Lofzang op een Fleischmann BR 01

[charp]

Zij kwam tot mij ergens in de jaren zeventig. Haar scheppers - Duitse broeders, die er nu niet meer zoveel toe doen - hadden haar al jarenlang te kijk gezet in hun catalogus. Zij noemden haar respectloos "De zwarte Gigant". Al die jaren heb ik naar haar verlangd. Sinterklaas, noch Kerstman hebben iets gedaan met mijn verlangen. Ik kreeg "De zwarte Olifant", een Br 55. Mijn echte liefde verzakend, was ik daar toen heel blij mee. Het was destijds de grootste en sterkste lok op mijn baan. Toch bleef het knagen. Lange winteravonden keek ik op mijn kamertje - met de ijsbloemen op mijn venstertje - stiekem naar haar foto's. Ik heb die winters wat af gefantaseerd. Totdat ik besloot het heft in eigen hand te nemen. Ik ging auto's wassen en ik nam elk ander karweitje aan om de centjes te verdienen die mij dichter tot haar konden brengen. Zij wachtte op mij. In de vitrine van de speelgoedzaak, waar ik maandelijks als trouwe bezoeker mijn smachtelijke blikken op haar wierp. Ik was onzeker. Kon ik mij haar wel veroorloven ? Was zij niet boven mijn stand ? Toen ik eindelijk voldoende spaarcentjes had om haar tot de mijne te maken, gierden de zenuwen door mijn lijf. Niet bij haar. Trots en ongenaakbaar stond zij achter glas. Met een slotje er op. Ik zal nooit het moment vergeten dat de speelgoedhandelaar met z'n sleuteltje haar wist te bevrijden. Zij was voor mij ! Met haar stoere, iets voorover hangende oortjes, haar lage schoorsteen, haar immens grote drijfwielen en haar stevige tender, werd zij de koningin van mijn baan. Zonder klagen of steunen deed zij haar dienst. Nimmer heeft zij mij in de steek gelaten. Ook niet op momenten met gebrekkige stroomtoevoer op plaatsen in schaduwstations waar geen mens meer bij kon. Fier en stoer kwam zij met een lange sleep rijtuigen altijd weer uit de tunnel. Haar frontseinen knipperde nooit, immer vrolijk en helder. Ook haar sluitseinen konden mij tot tranen bewegen. Nu betreur ik het moment dat ik haar onverdroten werk normaal begon te vinden. Ik heb er spijt van hoe ik haar van haar waardigheid heb ontdaan, door haar te belasten met een goederentrein. Ik wilde weten hoeveel asjes zij kon trekken. Op hellingen en onmogelijke boogwissels heb ik haar laten zwoegen met wel honderdtwintig assen aan haar achterste gekoppeld. Zelfs toen kwam er geen klacht uit haar vuurmond. Ik heb haar zelfs de vreugde van een Seuthe Rookontwikkelaar onthouden, terwijl zij daar wel op voorbereid was. Ach, wat heb ik een spijt dat ik haar vervolgens decennia lang nauwelijks aandacht heb geschonken. In mijn bouwdraadje heb ik haar ook nog eens te kakken gezet met de mededeling dat zij inmiddels "geweatherd" was door haar "sans plumeau" stof te laten verzamelen. Zij werd grijs door mijn toedoen. Onlangs heb ik haar nog beschimpt dat zij niet meer in staat was om een kruiswissel te berijden. Terwijl ik nooit haar inwendige heb blootgelegd om ook maar iets aan onderhoud te doen. Haar delicate tandwieltjes, haar koolborsteltjes, haar....niets heb ik voor haar gedaan. Van haar kant deed zij het tegenovergestelde. Bijna had ik haar - geheel onvoorbereid als zij was - een nieuwerwetse decoder in haar binnenste gepropt. Voordat ik dat deed, gaf ik haar nog eenmaal de analoge voeding die zij zo lang had moeten ontberen. Met geen enkel verwijt ging zij weer aan de slag, alsof de jaren niet telde. Mijn koningin. Inmiddels is zij langer in mijn leven dan mijn vrouw. De Br 01 220. Haar standbeeld staat in Treuchtlingen.   

Peter



Bron: Fleischmann, Die Bundesbahn in klein, Nederlandse Catalogus 1971.


Bron: Website Museum Treuchtlingen.

[Hans Reints]

Schitterend

[Rondje_HO]

* applaus *   

[Reinout van Rees]

Halleluja!

Mooi geschreven.

Reinout

[Hans Grasmaijer]

Een stralende koningin, wat zal zij in haar nopjes zijn.

[jerrytrein]

Is haar echte zus nog wel bedrijfs waardig
En hoe kan je zo;n dame zo verwaarlozen
En dat na jaren trouwe dienst;geen commentaar over werk,aldan niet te zwaar of ongepast
Ik verwen mijn stomers wel
Beter als mijn dieseltjes
 

[Hans Reints]

Ik kan het niet laten om een paar plaatje van deze 50 jarige te laten zien. Ik heb deze mooie dame in 1966 van mijn vrouw voor mijn verjaardag gekregen.
De schone dame koste toen 65 gulden. In die tijd kon ik met moeite een weekbrief van 100 gulden naar huis sturen.Mijn gage was 475 gulden pm. Het zeemansleven was absoluut geen vetpot in die tijd. Het is dan ook een grote verdienste van moeders de vrouw geweest om deze loc van het huishoudgeld bij elkaar te sparen. Dit is mede de reden dat het machientje nog steeds bij het baasje is. (Vrouwtje trouwens ook  )

Haar bakboordsflanken


Na 50 jaar zijn er echt wel sporen van gebruik te zien


Haar stuurbordszijde


en zoals de vogeltjes haar zien

[jerrytrein]

 
Tja
sporen van gebruikna50 jaren
Dat hebben wij ook wel 

[zuylen]

Slechts een jaar geleden is deze dame ook tot mij gekomen! Het is een mooie machine. Ook al maken enkele merken, anders dan de gebroeders, wel mooiere exemplaren. Ik wilde juist deze. Want het ding maakt een nostalgisch gevoel bij me los. Echter die van mij heeft wel een rookgenerator. Maar zij is toch nog steeds analoog. Digitaal komt nog wel een keer.

[jerrytrein]

Je moet wel blijven kijken naar zo was ze
Anders vergelijk je een kever met een beatle
die is  ook mooier en fijner en en en
Ze blijft met haar leeftijd prachtig

[charp]

Als ik mijn eigen tekst nu teruglees, schieten de tranen mij inderdaad bijna in de ogen. In die tijd kregen bij mij lokomotieven pas onderhoud als zij kuren begonnen te vertonen. Mijn Br 01 220 is door dit beleid in zoverre slachtoffer geworden van haar eigen succes. Ik vind het een wonder dat zij na dertig jaar stilstand gewoon weer tot leven kwam. Maar Jerry, wees gerust, zij krijgt binnenkort de beurt die zij verdient !

Sobat, ik kan op jouw (schitterende) foto's het nummer niet lezen, maar ik ga ervan uit dat Fleischmann voor haar Br 01 altijd 220 als voorbeeld heeft genomen.

Ik heb het altijd jammer gevonden dat Fleischmann op enig moment gestopt is met de productie. Met de Br 03 heb ik op een of andere manier nooit zo'n band ontwikkeld.

Het origineel in Treuchtlingen is helaas niet "Betriebsfähig". Zij heeft 31 jaar dienst gedaan en rond de 4,5 millioen kilometers afgelegd. In 1958 is zij nog voorzien van een Neubaukessel.


Peter

[Hans Reints]

Het is echt de 01-220 hoor. Ik heb jaren geleden geprobeerd het nummer te veranderen in dat van de SSN 01-  In die tijd was dat nog acceptabel 

[Carel Ruysink]

Ik heb dan ook nooit begrepen dat de Bahnverwaltung voor haar prestigetreinen (Rheingold en zo) de voorkeur gaf aan de 03 boven de01 😞. Hulde voor deze hulde.
Carel

[v140]

Hoi

Dat is minder gek dan het lijkt.
Een hoop prestige treinen waren niet meteen ook de zwaarste treinen
Het waren over het algemeen F treinen met, in sommige gevallen, maar 3 tot 5 rijtuigen . Dus prima met een 03 te vervoeren.
De minder prestigieuze naamloze D-treinen waren vaak veel langer en zwaarder, dat zijn de treinen met 12, 13 en soms meer rijtuigen.
Daarvoor komt de sterkere 01 ( en 01.10) veel beter uit de verf.
Maar, een mooi stukje tekst. Het is overigens bijna een onmogelijkheid geworden om op de hier beschreven manieren van sparen nog het geld voor een bepaald model bij elkaar te krijgen. Tegen de tijd dat je het geld dan eindelijk bij elkaar hebt is het model alweer uit de collectie  .

Gr. Ron

[Hans Reints]

Nu ik de dame weer eens in de hand hebt genomen, haar schoenen gepoetst en een stukje laten lopen. Ook zij stond al enkele jaren op een zijspoor, maar na het schoenen poetsen liep zij, zij het wat ongemakkelijk en met veel vuur, weer gelijk weg.
Ik heb toch nog een tweetal vragen, hoe sluit ik dat groene ding in de tender weer aan (draadbreuk over alles) en hoe kom ik weer aan haar originele nummers? Voor, achter en op het Mch-huis incl. het DB logo