Ik moet altijd huilen als ik dit zie. Dan besef ik weer dat je echte modelbouwers, maar ook armzalige prutsers hebt, die ergens onder aan de modelbouwvoedselketen bungelen met de armzalige restjes van hun onkundige vermogen. Daar onderaan bungel ik dus en ik kan alleen maar stamelen en wat eenvoudige woordjes prevelen tot dit soort tot kunst verheven modelbouwperikelen als; prachtig, waanzinnig mooi en dat soort superlatieven die nog amper de lading van dit verheven geheel dekken. Ik werp mijn onwaardige lichaam dan ook in het stof voor zulke schoonheid die vanuit de verlichte modelbouwwereld waar ik alleen maar van kan dromen, tot mij nederdaalt tot in de krochten van mijn ampele modelbouwersbestaan, altoos prevelende; prachtig, schitterend, werkelijk schitterend.