Eifelgeschiedenis

[Reinout van Rees]

Heinrich Stohm komt het station binnenrijden met twee silberlinge aan de haak. De haak die zit aan een rode v100 in plaats van aan een stoomlok. Nadat de lok is omgelopen voor de terugreis komt Hans het station binnen lopen.

"Hallo Heinrich", begroet stationschef Jakob hem, "warum haben Sie so ein neumodisches Apparat mitgenommen statt eine gute alte Dampflok? Heb je inmiddels ook je rijbevoegdheid voor zo'n diesel?".

"Stimmt, Jakob, je mag me inderdaad feliciteren met m'n dieselbevoegdheid! Levert me dat een mok koffie op?". Heinrich kriebelt ondertussen Moritz achter zijn oor. Die kijkt erg wakker uit z'n oogjes. Net alsof 'ie op muizenjacht wil gaan...

"Zo, je hebt eergisteren met de majoor zitten kletsen?"

"Ja, Jakob. Ik heb hem wat van mijn ervaringen hier aan het eind van de oorlog verteld. Ik wist niet dat hij hier uiteindelijk gevangen is genomen, hier bij dat viadukt bij het inrijwissel. Dat vertelde hij me tenminste. Klopt daar wat van, van dat verhaal van hem?"

Jakob heeft ondertussen Hans' mok gevuld. "Ja, het klopt wel dat 'ie hier gevangen is genomen. Heeft hij je er ook bij verteld dat hij eerst nog geprobeert heeft datzelfde viadukt op te blazen? Nee zeker ".

"Eh... neeeee?"

"Nou, 't was een poging van niks, met de restanten explosieven die ze nog hadden. Niet genoeg. Wel genoeg om het zodanig beschadigd te krijgen dat ze het een paar jaar na de oorlog alsnog hebben moeten vervangen. Zo'n fantasieloos betonnen ding maakten ze voor de oorlog niet, toen was het een elegant natuurstenen boogviadukt."

"Enfin, ik ga maar eens naar mijn lok. Om vijf uur ben ik weer terug. Ik heb er dan een rijtuig extra aan hangen: vergeet je niet me op Gleis 1 binnen te nemen in verband met de lengte?"

"Kommt schon gut. Auf wiedersehen! Bis fünf!"

Heinrich Stohm loopt naar zijn lok. Moritz slipt gelijk mee de deur uit en gaat met moordneigingen richting zijn favoriete jachtgrond bij het viadukt.



Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Miljoenenlijn]

Zeer mooi ,inclusief verhaal en film

Gr

Jo

[Reinout van Rees]

Sluip sluip sluip. Stil stil. Kijk kijk. Ik zie Moritz een muis besluipen. Die muis snuffelt aan een bosje bloemen dat bij een boom bij het viadukt ligt. Nee. Niets eetbaars.

Spring. piéiéeee_eeeeeep. Een muis is wel eetbaar. Het is Moritz gelukt. Met zijn buit verdwijnt hij onder een struikje terwijl herr Major Hans Kanonenfuhr verbaasd opkijkt. In gedachten verzonken stond hij 10 meter verderop bij de reling van het viadukt. Peinzend over de oorlog heeft hij zonet een bloemetje gelegd op de plek waar hij zich had overgegeven. Für alte Kameraden. Als station heb ik dit al vaker gezien. Elke twee jaar ofzo doet hij dat.

De een zijn dood is de ander zijn brood. De muis en de kat. Helaas is het met die koude oorlog nodig dat wij ons hier in West-Duitsland stevig bewapenen, want anders ziet Leonid Breschnew òns als sappige muis.

De een zijn potentiële dood is de ander zijn brood. Onder andere het mijne! In ieder geval, dat van mijn spoorlijn. Het houtvervoer en de schooltreinen, dat is het belangrijkste vervoer. Maar vlak het militaire niet uit! Er is veel materiaal via Berenbach-Ulmen vervoerd toen ze het vliegveld Büchel (tussen Ulmen en Cochem) vernieuwden. En ook de opleidingseenheid in Ulmen zorgt voor vervoer. En voor verlofgangers! Ook ik pik mijn graantje daarvan mee. In Daun is het Fernmeldebataillon 51 gelegerd. De verlofgangers daarvan gaan voor een redelijk deel via het lijntje naar Wittlich, maar richting Koblenz enzo is het toch sneller om de bus van Daun naar Kelberg te nemen en daar bij mij over te stappen op de trein.

Sinds een paar jaar wordt er zelfs op vrijdag en zondag aan het eind van de dag een wagon extra meegenomen, alleen voor militairen toegankelijk. Een 1e/2e klas rijtuig, want de officieren hebben uiteraard recht op een 1e klas zitplaats.

Kijk, daar staat herr Major toe te kijken vanaf het viadukt dat hij zelf op heeft proberen te blazen. Toe te kijken hoe machinist Heinrich Stohm met de v100 richting Mayen en Koblenz rijdt. Toe te kijken hoe de wagon met vooral jonge dienstplichtigen hen naar huis brengt, naar Vati und Mutti. Benieuwd of ik de mooie tijd nog mee mag maken dat de dienstplicht afgeschaft kan worden! Ik kan het me niet voorstellen, helaas.

Tja, wat voor geschiedenis er allemaal niet kan hangen aan één zo'n eenvoudig betonnen viaduktje...

Nou, ik kan in ieder geval tevreden toekijken hoe Moritz tevreden terugslentert richting mijn stationsgebouw. Es hat geschmeckt!



Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Reinout van Rees]

In het draadje over een ongeluk in 1975 heb ik een reactie geplaatst. Wat daar mis ging was onder andere de Zugmeldung. Voor degenen die daarin geïnteresseerd zijn misschien leuk om te lezen. Geeft goed aan hoe fout het gaat als je je niet netjes aan de formuleringen houdt.

Ik grijp in de reactie ook terug op een eerder verhaal over Zugmeldung hier in dit verhalendraadje.

Reinout

[marcombv]

Leuke filmpjes weer.  Wat je zelf al aangaf er moet eeen waterkraan geschildert worden.

Maar een wagon opstellen boven op een wissel, ik stel daar mijn vraagtekens bij. 

In ieder geval weer leuk verteld. 

[Reinout van Rees]

Nog even geen nieuw verhaal, wel een video (11 minuten ongeveer). Ik ben wat aan het experimenteren met het verschijnsel Zugmeldung. Leuk om dat met z'n tweeën (ik + zoonlief) te doen. Maar misschien kan het makkelijker dan het invullen van een formulier zoals waarmee ik eerder heb geëxperimenteerd. Waarom niet met drie grote whiteboardmagneten per station/richting om de drie "hokjes" van het formulier te simuleren? "Aangemeld", "vertrokken/aangekomen", "teruggemeld"?

In het begin van de video experimenteren we daar mee, de tweede helft is simpelweg een buurtgoederentrein (Nahgüterzug) die langs de twee stations gaat en wat wagens uitwisseld. Heel eenvoudig, maar vaak wel het levensbloed van zo'n lijntje. Na het lezen over de inmiddels gesloten Vennbahn had ik het wel weer even nodig een lijntje in bedrijf te zien



Reinout

[ex44]

Geweldig! De Multimaus kan ook als telefoon gebruikt worden, zie ik. Weer wat geleerd! 

[Reinout van Rees]

Gutenmorgen!

Ik, station Kelberg, voel me alsof ik vakantie heb. Waarom? Nu, de zomermaanden zijn voorbij met hun toeristen-drukte en het is nog geen winter met de stress van sneeuw en vastgevroren wissels. Lekker rustig herfst. Alles gaat z'n gangetje. Tenzij er een stevige najaarsstorm is en even later m'n losweg weer uitpuilt van het af te voeren hout. Volgens mij blijft het dit jaar wel lekker rustig.

Even opletten, daar komt een trein mij binnenrijden. Ah, de vertrouwde 50er met twee umbau-rijtuigen. Ah, en hij heeft zo'n oude Eilzugwagen uit de jaren dertig bij zich. Best redelijk comfortabel, nog, maar ze lopen op hun laatste benen.



Mieuw! Herr Grünefeld is zojuist in Kelberg aangekomen met de rechtstreekse trein uit Koblenz. Mieaauuw?? Mieau-SPRONG-aaauuuw?! Tja, dat krijg je als katje als je ongeveer onder de voeten van een eerbiedwaardige, goed geklede heer drentelt terwijl hij een Eilzug-wagon uit stapt. Moet je maar geduld hebben.

Mieuw! Kijk. Succes. Herr Grünefeld is een keurig geklede heer. Wat verwacht je anders van Herr Direktor van de plaatselijke Landhandel (=landbouwcorporatie)? Maar wel een keurig geklede heer die om weet te gaan met de natuur. De noden en benodigdheden van de plaatselijke boeren zijn hem bekend, maar ook het acute aandachts-tekort van katje Moritz. Hij bukt en geeft Moritz zijn rechtens toekomende aaien over z'n rug.

Herr Grünefeld kijkt richting zijn Landhandel en... oh ja, dat klopt. Even dacht hij dat de bestelling mis was gegaan, maar het klopt toch wel. Het spoor bij de landhandel is nog leeg, maar dat klopt omdat de goederentrein pas over een uurtje of zo binnenkomt.

Tevreden trippelt Moritz verder. Herr Grünefeld loopt richting zijn Landhandel. Na het overleg in Koblenz is het weer tijd om de administratie te controleren.

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Reinout van Rees]

Ik ben het station Kelberg. Maar wat houdt dat in? Wat is mijn bestaansrecht? Waarom heb ik een stem? Zoals ik eerder al gezegd heb ligt dat deels aan de gebeurtenissen. Er gebeurt op een station zo veel. Veel waar je niet bij stil staat. Maar... Elke zenuwachtige jongeman die hier zijn liefje - wat heeft ze een mooie jurk aan - afwacht... Elke moeder die haar zoon - wat ziet hij er geweldig uit met zijn mooie Hauptmann uniform - uitzwaait richting de vleesmolen van Verdun. Elke set semi-stoere bijna-tieners die in Kelberg voor het eerst zonder de hand van Mutti naar school gaat....

Er gebeurt zo veel, dat laat iets achter. Daardoor krijgt een plek betekenis. Daardoor krijgt een plek, zoals ik, een stem.

Bestaansrecht? Dat is ook het economische verhaal. Herr Grünefeld mag dan nu saai achter zijn bureau de cijfers van de administratie aan het controleren zijn, maar dat soort zaken zorgt er wel voor dat de schoorsteen rookt. En blijft roken. Dat geldt ook voor mij als station. Zonder een landbouwcorporatie ("Landhandel") zou ik de helft minder verkeer krijgen. Zonder de Landhandel zouden de boeren in de omgeving veel duurder uit zijn omdat ze hun producten verder weg zouden moeten brengen. De dichtsbijzijnde Landhandel zou Kaisersesch zijn! En ook hun benodigdheden zouden ze van veel verder moeten halen. Zonder Landhandel waren er ook minimaal 10 banen minder in Kelberg.

Ik wil, als station Kelberg, bij deze wel even een pluim geven aan Herr Grünefeld. Herr Direktor. Het gaat mij hier om de invloed die goede mensen kunnen hebben. Er is een theorie die zegt dat "entropie steeds toeneemt". "Entropie" is dan zoiets als "chaos". Als je niets eraan doet, wordt het steeds slordiger. Vanzelf. Je hebt personen of instanties nodig die de entropie tegenwerken. Als niemand iets aan onderhoud doet zal mijn stationsgebouw over 30 jaar geen verf meer op m'n kozijnen hebben en geen intacte ruit meer in m'n sponningen.

Nu wordt mijn onderhoud gewoon periodiek geregeld, daar maak ik mij nog helemaal geen zorgen om. Dat komt wel goed. Daar zorgt de Deutsche Bundesbahn wel voor.

Maar ik ben er steeds meer van overtuigd dat Herr Direktor Grünefeld ongemerkt veel invloed heeft. Als er maar een losslingerend papiertje binnen 10 meter van de Landhandel ronddwarrelt en hij loopt in de buurt... dan verdwijnt het papiertje in de prullebak. Een peertje van een lamp buiten dat kapot is? De volgende avond brandt het licht weer. Gegarandeerd. Als Herr Direktor Grünefeld 's ochtends vroeg een niet-werkende lamp buiten bij de voordeur ziet, dan verschijnt er een minuut later een briefje op het bureau van de huismeester. Geen verwijten aan des huismeesters adres, hoor, want uiteraard is het het goed recht van een lamp om af en toe stuk te gaan. Maar de huismeester krijgt simpelweg een keurig, beleefd, kort, net briefje in een keurig verzorgd handschift dat hem op de kapotte lamp wijst.

En een dag later (de lamp is uiteraard gerepareerd, wie twijfelt daar aan?) zegt Herr Direktor Grünefeld in het voorbijgaan altijd even Danke schön für das reparieren der Lampe! tegen de huismeester. Kijk! Dan krijg je waardering. En kijk! Dan wordt er een duidelijke lat neergelegd. Een lat die aangeeft wat de gewenste situatie is: alles keurig, alles heel, alles netjes.

Die lat is, voor wie dat wil, gelijk een stevige dwarsbalk. Een steuntje in de rug. Voor de huismeester bijvoorbeeld. Die krijgt impliciet rugdekking van zijn baas voor alle werkzaamheden die hij als huismeester uitvoert om alles spik en span te houden. Er zit immers natuurlijk een keerzijde aan de mooi opgepoetste medaille: wee zijn gebeente als bijvoorbeeld zo'n defecte buitenlamp het de volgende ochtend vroeg nog niet doet....

Hoe zou het gesteld zijn met de Landhandel als Herr Direktor Grünefeld niet de directeur was? Volgens mij heeft zo'n persoon best veel invloed. Direct en indirect. En in dit geval ten goede!



Ondertussen spitsen de oren van Herr Direktor Grünefeld zich. Gerammel. Klèng. iéiéiép. Kedèng kedèng. Pfffffshhhhhhh. BrrrroooOOEEEEm. KEDENg keDEng... Ah! De twee gesloten goederenwagons zijn door de Deutsche Bundesbahn keurig op tijd geleverd. De ene zit vol met... even nakijken in de administratie... ja, de ene zit vol met gereedschap. De helft is op bestelling, dat gaat morgen naar de diverse boeren. De andere helft is voor de voorraad. De inkoopbeheerder van het bedrijf weet meestal redelijk in te schatten wat er de komende tijd nodig is en die service wordt door de boeren uit de buurt erg gewaardeerd. We halen betere tevredenheidscijfers dan de meeste Landhandels in de buurt.

De andere wagon zit vol met de maandelijkse levering van meer consument-achtige zaken. Alles van tuinaarde en potgrond tot tuinmest en harken. Met een beetje goed plannen en uitzoeken lukt het prima om elke maand een enkele goederenwagon vol te krijgen. De samenstelling is elke keer anders. Maar met de juiste toeleverancier is dat geen probleem. En op deze manier kunnen we elke maand relatief goedkoop via het spoor zo'n levering van die groothandel in zuid-Beieren krijgen. Prima business.

Ondertussen sluipt Moritz langs de buitenmuur van de Landhandel omdat daar nog wel eens een muis scharrelt. Moritz heeft duidelijk geen positieve invloed in gedachten. Tenminste niet waar het de levensverwachting van mamma Muis betreft...

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[Haradigi]

Hi Reinout,

Leuk, maar wat een verhalen, je had schrijver moeten worden (Uiteraard eentje met deze hobby).

groet
Harald

[sdz1976]

Mooi draadje Reinout

Grtz,

Samuel.

[Reinout van Rees]

"Nein, herr Grünefeld, keine Sorgen.", stelt stationschef Jakob Bodemann hem gerust. "Er is wat veel hout dat opgehaald moet worden, daarom wordt de goederentrein gesplitst. Het deel dat voor uw Landhandel bestemd is komt zelfs als eerste aan. Mooi toch? De wagon uit Italië zit erbij, dat heb ik in Mayen Ost special nog even nagevraagd."

"Dankeschön, herr Bodemann. Dan kan ik met een gerust hart nu naar Kaisersesch vertrekken. 'k Wilde het toch even zeker weten. Misschien kom ik de wagen dan onderweg zelfs tegen. Oh, ik moet opschieten, want m'n trein vertrekt over twee minuten".

Even later vertrekt de 86er met de korte reizigerstrein richting Kaisersesch en Mayen. De 86er was zojuist vanuit de lokloods naar het perron gereden. Even een "tuuuuuut" nadat hij het inrijwissel was gepasseerd en Jakob zette als Fahrdienstleiter het inrijwissel goed.

Even later komt een 80er het station binnen met alleen de wagon voor de Landhandel aan de haak. Waarom er nou zo'n rangeerlokje op pad is gestuurd... Ach ja. Even rangeren en de nieuwe wagon staat op z'n plek en de oude zijn opgehaald. Even omlopen. De machinist rijdt langs het perron langs het laatste wissel. Tuuuuuuut. Jakob heeft op het signaal gewacht en zet de wissel om. Nu kan de lok omlopen naar de andere kant van het station.

Normaliter wordt er nu eerst bij de losweg gerangeerd, maar dat gaat vandaag door de tweede goederentrein gedaan worden. Dat stond Jakob alleen niet meer voor de geest, dus reageerde hij niet op de "Tuuuuuut" van de lok.

"Triiiiiiing". Ah, er wordt gebeld. Oh? De rangeerder staat bij de Fernsprecher bij het inrijwissel? Oh ja! Jakob neemt de hoorn op en zegt meteen "Entschuldigung! Sie wollen bestimmt das ich die Weiche stelle?" "...." "Klar, mache ich sofort. Entschuldigung!".

De rangeerder legt de hoorn erop. Toch handig dat hij hier even kan bellen en niet dat hele eind naar het stationsgebouw hoeft te lopen. Even verderop zit Moritz zichzelf te wassen. Even een aaitje over de kop van de kat en dan naar de wagons lopen om de lok aan te koppelen.



Nadat de reizigerstrein uit Koblenz is aangekomen vertrekt de 80er terug richting Mayen.

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[gvandersel]

Leuke film. Maar het wordt nu wel tijd voor een juk voor het spoor van de landhandel. Een doorschieter en de telefoon is weg.

Groet,

Gerard van der Sel.

[Miljoenenlijn]

Leuke film gemaakt en gemonteerd,
Het blijft inspireren en leuke ideeën opleveren,

Gr,

Jo 

[Reinout van Rees]

Lik lik. Draai draai.

Lik lik. Onverstoorbaar lik lik. Draai draai.

Lik lik. Nee, ik ben bezig. Draai draai.

"Zucht", verzucht machinist Heinrich Stohm. "Zucht zucht."

Lik lik likt Moritz. Het Schoonlikken van de Vacht, dat is toch veel belangrijker dan van het draaiwiel van de waterkraan af gaan als de machinist zijn lok van water wil voorzien? Zeg nou zelf!

Moritz blijft onverstoorbaar op het draaiwiel zitten. En likt zijn vacht schoon. Heinrich kan er stiekum wel om grinniken, maar zorgt er wel voor dat hij mopperende geluiden voort blijft brengen.



Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg