Eifelgeschiedenis

[Frank103]

Een kattebeest die op een harde, stalen draaiwiel gaat zitten, nu heb je volgens mij toch iets teveel van de lokale delicatessen uit het brauhaus gesnoept. Onze katten zie ik het in ieder geval niet doen, die houden meer van zachte kussentjes of beschutte kartonnen dozen.

[Patrick1975]

Mooie waterkraan, compleet met putje zie ik, zelf gemaakt?

[Reinout van Rees]

De kraan is een artitec bouwpakketje.

Reinout

[Reinout van Rees]

(Even niet als station Kelberg, maar als regulier geschiedenisverhaal )

Af en toe komt er onverwachts iets op je pad. Zo vandaag het overlijden van de duitse politicus Egon Bahr. Zijn grootste wapenfeit was het op gang helpen van de Ostpolitik waar hij samen met Bundeskanzler Willi Brandt de hoofdauteur van was.

En laat die nieuwe Ostpolitik nou rond het tijdstip van mijn baan gespeeld hebben Dan wordt het leuk om de wikipedia eens door te nemen. Het motto van de nieuwe Ostpolitik was Wandel durch Annäherung: verandering door toenadering. Egon Bahr werd op Moskou en Oost-Berlijn en Warschau afgestuurd om daar te praten en te overleggen. Vooral veel praten. In een ZDF samenvatting van z'n leven werd gesuggereerd dat hij meteen z'n ziel en z'n persoonlijke kant op tafel heeft gegooid omdat dat het beste zou helpen om toenadering te krijgen.

Uiteindelijk lukte het inderdaad om de toenadering tot stand te brengen en om een verandering in de verhoudingen te krijgen. Het was in de jaren daarvoor natuurlijk hard tegen hard. En de DDR werd oorspronkelijk maar half/half erkend door West-Duitsland, bijvoorbeeld. Na afloop van het proces was er vooral normalisatie. Er waren gewone betrekkingen van staat tot staat. En West-Duitsland èn Moskou spraken af zich niet aggressief op te stellen en geen territoriale winst met militaire macht te willen binnenhalen: alles zou netjes via de Verenigde Naties gaan. En West-Duitsland erkende officieel de Oder-Neisse grens van Polen. En erkende officiëel de op dat moment geldende grenzen.

Ik zag in de ZDF rapportage ook protestborden. Onder andere "Wie Pommern, Oost-Pruisen en Silezië weggeeft is geen echte Duitser". Tja. Met de afspraken in de accoorden die tussen 1972 en 1974 werden gesloten erkende West-Duitsland wel dat het ooit terugzien van de oostelijke helft van wat ooit het trotse Pruisen was, dat dat iets was dat ze op hun buik konden schrijven.

Tja! Dat speelde allemaal in die tijd! De tijd van bundeskanzler Willi Brandt. Wat leven we nu in Nederland in een lekker rustige tijd, nietwaar?

Reinout

[Reinout van Rees]

Sommige mensen hebben gewoon geen gevoel voor verhoudingen, verzucht de toenmalige stationschef van Kelberg zich in 1946. De franse bezettingsmacht is de baas in Kelberg.

Het nogmaals verzoeken aan de fransman-die-erover-gaat om eindelijk eens te stoppen met het zich bemoeien met de dagelijkse spoorse zaken viel duidelijk niet in goede aarde. "Merde. Ik ermee stoppen? Ik zal eens laten zien wat ik van stoppen vind!"

Een paar dagen later kwamen er wat franse genisten langs. En een paar uur later was het stopblok bij de landhandel verdwenen. Zucht. "Pour la patrie! La patrie heeft heel dringend een stopblok nodig!".

In de opbouwjaren is er niets aan gebeurd. Ook later was, ondanks wat verzoeken van tijd tot tijd, klaarblijkelijk een simpel bordje afdoende.



Kedèng kedeng. Krrrr_{wkkkrkrkkriiiee}ieieieIEEE^iiieerrrrrktsssssjjjjjj. Mein Himmel! Was für ein Kram ist das ja draussen?!?" meent Herr Grünewald in zijn kantoortje. Via de hal en de loods loopt hij het laadperron op. Ja, de twee gesloten wagons die hij verwacht staan er. Maar wat ver naar links. Oh... Jahoor, de trein heeft de italiaanse wagon van het spoor af geduwd.

Tja, dat is ook niet ordnungsgemäß dat daar geen stopblok staat. Dat hoort daar niet voor niets te staan. Ai, de Fernsprecher is gesneuveld. Iemand vroeg dat zich laatst al af, of dat op deze manier niet gevaarlijk was.

Het lijkt allemaal niet al te ernstig en er zit ook niets breekbaars in "zijn" wagons, dus herr Grünewald laat het verder zijn beloop maar. De volgende dag gaat hij wel informeren hoe het zit met toekomstige leveringen. Zijn inschatting is dat het wel goed gaat en dat de stationschef hem er dankbaar voor zal zijn als hij niet nu gelijk al langs gaat om opheldering te vragen. Bovendien komt vrouwlief over 10 minuten langs om met hem naar Gasthaus Klemens te lopen om daar de nieuwe menukaart eens te gaan beproeven.

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[marcombv]

En het kattebeest blijft gewoon zitten. 

Leuk  filmpje weer Reinout.

[Thai-Bundesbahn]

Leuke video. Het commentaar maakt het interessant.

[gvandersel]

Goed leuke film, dan nu een opmerking voor de volgende film 
Tijdens rangeren is de verlichting bij de DB of gedoofd, of aan beide kanten drie witte lichten. Stook die soldeerbout maar op en pas je decoder aan.
In de volgende film graag de juiste verlichting.

Groet,

Gerard van der Sel.

[Reinout van Rees]

Herr Grünewald bergt zijn papieren op in de bovenste la. Hoe hoorde hij dat zijn secretaresse ook al weer op z'n neu-Deutsch zeggen? Oh ja, een empty desk policy. Het engels-praten is via de secretaresseopleiding ook al in het bedrijfsleven aan het binnendringen.

De nette lange jas wordt van de kapstok gehaald en aangedaan. Nog even de stropdas controleren in de spiegel. Twee voor half zes? Netjes. Hij doet zorgvuldig de administratieve ingang van de Landhandel op slot. Tja. Engels. Eerder amerikaans, meent hij. Die hebben echt de wereld overgenomen. Zij en de soviets. Engelsen komen er niet meer aan te pas.

Twèt! Een bescheiden tikkie op de toeter kondigt de aankomst van zijn echtgenote aan. Even later lopen ze gezamelijk langs het station naar Gasthaus Klemens. Tingeling! zegt de bel bij de voordeur als ze naar binnen gaan.

Kling! zeggen hun twee wijnglazen als ze proosten. "Op Egon Bahr!" zegt zijn vrouw met een glimlach. Met een glimlach riposteert Gert Grünewald met wat opmerkingen over communistenvrienden die geen plek behoren te hebben in de regering, keurig zoals er van hem verwacht wordt. Slijmen met de Soviets? Knuffelen met de Kameraden? Plaudern met de Polen? Waar gaat het heen met de wereld 

Tegen de tijd dat de Schweinebraten mit Bratkartoffeln en de Forelle mit schmeckhafte Gemüsesalat worden opgediend zijn ze al diep verzonken in een vermakelijke discussie over het nut van het aanknopen van vriendelijke betrekkingen met je vijanden.

Tja, het argument "je oom en tante die in Meiningen wonen, zijn die dan onze vijanden?" was bijzonder goed. Dat was het keerpunt van de discussie. Stof tot nadenken! Herr Grünewald prijst zichzelf gelukkig met zijn vrouw.

Beiden kiezen als slot van de maaltijd voor een Kaffee met, lekkerbekken die ze zijn, Apfelkuchen mit Sahne.

Het leven kan zo simpel en eenvoudig en tevreden zijn

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Reinout van Rees]

Zo, de beschadigde goederwagen is een paar dagen geleden afgevoerd. Er is budgetaire toestemming om weer een stootblok aan te leggen. Zelfs de telefoon zal hersteld worden. Nou, poeh. De stationschef, Jakob Bodemann, heeft het er maar druk mee gehad.

Onheilspellende geluiden komen onder zijn bureau vandaan. Oh. Tja. Nou. Moritz heeft z'n kattebrokjes vandaag wel weer verdiend! (Hoewel hij er vandaag niet zoveel nodig zal hebben.)

Miaaauuuw! Het Vangen van Muizen is belangrijk. Degene die hij zonet te pakken kreeg was hem al twee keer ontkomen. Morgen gaat hij weer eens loeren vanaf de bureaustoel, dat is een bruikbare jachtlocatie voor als er weer een muis uit dat gaatje bij het bureau komt.

Met het stille geratel van een goed geöliede ketting zet Jakob het inrijsein voor de reizigerstrein uit Koblenz op veilig. Per dag rijden drie treinparen Koblenz-Ochtendung-Mayen door naar Kelberg. Verbaasd ziet Jakob een 23er voor de trein staan. Dat is een raspaardje dat hier normaliter niet komt. Meestal is het een 50 of 86. Maar ja, het is 1970 en er is onverwachts een loktekort bij de Deutsche Bundesbahn, vooral bij het goederenvervoer. Een groot deel van de 50ers is uit Mayen weggehaald. De hoeveelheid 86ers is flink uitgebreid en zelfs oude beestjes van de Baureihe 94 zijn in Mayen gearriveerd. Hij heeft het gerucht gehoord dat zelfs een van de laatste 57ers aan Mayen is toevertrouwd. Die waren er vroeger kind aan huis, maar dat is al weer een tijd geleden.

Jakob maakt even een kort praatje met de machinist.



Een compliment over z'n mooie lok schiet in het verkeerde keelgat. "Degradiert! Was soll ich mit meine 23 dann hier machen? Sauerei! Drechschweine! Mich hier so eine verlassene Nebenbahn raufschicken! Ich muss denk' ich noch froh sein das ich jedenfals noch drei Wagen zu schleppen habe statt die miese zwei von gestern."

Met nog wat opmerkingen over "gute alte Zeit" trekt de machinist zich mopperend terug op z'n lok.



Tja, de stoomlok begint bij de DB nu toch echt aan z'n laatste opleving. Over een paar jaar zal het voorbij zijn. Nog zijn ze unentbehrlich, maar die arme 23er is bijvoorbeeld deels al in een tweederangs dienst terechtgekomen. "Ach ja" denkt Jakob terwijl hij Moritz een aaitje geeft.

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Reinout van Rees]

Herr Grünewald heeft het contractueel netjes laten regelen. Met even een beetje overleggen en wat contacten kom je aardig ver. Vooral als je in het hele dorp bekend staat om je correctheid en netheid. Dat is dan ook iets waar Herr Grünewald specifiek op let.

Dat is, vind ik als station Kelberg, best wel knap. Als station kan ik zelf geen acties uitvoeren. "Het" overkomt mij allemaal. Als station kan ik alleen maar observeren. En alles over mij heen laten komen, het positieve en negatieve. Dat is op zich niet eens negatief hoor, maar je moet je houding er wel op afstemmen. Je moet accepteren. Het goede en het slechte. Uit slechte zaken kunnen goede dingen voortkomen. Uit goede gebeurtenissen kan ellende komen.

Wat wil ik eigenlijk als station Kelberg? Misschien wel het meest essentiële van alles: bestaanszekerheid. Ik wil blijven bestaan. Denk ik. "Ik denk dus ik besta", maar vooral dus "ik besta dus ik wil blìjven bestaan". Waarvoor ik weer van anderen afhankelijk ben. Externe omstandigheden. Ik heb het idee dat ik "het" nog niet helemaal door heb. Zo goed ben ik ook niet in filosoferen. Mensen zijn daar soms beter in.

Neem herr Grünewald. Die is herr direktor van de Landhandel (dus: de plaatselijke landbouwcoöporatie). Een coöperatie op Raiffeisen-basis. En herr Günewald ziet die basis dan ook niet als een grijs verleden van de bedrijfsgeschiedenis, maar als opperste gebod voor alle bedrijfsactiviteiten. Een doel in het (bedrijfs)leven! Een mooie mix tussen goede bedrijfsvoering en sociaal ondernemerschap. Een lastige mix, maar een mooie.

Met zo'n mix is het belangrijk een duidelijke richting te hebben. Herr Grünewald haalt die duidelijke richting uit zijn geloof. Dat is niet perfect, maar het helpt duidelijk wel met het geven van richting. Zelfs als hij zelf katholiek is (hoe kan het ook anders in de aartsconservatieve Eifel) en meneer Raiffeisen een protestant was Zoals hij laatst ergens las:

Raiffeisen war überzeugter evangelischer Christ. Die Motivation für sein sozialpolitisches Handeln war sein in der Bibel gegründeter Glaube. Er schrieb: „Wir betonen […] ausdrücklich die christliche Nächstenliebe, welche in der Gottesliebe und in der Christenpflicht wurzelt, daraus ihre Nahrung zieht und, je mehr geübt, um so kräftiger, um so nachhaltiger wird.“

Hoe het met de jongere generatie gaat weet hij niet. Ook in de Eifel lijkt het enthousiasme voor het geloof wat af te nemen. Maar voor herr Grünewald staat eerlijkheid en betrouwbaarheid en naastenliefde hoog in het vaandel. Betrouwbaarheid is dan nog de lastigste, omdat hij zowel betrouwbaar wil/moet zijn naar een boer die het even lastig heeft en betrouwbaar wil/moet zijn voor alle andere boeren en ondernemers die kapitaal hebben geïnvesteerd in de coöperatie.

Enfin, terug naar mij, Bahnhof Kelberg. Herr Grünewald heeft het op zich genomen om de aanleg van het stootblok te coördineren. Een aannemer uit Kelberg gaat zorgen voor het gieten van het beton. De mensen van de Bahnmeisterei gaan zelf de bekisting aanbrengen, die hebben toch altijd wel ergens bielzen en hout liggen. En ze zitten aan de overkant van het spoor, dus al het gereedschap is bij de hand. Zelf verdient de coörperatie er in dit geval niets aan, maar dat betaalt zich later wel weer terug. Het heeft ook geen zin om zelf per sé goede kwaliteit hout voor de bekisting te willen leveren als het alleen éénmalig voor betonbekisting wordt gebruikt, toch? Dat wordt je later tòch nagedragen.



Als station ben ik in ieder geval blij dat iemand er energie in steekt om te zorgen dat ik, als station, weer een ordentelijk stootblok krijg!

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Reinout van Rees]

KLANG BENG!

_{Miieeeuuuw? iep? Miew?} Met een staart als een pleeborstel sprong Moritz onder het bureau en blijft nu met angstoogjes en zielige geluidjes daar zitten. Wàt een klap maakte die deur toen 'ie open werd gesmeten.



"WO IST DIE SAU-BESOFFENE BAHNMEISTEREIVORSTEHER!" wordt er op luide toon medegedeeld door de machinist van de zojuist binnengekomen 23er.

Oei, die kerel had de vorige keer ook al zo'n zonnig humeur, denkt stationchef Bodemann. Meer tijd om te denken heeft hij niet, want

"BAHNMEISTEREI??? BAHNWEIBEREI NENNE ICH DAS! WO IST ER?!?"

"Bitte, kunt u uw toon een beetje matigen, want"

"ICH WERDE IHM IN DIE RAUCHKAMMER MEINER 23 SCHMEISSEN!" wordt er nog door de kamer gebruld voordat de deur DICHT GESMETEN wordt en Moritz zijn vege kattenlijfje probeert te redden door ongeveer in de plant te kruipen die in de vensterbank staat. De rinkeldekinkel die daar onherroepelijk op volgt gaat verloren in het lawaai van de na-rinkelende ruiten en het langzaam wegstervende getier van de machinist buiten.

Jakob Bodemann pakt het katje op en houdt het stevig tegen zich aan terwijl hij naar de telefoon loopt.



"Ludwig Wiggershausen hier, Bahnmeisterei."

"Hier Jakob. Hör mal, even oppassen, de machinist van de 23 komt er aan. Ik denk dat je 'em wel kan horen. Geen idee waarom, maar hij wil je strot dichtknijpen!"

"Ach JaBo, je maakt een geintje zeker? Hoewel... Krijg nou de... Wat...". Klik, de hoorn gaat op de haak. Jakob zet Moritz op de grond die zich Tevreden Uitrekt. Jakob besluit maar even naar buiten te lopen om te kijken of de stoker wat info heeft...

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

(p.s.: Ludwig Wiggershausen is op pagina 2 voor het eerst genoemd)

[Basilicum]

Spannend!
Wat zou er gebeurd zijn?

Groet,
Bas

[ex44]

Een correcte Landhandeldirekteur + boze machinist = ... hmmm, spannend ja! 

[Reinout van Rees]

"Entschuldigung, wissen Sie vielleicht" begint Jakob Bodemann.

"Du! Rote Mütze!" snauwt de stoker, zojuist door Jakob aangesproken, terug. Als stationschef is Jakob de Fahrdienstleiter en heeft uit hoofde van zijn functie een rode pet op. "Waar is die aarts-luie %$#&@ van die machinist van mij gebleven? Heb jij 'em ergens heengestuurd?!?"



Pardon? Een dergelijke manier van bejegenen is Jakob niet gewend. Als Fahrdienstleiter ben je op je station koning, keizer en admiraal. Jakob staat niet op zijn strepen en kan met veel verschillende soorten mensen omgaan, maar dit stuit hem toch enigszins tegen de borst. Het opent ook perspectieven: de stoker is kennelijk uit hetzelfde hout (van bedenkelijke kwaliteit) gesneden als zijn machinist. Dat is iets dat eventueel gebruikt kan worden. Indien nodig kan hij de stoker achter de machinist aan sturen om hem aan z'n oorlel terug te slepen naar de lok, toch?

Maar eerst even enigszins de orde herstellen. Even opletten op de stem, die moet hij niet te zeer verheffen. Ook even oppassen om te hoog te praten. Een rustige, lage stem werkt het beste. Maar wel op 150% van het normale volume. Ok, daar gaat 'ie.

"Jawohl, Sie haben recht! Eine rote Fahrdienstleitermütze. Und als Fahr-dienst-leiter brau-che ich jetzt ein La-ge-be-richt. Is er een probleem? Wat zijn de feiten?". Even herinneren aan de macht van een Fahrdienstleiter èn om een formele bondige omschrijving vragen. Dat helpt vaak.

"Lagebericht? In de tunnel bij Monreal is een setje stenen losgeraakt en dat heeft het raam aan de rechterkant van de lok versplintert. Als u even de lok op klimt kunt u zich daarvan vergewissen!" Dat klinkt al veel beleefder uit de mond van die stoker.

"Daarom was m'n machinist van plan om die kwijlende incompetent die zich voordoet als baas van de Bahnmeisterei eens goed de oren te wassen door er smeerolie in te spuiten en hem vervolgens een #$%#schop in zijn (ledemaat weggelaten omdat dit forum familie-vriendelijk is) te verkopen zodat we van die halve zool geen $%#& last meer gaan hebben." Ok... Daar komt de ware aard van het niet-opvoede beestje weer boven...

De rechterruit blijkt inderdaad stuk. Erdoorheen kijkend ziet Jakob in de verte de machinist van de Bahnmeisterei terugkeren. Aangezien hij geen Ludwig achter zich aan sleept is het kennelijk bij woorden gebleven. Wat een geval.... Jakob bromt wat en zorgt dat hij op tijd het machinistenhuis uit is.

Hij is niet op tijd zijn kantoor weer in, want de machinist onderschept hem en bijt hem toe dat die völlig verrückte Bahn-voll-idiot-meister een @)&*^%-verhaal heeft opgehangen waar zijn grootmoeder nog de $%#@& van zou krijgen. "Ik regel bij de Lokleitung dat ik over een paar dagen de 86 met de laatste trein krijg (en anders bind ik die Schweinehunde achter m'n lok). Die Ludwig Lamzak beweert dat jij die vuige grootkapitalist van een Überlandhandeldirektor dan wel kan regelen. Doen dus, want anders smijt ik je kat in m'n vuurkist!" Sprakeloos blijft Jakob achter op het perron.

Meneer de correcte Landhandeldirektor, herr Grünewald, wilde net langsgaan bij Jakob Bodemann. Het door de machinist gebezigde taalgebruik, dat hij toevallig opving, stuitte hem dan ook ernstig tegen de borst. Een kleine diplomatieke terugtrekking leek hem dan ook op het moment het beste. Zijn ijzeren ruggegraat van compromisloze correctheid zag in dat er later meer succes te behalen was dan nu meteen. Een kleine "frontcorrectie" nu kan later veel profijt brengen.

"Wat is daar in de Bahnmeisterei gebeurd?" vraagt Jakob zich af. Hij gaat zo maar even bellen. Eerst die 23er met z'n trein het station uit werken...

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg