Projekt 083-338

[ex44]

Ha Bart,

dat zou natuurlijk kunnen, de 41 083 was tenslotte een oliegestookte lok, en toen deze omgebouwd werden is er inderdaad een (afsluitbaar) kijkgat ingebouwd om de vlamverdeling van de oliesproeiers in de gaten te kunnen houden.
Maar eerlijk gezegd hou ik het erop dat het gat bedoeld is om de Roco-oliekan aan vast te steken
Volgens mij is er bij de Roco-modellen steeds hetzelfde onderdeel als Stehkesselrückwand gebruikt, die met vuurkistdeur. Maar ik laat me graag corrigeren

---o|o---

"Ach Gerhard, da bist Du ja! Du warst nicht in der Kantine zum Essen heute?"
"Oh, hallo Helmut! Nö, heute hab' ich mal 'was früher gegessen, es gibt ja noch so viel zu tun hier!"



"Naja, egal. Ich wollte Dir bloß sagen daß ein Päckchen für Dich eingetroffen ist. Ich glaube, es kommt aus Braunschweig. Kannst den Waggon im Engländer-Gleis finden.  Na dann, alles Gute, jetzt ist Feierabend! Und Morgen wieder Frühschicht!"
"Alles klar! Danke, und bis Morgen, Helmut!"

Gerhard gooit z'n pincet aan de kant en gaat maar eens op weg om te kijken waar al die ophef goed voor is.

[tothebeach]

"Bitte, Jürgen, da hast Du Dein Loch!"
"Ja, und da drin kommt meine Drehscheibe! Mann, ist das 'n Loch...!"

Grote gaten, snel thuis. 't is maar goed dat er vrij vlot een draaischijf in lag, levensgevaarlijk zo'n gat in de grond  . Grappig dat Gerhard aan zo'n grote lok met een pincet werkt  .

Groet,
Michel

[ex44]

Hoi Michel,

jaja, veiligheid wordt in Bw Lümmeln hoog in het vaandel gevoerd
't Is dan ook een vrij groot model pincet, Michel



Groet,
Jan

[ex44]

Gerhard Ammeräth ging dus op weg om de wagon met de voor hem bestemde zending op te zoeken. Maar eerst, omdat hij al het vermoeden koesterde dat er nogal wat sjouwwerk bij zou komen kijken, ging hij eens langs bij de Schlackengrube, in de verwachting dat hij daar Uwe wel zou treffen.
Uwe Bulligmann ( die achter zijn rug om ook wel “De Stier” werd genoemd, maar onder ons gezegd is die naam niet terecht, want Uwe is Maagd, maar dat terzijde. Bovendien is Uwe net in de dertig, en dat is een leeftijd die maagdelijke stieren doorgaans niet meemaken. Niet-maagdelijke stieren ook niet, trouwens) was een potige jongeman met meer haar op zijn borst dan er shag zit in een pas gekocht baaltje. De kracht die in zijn armen school maakte zijn beperkte woordenschat meer dan goed.
Maar goed, Uwe Bulligmann dus, was, althans volgens Gerhard, de uitgelezen persoon om hem te helpen de zending, als die tenminste behelsde wat hij veronderstelde dat die zou behelzen, naar de Werkstatt te vervoeren.



”Hier, in diesem Waggon, hier muss es sein“,  aldus Gerhard.
“Waggon. Gut!“ stemde Uwe in.
”Na, dann wollen wir mal reinschauen!“
„Reinschauen. Gut!“ gaf Uwe ten beste.

[JaJo]

LEUKE foto's Jan! 

Groet Jaap

[Ronald81]

Zeg Jan,

Mooie platen! Grappig om te zien, hoe je met minimale dingen, toch zo'n leuk sfeertje kunt maken! Zo minimaal, dat zelfs halve locs nog meedoen! 

Hoe heb je trouwens het stuurhuis en de achterzijde van de ketel, van de ketel afgekregen?

Ik heb hier een BR 41 liggen, maar, ik krijg 'm met geen mogelijkheid er af... Is er een foefje voor?

Groet,

Ronald

[ex44]

D'r is een foefje voor... die twee "neuzen" aan het ketelfront ("Stehkesselrückwand") die de eigenlijke ketel in steken vormen de sleutel. Die moet je vanaf de onderkant van het "Führerhaus", door twee nauwe openingen, zien te lossen. Als dat lukt, komt het hele zootje zo los.
Ik heb er nogal over gedaan, en meer geweld gebruikt dan ik gewend was, maar het kan. Dus.

Succes!
Jan

[ex44]

Met een kleine schroevendraaier oid kun je door deze (zie zwarte pijlen) twee openingen heen de "neuzen" die je op deze foto ziet:



naar binnen drukken. Dan komt de ketelachterwand los. Als het goed is.

Nogmaals, succes!
Jan

[ex44]

Het is vandaag een mooie voorjaarsdag, zo mooi, dat Elisabeth Willnitz vandaag maar eens lopend naar haar werk is gegaan. En wie lopend gaat, moet doorgaans ook lopend terug, maar dat is vandaag geen straf.
”Hallo, Fräulein Willnitz!” hoort Elisabeth ineens. Ze kijkt op en ziet een oudere vrouw oversteken om bij haar te komen.
”Ach, Guten Tag, Frau Grasmeiger! Wie geht’s Ihnen denn?“
„Och, Kind, rede mir nicht davon. Wenn ich alle meine kleine Schmerzchen und kleine Krankheiten nennen muss, brauchen wir den ganzen Abend!“
„Sie sehen aber sehr gut aus! Wie geht’s denn Ihre Enkelkinder?“

En al pratend lopen Elisabeth en Frau Grasmeiger samen een eindje op.



”Zeg eens Elisabeth, jij werkt toch bij de DB? Daar aan de Gohfelderstraβe, waar al die lokomotieven toch in de garage komen?”
“Ja, dat klopt, ik werk daar in de kantine. Ik moet zorgen dat alles daar op rolletjes loopt.”
“Oh, nou ja. Ik hoorde laatst dat daar ook iemand werkt, ene Ammeräth, een zoon van Wilhelm Ammeräth. Heb je die daar wel eens gezien?”
“Ja, richtig. Gerhard Ammeräth, die werkt daar in het magazijn. Hoezo?”
“Nou ja, zomaar. Zijn vader Wilhelm zat in de oorlog bij mijn man zaliger in het leger.”
“Oh, interessant! Kende u Gerhard toen  ook al?”
“Nee, dat niet, superieuren kwamen meestal niet bij hun ondergeschikten over de vloer. Bovendien… ach, over Wilhelm gingen wat rare verhalen in het rond”.
“Oh? Wat voor verhalen?”
“Nou, Heinrich, mijn man dus, zat met zijn onderdeel in… ik weet niet meer precies of het nou in Frankrijk, of in Nederland was. In elk geval, Ammeräth, Wilhelm dus, schijnt geheuld te hebben met de vijand.”
“Hoe bedoelt u, geheuld met de vijand?”
“Nou, men zegt dat hij inlichtingen doorspeelde aan de mensen die onze cultuur weigerden en zich tegen de Führer verzetten. Dat heeft zelfs mensen van ons het leven gekost. Ammeräth werd toen op heterdaad betrapt en voor straf naar het Oostfront gestuurd.”



“Ja, het waren rare tijden toen”, zegt Elisabeth, ”Ik ben blij dat ik te jong was om dat allemaal bewust meegemaakt te hebben!”
“Het waren ook móóie tijden, toen,”zei Frau Grasmeiger, en het klonk een beetje verontwaardigd.
”Pas maar een beetje op voor die Gerhard, ze zeggen dat hij zich destijds voor de dienst gedrukt heeft. Een aardje naar zijn vaartje dus!”
“Ach, dat zal zo’n vaart niet lopen. Aber bitte, entschuldigen Sie mich, ich muβ hier rechts! Vielleicht treffen wir uns noch mal!“
„Kommen Sie ruhig mal vorbei, Sie wissen ja, Jahnstraβe 41!“
„Ich komme bestimmt einmal vorbei! Auf Wiedersehen, Frau Grasmeiger!“

[ex44]

Speciaal voor JaJo: veel plaatjes deze keer

Uwe en Gerhard schuiven de deuren van de wagon los en klimmen naar binnen.
„“Na, also, da haben wir unsere Kiste“ bromt Gerhard.
“Kiste. Gut.“ is Uwe’s weerwoord.



 Gedurende enige tijd klinkt er wat gescharrel, gebonk, geschuif, gesteun en af en toe een flinke krachtterm uit de wagon.



”Mensch, so kriegen wir das nicht hin. Die Kiste muβ flach liegen, dann geht’s besser“.
Daar is Uwe het mee eens:  „Flach. Gut.“ en na nog wat gevloek en gescheld ligt de kist vlak op de laadvloer in de wagon.



”Ich glaube, so geht’s nicht. So kriegen wir die Kiste niemals unversehrt raus! Die fällt unbedingt runter, und dann können wir erneut Braunschweig anrufen. Was die wohl sagen werden?“
„Kiste fällt, ja.“ is Uwe’s bijdrage aan de brainstorm.
“Weiβt du was? Wenn du die Kiste ein Stückchen zurückschiebst, hol‘ ich meine Schubkarre. Damit muβ es schon klappen!“
„Schubkarre. Gut.“ Stemt Uwe in.



Al gauw is Ammeräth, met Schubkarre, terug bij de wagon, waar Uwe, die de kist een eindje teruggeschoven heeft, staat te wachten.
“Komm zuerst mal wieder runter, Uwe, und zeig’ mir mal ob du die Schubkarre in den Waggon heben kannst!“
„Waggon. Gut“ en in no time staat de kruiwagen in de wagon.
“Gut! Sehr gut!” zegt Gerhard, ”Wenn du die Schubkarre in den Waggon heben kannst, kannste sie auch wieder rausheben, oder?“
„Schubkarre. Gut.“ en hup, de kruiwagen staat weer op de grond.
”Ne ne ne, Schubkarre Waggon!” zegt Gerhard, die begint te begrijpen dat overbodige woorden…. nu ja, overbodig zijn.



”So”, zegt Gerhard tevreden. ”Und jetzt versuch mal die Schubkarre unter die Kiste zu kriegen!“
„Schubkarre. Gut.“

En wederom klinkt gebonk, het schuiven van een zwaar voorwerp en wat tandengeknars in het binnenste van de wagon.



”Gut gemacht Uwe! Und jetzt hebe mal die Schubkarre, genau so wie du das gerade auch gemacht hast, wieder raus aus den Waggon!“



„Na, siehste! Kiste raus, geht nicht. Schubkarre rein, Schubkarre raus, geht. Schubkarre rein, Kiste drauf, Schubkarre raus, geht!“
„Schubkarre gut!“ is Uwe het hartgrondig met Gerhard eens. En getweeën schuiven ze het vrachtje naar de Werkstatt.

[JaJo]

Dank Jan.

Wat voor camera/lens gebruik jij voor dit soort opnames?

Groet Jaap

[ex44]

Euh... da's een goeie Jaap! Een cameraatje van de Mediashop, heb ik al een paar jaar. Ik heb ooit een andere gekocht omdat er een zwarte vlek zat op het schermpje, maar die kon niet zo dichtbij.
Dit ding is een Samsung, heeft destijds iets van 80 euri gekost dacht ik. Verder staat er nog op:
NV20, en op de lens: Schneider-Kreuznach varioplan zoom 7,3 - 21,9 mm.
Gewoon een goedkoop ding dus, maar fotografeert wel aardig:



Ligt gewoon aan mezelf als er rottige foto's uit komen

Groet,
Jan

[Bastian]

van welk merk is dat huis?

GR. Bastian

[JaJo]

Ok, bedankt.

Groet Jaap

[ex44]

Graag gedaan Jaap

@Bastian: dat huisje is er eentje van Faller, nr. 131277. Kostte niet zo gek veel, rond de twee tientjes geloof ik, maar wel goed gemaakt, er zit ook een terras bij. Was oorsprokelijk gifgroen ipv beige, maar zo zie je wat een kwastje verf kan doen. Overigens verf ik alle bouwdozen, om de plasticglans eraf te halen, maar vooral ook omdat ik gewoon een ander kleurtje wil. Had maar weinig gescheeld of dit huis had een donker blauw-zwart dak gehad