Gaatje in de muur, rechte streep naar onder een kast en dan op een richeltje achter op de kast. Vervolgens een rechte lijn naar de deuropening. Op een gegeven moment hadden ze het door dat het een vaste route was. En omdat de overlast groot was hebben ze naar grof geschut gegrepen, in hun geval een hockeystick. De ene porde met een stok achter de kast, de muis vloog richting de deuropening en daar stond de ander klaar met de hockeystick. Simpelweg uithalen. Na een week en 8 muizen was het probleem voorbij."

Jacob reageert dat hij hoopt dat het spook-probleem nu ook opgelost is. En dat het "spook" niet ook van A naar B wil en per se door de tunnel wil...

Mit freundlichen Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Reeks77]

Mooi filmpje , vooral het laatste stuk kan ik waarderen

[Thai-Bundesbahn]

Mooi setje met die 23er Reinout. Mijn 23 ligt nog uitklaar ivm met digitaliseren. Is die van jou ook van Roco?

[Reinout van Rees]

Klopt, het is een roco 23. Vrij oude volgens mij. Prima te digitaliseren met de handleiding van hp-pfeiffer.de.

Dank voor de complimenten! (En voor het bedankje dat ik gisteren bij Eurospoor kreeg).

Reinout

[Reinout van Rees]

Herr Grünewald en Jakob Bodemann zitten met een mok koffie aan tafel. Moritz zit tevreden spinnend bij herr Grünewald op schoot. Zeker toen hij een likje koffie van z'n vinger kreeg... Onder tafel, onbemerkt door Jakob, kwam ook een brokje salami tevoorschijn. Mjammie!

"Na Jakob, ich habe mal im Archiv rumgeschaut. In Mayen. En ik heb met een kennis van me die ook in geschiedenis is geïnteresseerd gepraat. Die laatste woont vlak bij Virneburg. Ik heb daarbij wel iets ontdekt, voor zover je over zo'n lange periode ergens zeker van kan zijn, natuurlijk."

Jakob zit rechtop, vol aandacht. En opeens valt het hem op dat ook Moritz rechtop zit, vol aandacht. Ah! Meneer wordt gevoederd. Nou, da's wel prima. Er verdwijnt nog een brokje salami in het katertje.

"Vertel verder! Ik ben benieuwd."

"Nou, de pastoor zei iets over een Heinrich der Nasse danwel Heinrich der Trockene. Twee namen, leek dezelfde persoon te zijn, maar dan nog. Raar. En dat dat speelde rond die 12 jaars cyclus met het doopvont, dezelfde cyclus die wij nu hebben  met de tunnel. Enfin, de laatste hint ooit richting doopvont-geschiedenissen is precies 12 jaar nadat er iemand uit het geslacht Virneburg was overleden..."

"... Waar het op lijkt is dat dat verband met elkaar houdt. Het graafschap Virneburg valt binnen het aartsbisdom Trier. Maar de graven van Virneburg hadden juist goede banden met het aartsbisdom Keulen. Ze zijn er Domprobst geweest. Zelfs een keer bisschop. Veel nevenfuncties ook. Ook wel een bisschop van Mainz geleverd en van Utrecht. Maar ja, als je graafschap, en dus ook Monreal, onder Trier valt valt ook de pastoor onder Trier. Meestal viel er wel wat te regelen, maar op een gegeven moment was er een tweede zoon van de graaf die nogal star was. En die was ook de burchtheer, voor zijn vader de graaf, van Monreal. En de pastoor was ook star..."

"...Het kwam er op neer dat de eerste zoon van de burchtheer niet gedoopt werd. Of pappa het nou niet wilde of de pastoor niet, in ieder geval hadden ze zo iets om lekker ruzie over te maken. Zeer tot verdriet van de zeer gelovige vrouw van de burchtheer! Twaalf jaar lang bleef zij verlangen naar de doop die haar zoontje ontzegt was. Na twaalf jaar overleed haar echtgenoot en hij lag nog niet in het graf of zij was met haar zoon op weg naar de pastoor. Eindelijk gedoopt! Dat betekende in die tijd nog veel...."

"... De zoon heette Heinrich. In het begin werd hij, doordat hij niet gedoopt werd, al snel Heinrich der Trockene, Heinrich de Droge, genoemd. Na de doop veranderde dat in Heinrich der Nasse, Heinrich de Natte. Even later overleed ook de vrouw onder rare omstandigheden. Er wordt wel beweerd dat ze nog rondspookt, zoals van zoveel personen wordt gezegd. Je weet wel, dat verhaal van de gravendochter van Burg Neublankenheim, net een stukje verderop langs de spoorlijn? Net zo iets. Alleen was in het geval van Monreal geen enkele sage of legende specifiek over waar ze om of mee spookte. Pas nu ik de pastoor heb gesproken krijg ik het idee dat het iets met het doopvont te maken heeft."

"Mensch! Da's nogal een verhaal." meent Jakob.

"Klopt. Maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat het nou met de spoortunnel te maken heeft."

"Mieauw!" Moritz krijgt het vierde en laatste stukje salami en gaat spontaan slapen. Zrrrrzzzzzzzz Zzzzzrrrrrrrzzz zzzzzrrRRRRRRRzzz.


(Foto: spookachtige maan achter de Löwenburg. Tunnel verlicht door de trein.)

Mit freundlichen Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Thai-Bundesbahn]

Klopt, het is een roco 23. Vrij oude volgens mij. Prima te digitaliseren met de handleiding van hp-pfeiffer.de.

Hoi Reinout,

Welke decoder heb je ingebouwd? Ook mijn 23 is een oudje van Roco. Er zit een even oude Seuthe rookgenerator in. Kan je die zo maar op de accessoires uitgang van je decoder aansluiten? Hoe heb jij dat opgelost?