Schwarzburg-Neuffen-Bahn

[Ruud K]

Hoi Nero,

Dit is het tijdschriftnummer over de Orient Express, waaruit het kaartje komt: https://shop.vgbahn.info/eisenbahn-journal/shop/125+jahre+orient+express-_13.html. Het is zeker de moeite van de aanschaf waard als je in dit onderwerp bent geïnteresseerd.

Het zou kunnen dat Flm die bruin-crème-set (tijdperk 1) ooit heeft geleverd. Dat weet ik niet. Bekender is in ieder geval de Marklin/Trix versie, die je op beurzen regelmatig aangeboden ziet voor hoge prijzen. De basisset en de uitbreidingsset:





De basisset alleen al doet momenteel op eBay rond de 650 euro. Kostte in 2008 bij uitkomen als eenmalige serie van Marklin 349,95. De uitbreidingsset 139,95.

Groet,
Ruud

[zuylen]

Dat is een hoop geld, maar wel een mooie set.
Andre

[Ruud K]

In een iets andere versie van Trix, gevonden op eBay voor een aanzienlijk lagere prijs, maar voor mij nog niet aantrekkelijk genoeg: http://www.ebay.de/itm/150857186625?ssPageName=STRK:MEWAX:IT&_trksid=p3984.m1438.l2649

Groet,
Ruud

[Ruud K]

Zoals beloofd, wat informatie over de Henschel-Wegmann-trein, waaruit de na-oorlogse F-trein Blauer Enzian is voortgekomen.

In de tien jaar voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog zette de Duitse spoorwegen steeds meer in op supersnelle verbindingen tussen de grote steden. De bedoeling was dat treinen met snelheden van 140 en 160 km per uur over het spoor zouden vliegen.
Bestaande stoomlocs werden daartoe voorzien van stroomlijnbekleding en er werden nieuwe dieseltreinstellen gebouwd die een zo ideaal mogelijke stroomlijnvorm kregen. Zo ontstond de SVT 137, de vliegende Hamburger, later VT 04, in de voor de vooroorlogse tijd typerende kleurstelling paars-crème.
Eén van de nieuwe ontwikkelingen was ook de Henschel-Wegmann-trein, een zeer gestroomlijnde stoomloc met al even gestroomlijnde wagons erachter. De neus en de kont van de vierdelige garnituur was afgerond om zo weinig mogelijk wind te vangen.


Na de oorlog, in de vroege jaren ’50, werden de wagons van de Henschel-Wegmann-trein weer van stal gehaald toen Duitsland een nieuw net van snelle F-treinen (Fernschnellzüge) ging opbouwen. De rijtuigen werden volledig gemoderniseerd, blauw gespoten en de trein kreeg de naam Blauer Enzian. In het achterste ronde deel van de trein was een uitzichtscompartiment gebouwd.



Hij ging rijden tussen München en Hamburg. De reistijd was  rond de 10 uur voor het traject van 819 km. Dat was voor die tijd heel aanvaardbaar.
Vanuit München vertrok de trein met een E 17 of E18, die verderop tijdens het traject, in verband met het nog lang ontbreken van bovenleiding in Midden- en Noord-Duitsland, werd gewisseld voor een BR 01 en een BR 03. In het midden van de jaren ’50 nam de nieuw ontwikkelde V200 de plaats in van de stoomlocs.

Groet,
Ruud

[Basilicum]

Een toevoeging aan het betoog van Ruud:

Bij de Deutsche Reichsbahn zijn geen bestaande locomotieven voorzien van een stroomlijnbekleding. Dit waren allemaal nieuwe ontwikkelingen, zoals de Baureihen 05, 01¹⁰ en 61. De Lübeck-Büchener Eisenbahn heeft wel oudere locomotieven laten ombouwen, zodat ze beter pasten bij de gestroomlijnde dubbeldekkers.

De Henschel-Wegmann-Zug (HWZ) was het antwoord van de industrie om te bewijzen, dat stoomtractie zeker toekomst heeft in het sneltreinverkeer naast en misschien wel boven dieselmaterieel in de vorm van de ‘Fliegende Züge’, Bauart SVT 137. De HWZ werd ingezet als snelle verbinding tussen Berlin en Dresden. Aan het begin van de oorlog werd de trein uitgebreid met een vijfde rijtuig en kwam een meer krachtige tenderloc beschikbaar. Die kwamen helaas te laat, want de oorlog gooide roet in het eten: snelle treinverbindingen werden geschrapt. De HWZ werd afgesteld, evenals de ‘Fliegende Züge’.
Na de oorlog bleven de vijf rijtuigen en tenderloc 61 001 achter in de Britse zone, maar werden nooit meer samen ingezet. De stoomloc raakte in 1951 betrokken bij een ongeval en buiten dienst gesteld, later gesloopt. De rijtuigen beleefden nog een renaissance als Blauer Enzian tot 1959, waarna zij in 1962 ook tot schroot werden verwerkt.
Tenderloc 61 002 – een grotere en sterkere versie van 61 001 – stond in de Russische zone en werd later met onderdelen van de Baureihen 41, 44 en 45 omgebouwd in 18 201.

Groet,
Bas

[Ruud K]

Heel nuttige correctie op de stroomlijnbekleding van stoomlocs, Bas, en verder een prima aanvulling op m'n stukje. Dank.

Hier een verhaal over de Blauer Enzian in de vroege jaren vijftig.

Groet,
Ruud

[Ruud K]

Op Marktplaats kwam ik voor een aantrekkelijke prijs (130 euro) een TEE-treinstel tegen dat vanaf eind jaren 50 gereden heeft tussen Noord-Italië en Zuid-Duitsland en - met wat fantasie - ook langs Schwarzburg geleid kan worden. Feitelijk reed het tussen Milaan en München, maar een verlengde route naar Neurenberg en Frankfurt is niet ondenkbaar.

Zo ziet het treinstel er in werkelijkheid uit (foto uit speciaal nummer van Eisenbahn Journal, 'DB in den 50ern'):


(centraal station München, 1957)

Dit is de Franse versie, die als voorbeeld heeft gediend:



Ik had het treinstel al bijna betaald, toen ik plotseling zag dat het niet om de TEE-versie, maar om de zuiver Italiaanse versie ging:



Deze versie heeft wel de TEE-kleuren, maar niet de TEE-tekst op de neus en de zijkant. Dus snel de koop geannuleerd en op de Duitse eBay gekeken of de 'echte' TEE-uitvoering daar aangeboden werd, liefst ook in een aanbieding. Ik had geluk: dat was inderdaad het geval. Wel een paar tientjes meer, maar het is wel de uitvoering die ik zocht en nog steeds ruim 100 euro lager dan de adviesprijs van de fabrikant. Deze dus gekocht:


(plaatje eBay van de verkoper)

Dit treinstel is door de Italiaanse spoorwegen ontwikkeld naar analogie van het eerste TEE-treinstel van de Franse spoorwegen uit het midden van de jaren vijftig. In 1957 en 1958 werden de eerste treinstellen afgeleverd met twee dieselmotoren van het type Breda. Er was plaats voor 90 reizigers. In totaal zijn er 10 van deze treinstellen in gebruik genomen. Tot 1972 reden ze TEE-diensten tussen Italië en Zuid-Duitsland, over de Brennerpas en daarna door Oostenrijk tot München. Daarna werden ze omgebouwd en nog in Italië ingezet. In 1982, na 25 dienstjaren, werden ze terzijde gesteld. Echt een feest was het vervoer in deze treinstellen niet. Ze kregen als bijnaam 'de vrachtwagen' vanwege het lawaai dat de dieselmotoren ontwikkelden. Ook werden ze wel 'borstelwassers' genoemd op grond van de herrie. Maar het moet gezegd: ze zien we wel mooi uit.

Het TEE-netwerk in 1957-1958:


Groet,
Ruud

[nero]

is weer een mooi treinstel ruud
verhaal volgt zeker

[NS6400]

Idd erg mooi, veel mooier dan die fransoos.

[Ronald81]

Leuke aanwinst!

En nou maar hopen, dattie de bochten gaat halen... 

Groet,

Ronald

[Ruud K]

We zullen het zien...

Een tijdje geleden heb ik geschreven over de trekker met hooikeeraanhanger van Busch (art 50007).



Tot m'n verbazing is het ding zo ontworpen dat je er allerlei gebruikssituaties mee kunt nabootsen. Dit zijn de voorbeelden achterop het doosje. De rood gekleurde onderdelen zijn dus beweegbaar. Het is allemaal uiterst filigraan, maar het blijkt te werken.



Klasse van Busch!

Groet,
Ruud

[nero]

gaaf trekkertje
past mooi op je landbouw hoekje

[Ruud K]

Zeker. Boer Jochem is daar op weg naar toe.



Groet,
Ruud

[Serojt]

Uit welk boek komt dat TEE-netwerk Ruud?

[Ruud K]

Uit 'DB in den 50ern', speciaal nummer van Eisenbahn Journal, 2011-2. Een zeer aan te bevelen uitgave voor DB tp III-rijders: https://shop.vgbahn.info/eisenbahn-journal/shop/db+in+den+50ern-_798.html

Deze trouwens ook, over de jaren zestig: https://shop.vgbahn.info/eisenbahn-journal/shop/db+in+den+60ern-_79.html

Groet,
Ruud