USA-sampler met Amtrak, april/mei 2008

[Ronaldk]

Mooi verslag! Heel uitgebreid!   

[jerdenberg]

4 mei [2]: National Railroad Museum, Green Bay, WI; buiten kijken

Als we binnen voldoende hebben gezien stappen we het buitenterrein op. Bij Hood Jct., een 1:1-model van een klein stationnetje, staat het treintje klaar dat een rondrit over het terrein maakt. De locomotief is een als stoomloc vermomde diesel:



"Buiten" is niet helemaal correct: er is ook grote overkapping waaronder allerlei museumstukken beschermd staan tegen weersinvloeden. Een van de rijtuigen laat mooi de luxe van treinreizen in de hoogtijdagen zien:



Het materieel verkeert in wisselende staat. Ik fotografeer het kapotte, maar fraaie bovenraam  van een oud rijtuig. Helaas kan ik niet meer achterhalen van welke maatschappij het is geweest – te weinig letters van de naam op de foto:



We beklimmen de uitkijktoren van het museum voor een "modelspoorblik" op het terrein. De diesel vooraan op de tweede foto wordt in 2025 gebruikt voor de rondritjes over het terrein.





We kijken nog even bij twee locs die nodig aan restauratie toe zijn. Ze staan niet toevallig bijelkaar: Janesville & Southeastern 52 was eerder Bangor and Aroostook 552, en beide locs zijn van het redelijk zeldzame type EMD BL2 (van BL1+BL2 zijn er slechts 1+58=59 gebouwd, want zowel ontwerp als betrouwbaarheid liet te wensen over – heel anders dan bij de opvolger, GP7).



Al met al een geslaagd uitje, besluiten we terwijl we naar ons hotel aan de rand van Green Bay rijden voor een overnachting. Het kost even tijd om een restaurant te vinden om iets te eten (dat van het hotel is dicht, want wordt verbouwd). We vinden gelukkig een Iers restaurant waar we heerlijk eten.

Morgen terug naar Milwaukee Airport om de auto in te leveren, dan naar naar Chicago voor de volgende lange treinrit.

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

5 mei: Naar Chicago voor de City of New Orleans

We worden op tijd wakker, en na het ontbijt – we nemen bruine boterhammen, een redelijk zeldzaam soort in de hotels die we hebben gehad – pakken we onze spullen in en checken uit. De I-43 naar Milwaukee is snel gevonden, en de cruise control kan weer aan. In Milwaukee leiden de borden ons direct naar de rental car return op het vliegveld, en we zijn nu niet zo verbaasd meer als in Portland over de snelheid waarmee de auto in ontvangst wordt genomen.

We zijn zeer ruim op tijd op het stationnetje bij het vliegveld. Geen probleem, want de zon schijnt lekker en er staan bankjes buiten.



Voordat onze Hiawatha Service naar Chicago binnenrolt zien we de Empire Builder voorbijstuiven op weg naar Chicago.



Onze trein is op tijd.



Iets na half vijf zitten we in de Metropolitan Lounge van Union Station, Chicago, met een complimentary coffee en onze laatste koekjes uit Portland.

Hoewel de City of New Orleans om 20:00u zal vertrekken kunnen we al om 18:45u inchecken vanwege het diner. In deze trein is het eten anders geregeld, maar niet beter, dan in de eerdere treinen die we hebben gehad: terwijl daar iemand langskwam om te vragen of en wanneer je wilde lunchen of dineren, wordt hier alleen omgeroepen dat er gegeten kan worden, en dan geldt first come first served. Bij het diner zijn we de eersten omdat we het dichtst bij de diner zitten, dus wij hebben geen probleem, maar de mensen die binnenkomen als alle tafeltjes volzitten wordt gevraagd over een uur terug te komen.

Na vertrek valt ons al snel op dat we veel ruwer schommelen en bonken dan in de andere treinen. Waarschijnlijk een kwestie van achterstallig onderhoud aan het spoor, want de bonken vallen steeds samen met een overweg of een wissel. Eens zien of we goed kunnen slapen …

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

6 mei: Hotsebotsen naar New Orleans

Ondanks het bonken over dit slechte spoor slapen we redelijk (hoewel het in het bovenste bed af en toe flink schudt), en om een uur of acht gaan we naar de diner om te ontbijten. Deze keer treffen we het niet. Of we over een uurtje terugkomen. Zo zitten we om half tien aan de French Toast (wentelteefjes zou je zeggen) en Waffle. Door het late tijdstip smaakt het wel extra lekker.

Dat het spoor enige verbetering behoeft blijkt ook wel uit het feit dat we meerdere ploegen spoorwegwerkers passeren die bezig zijn het parallelspoor op te knappen. Misschien zijn er ook wel overal kleine verzakkingen ontstaan door wateroverlast: veel akkers staan geheel of gedeeltelijk onder water, en het gebied lijkt over het algemeen (te) nat.







Tegen het eind van de morgen blijkt dat we intussen vertraging hebben opgelopen. Op zich niet erg, maar door de vertraging zijn we niet op tijd bij de volgende uitwijksporen (de lijn is voornamelijk enkelspoor), zodat we nog een aantal keren moeten wachten op tegemoetkomende treinen. Zo loopt de vertraging verder op. Op 50 mijl van New Orleans hebben we intussen meer dan twee uur vertraging, en dan moeten we wachten op een ploeg spoorwegwerkers die onze baan nog moet vrijmaken. Er komt een hele processie materieel voorbij, en als we eindelijk weer in beweging komen is het van korte duur. Weer wachten; gelukkig hebben we de tijd: het enige wat we vandaag in New Orleans hebben gepland is het inchecken bij ons Guesthouse.

In McCombe, MS, staat bij het stationnetje een oude loc: Illinois Central 2543. Door Lima in 1921 gebouwd als 2-10-2, maar in 1942 door Illinois Central omgebouwd naar 2-8-2. In 1960 buiten dienst gesteld en in 1962 zijn bestaan als museumloc begonnen:



Na vele uren vertraging rijden we achteruit het station van New Orleans binnen, standaardprocedure bij dit kopstation. We passeren de niet te missen Superdome en hebben even een fraai gezicht op de skyline van de stad:



Als we voor het station staan zien we geen bussen, maar iemand vertelt ons dat we naar Canal Street moeten lopen en daar de bus pakken. Na een paar blokken vragen we aan een voorbijganger hoever het nog is naar Canal Street. Hij vraagt waar we naartoe moeten (French Quarter), kijkt bedenkelijk, en zegt dan dat hij ons wel even brengt tot in de buurt. Even later zitten we in de auto, en na enige omzwervingen vanwege de vele straatnaambordjes die nog ontbreken na Katrina, en nog een keer vragen bij een tankstation, belanden we in Barracks Street. We bedanken onze weldoener hartelijk (“No problem; I like to think that on another occasion someone will do the same for me”) en staan dan voor een dichte deur. Op de deur zit een envelop met “Jeroen” erop. We bellen bij de payphone op de hoek naar het nummer dat in het briefje staat en krijgen van Les de code voor de sleutelbox. Na enig gedoe staan we binnen.

Het is intussen half acht, dus we kijken of we in de buurt nog iets kunnen eten. Bij de eetgelegenheid die ons was aanbevolen staan de mensen buiten te wachten op een plaats; daar hebben we geen zin in. Als we aan de overkant een Minimarket zien kopen we daar wat eten voor morgenochtend (met gewoon brood en pindakaas) en besluiten dat ook maar vanavond te doen, als compensatie voor alle vlees dat we gegeten hebben. We zitten lekker buiten in de tuin van het guesthouse, terwijl af en toe uitgebloeide bloemen van de dadelpalmen op tafel vallen. Nu het donker wordt ruik je ook allerlei bloemengeuren. We weten wel dat we in de subtropen zijn beland!

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

7–9 mei: New Orleans en voor het laatst instappen voor een lange treinreis

De zevende mei is het lekker weer in New Orleans, en we kunnen tot laat in de avond stad en haven bekijken.

Dat wordt al snel anders op 8 mei: het wordt bewolkt en zo drukkend warm dat we het Audobon Aquarium invluchten; met een combinatieticket bezoeken we ook het IMAX-theater voor een film over de wetlands rond New Orleans, orkaan Katrina, en de noodzaak om de wetlands te behouden als bescherming van het binnenland. Als tegen zessen de wolken verdwijnen eten we een pizza bij restaurant Mona Lisa, met aan de wand tientallen variaties op het thema van Da Vinci. Grappig: hier wordt ons bij het bestellen van koffie niet gevraagd naar regular of decaf, en de koffie komt in kop en schotel.

We vertrekken morgen om 7:10u naar Washington met de Crescent, dus we bestellen alvast een taxi en gaan op tijd naar bed met de wekker op 5 uur (we willen op tijd op het station zijn omdat we onze koffertjes deze keer als checked baggage naar Newark willen sturen zodat we er in Washington niet mee hoeven slepen – geen bagagekluizen o.i.d. in Washington).

We slapen niet al te best door de warmte, en het feit dat we zo vroeg moeten vertrekken helpt ook niet echt, dus we hebben de wekker niet nodig en staan om 5 uur naast ons bed. Keurig op tijd komt de taxi voorrijden, en om 6 uur staan we bij de baggage check op de Union Passenger Terminal. De Amtrak-employee kijkt verbaasd als we onze twee kleine koffertje inchecken – hij heeft net twee studenten verteld dat hun (gigantische) koffers te zwaar zijn; maar ja, die zijn dan ook een hele week op reis …

Bij het verlaten van New Orleans rijden we door het deel dat het zwaarst getroffen werd door Katrina. Nog veel dichtgetimmerde woningen en open plekken waar woningen hebben gestaan.



Het spoor is gelukkig een stuk beter dan tussen Chicago en New Orleans, dat reist veel comfortabeler, en we schieten aardig op.


De wolken verdwijnen, en als we tegen elven Meridian, MS, naderen schijnt de zon op de opslagtanks op het industrieterrein.



 We pauzeren op het station van Meridian. Het station combineert een gerenoveerd stuk van het originele station uit 1906 met een toevoeging uit de jaren 1990.





Vlakbij staat een rijtje materieel in diverse stadia van verval, wachtend op renovatie (het Meridian Railroad Museum zit in het voormalige vrachtstation van Meridian).



In de middag pauzeren we opnieuw, nu in Birmingham, AL. Het station daar ziet er nogal rommelig uit na dat van Meridian. De glanzende tankwagon contrasteert flink met de opstelplek …







Door het felle buitenlicht lijkt het in de diner nogal donker (en flits gebruiken doe ik natuurlijk niet), maar het voelt best gezellig.



Het schemert al als we in Atlanta, GA, stoppen; we stappen even uit, maar het station ligt half in een tunnel, half in een diepe gracht, dus er is niets te zien en we stappen al gauw weer in. Na de korte nacht van gister gaan we vroeg slapen in onze Viewliner roomette; die is moderner dan de Superliner roomette, met meer ruimte, een raam voor de passagier in het bovenste bed, en een toilet en wastafel (dat toilet vinden we niet echt geslaagd). De laatste overnachting in de trein …

Wordt vervolgd.

[aad52]

Wat ik mij afvraag: hebben jullie zelf dit allemaal uitgezocht, geregeld en tickets e.d besteld, of is dat gedaan door een reisbureau?

M.vr.groet,

Aad

PS, ik vind het een heerlijk verslag om te lezen!

[Wim Vink]

Geweldig al die foto's 

[jerdenberg]

Dag Aad,

Het uitzoeken, nadenken en reserveren hebben we zelf gedaan. Dat was voor ons al een evenement op zich, en we konden het zo precies regelen zoals we zelf wilden.

Jeroen

Wat ik mij afvraag: hebben jullie zelf dit allemaal uitgezocht, geregeld en tickets e.d besteld, of is dat gedaan door een reisbureau?

M.vr.groet,

Aad

PS, ik vind het een heerlijk verslag om te lezen!

[jerdenberg]

10 mei: Terug naar Newark, met bezoek aan Washington

Als we wakker worden is het heel ander weer geworden. Het spoor is nog steeds uitstekend, en ondanks de hoge gemiddelde snelheid rijden we comfortabel door een nevelig en regenachtig landschap. Om nog te kunnen fotograferen uit de trein (met korte sluitertijd vanwege de snelheid van de trein) schroef ik de gevoeligheid op naar ISO 1600 – beter de bijbehorende ruis dan geen fotos.

In de nacht zijn we North Carolina overgestoken, dus de enige staat tussen nu en Washington is Virginia. In Manassas worden we begroet vanaf de watertoren; het ziet er echt druilerig uit nu.



Als we later door Alexandria komen zien we een torenachtig monumentaal gebouw boven het station uitsteken; als onwetende Nederlanders weten we niet wat het is, maar de passer en de hoofdletter G in het park vóór het gebouw suggeren iets met vrijmetselaars en George Washington. Het “George Washington Masonic Memorial” is dan gauw gevonden op internet.



Bij aankomst in Washington is het weer wat opgeklaard. In het station zien we een lief klein (voor Amerikaanse begrippen) rangeerlokje van Amtrak. We zijn nu in het gebied waarin Amtrak behalve het materieel ook het meeste spoor in eigendom heeft.



Het station is een van de monumentale Union Stations die nog in gebruik zijn, met fraaie materialen en grote ruimtes. Vandaag is het (voor de eerste keer) National Train Day, en er worden allerlei activiteiten georganiseerd. Het is echter pas een uur of tien, dus met de meeste kraampjes zijn de mensen nog bezig.





We besluiten naar het Capitool te lopen en dan te bekijken wat we verder doen. Het station is van buiten even monumentaal als binnen. Grote beelden en inscripties (in de geest van de tijd …) op de gevel.



Het valt ons op dat het Capitool er minder wit uitziet dan we ons van foto's denken te herinneren. Ik maak een foto, maar als ik de foto wil terugkijken is de accu van de camera leeg. Geen probleem denk ik, ik heb speciaal voor de vakantie een tweede accu aangeschaft. Echter, als die erin zit meldt de camera toch weer dat de accu leeg is. Heb ik de verkeerde er weer in gedaan? Accu's weer verwisselen, zelfde resultaat: ik heb een stompzinnige beginnersfout gemaakt. Achteraf realiseer ik me dat ik in Portland van accu heb gewisseld, maar daarna vergeten ben de lege accu weer op te laden. Geen foto's dus, de rest van de dag …

Terug op Union Station zetten we onze reserveringen naar Newark Penn Station om naar Newark Int'l Airport, zodat we dichter bij ons hotel eindigen; we moeten wel even uitstappen op Penn Station om onze minieme bagage op te halen. De dame van het bagagedepot kan ons koffertje eerst niet vinden; pas als we verduidelijken dat het maar een klein rolkoffertje is komt ze opgelucht ermee terug – ook voor ons een pak van het hart. Het laatste stukje naar het hotel is dan even doorbijten; we zijn blij als we in bed stappen.

Wordt vervolgd.
Jeroen

[jerdenberg]

11 mei: Dagje Central Park

Ruim op tijd nemen we de shuttle naar Newark Int'l. Vanuit de Airtrain van vliegveld naar station heb je even een mooi gezicht op het vliegveld met de skyline van Manhattan op de achtergrond.



We laten onze tickets van en naar New York vanaf Newark Penn Station omzetten naar Newark Int'l Airport Station (heen een halte eerder instappen, terug een halte later uitstappen), en dan duurt het even voordat we op de trein kunnen stappen. Die heeft relatief gezien de grootste vertraging tot nu toe: bijna een half uur op een totaal van twee-en-een-half uur vanaf Washington. Dit traject zal ook wel gevoeliger zijn voor vertragende invloeden dan de lange-afstandstreinen die we meestal hebben gehad: op dit traject is de gemiddelde snelheid vergelijkbaar met die van Intercity's in Nederland, veel hoger dan die van de lange-afstandstreinen waarin, lijkt het, “inhaalstukken” zitten waar de gemiddelde snelheid volgens de dienstregeling nog geen 30 mph is gedurende een uur of meer. Als de trein daar dan 50, of zelfs 70 mph rijdt kan er veel vertraging worden ingelopen.

We hebben nu wel de tijd om rustig rond te kijken. Het station is een strakke moderne constructie – dat heeft ook wel wat:









Terwijl we wachten komen er steeds meer wolkjes aan de hemel, en het ziet er even uit of het zal gaan regenen, maar zoals zo vaak deze vakantie, als we in New York aankomen is het perfect “toeristenweer” voor Central Park: droog en niet te warm. Met de subway zijn we er in een paar minuten, maar de kaartjes willen niet gemakkelijk door de automaat; uiteindelijk laat een beambte ons via een speciaal poortje door.



Als we een meisje in afstudeerornaat zien binnenkomen, compleet met mantel en hoed, valt ons op dat er nog veel meer jongeren aankomen, al of niet met vader of moeder, die een tasje met blauwe mantel (en hoed waarschijnlijk) bij zich hebben voor een diploma-uitreiking (op zondag?) of afstudeerfeest.

Eenmaal uitgestapt op 72nd St hoeven we maar 8th Ave over te steken en we staan in Central Park. Op deze zondag is het gezellig druk. Als we door het park dwalen krijgen we een goed idee hoe enorm groot het is.

Tegen het eind van de middag willen we de subway terug nemen, zodat we nog iets kunnen eten voordat we aan ons laatste treinritje van deze vakantie beginnen. Er staan al heel wat mensen te wachten op B of C line, maar er komen alleen D-line stellen binnen die de andere kant opgaan. Als we meer dan een half uur hebben gewacht vinden we het welletjes; we gaan wel lopen naar Penn Station. Dat blijkt eigenlijk veel leuker dan de metro, vooral als we Eight Avenue hebben verwisseld voor Ninth Avenue. Veel winkels en restaurants, en later, op Columbus Ave, bijna karikaturaal New-Yorks verkeer: taxi's die alle gelegenheden aangrijpen om vooruit te komen, auto's die botweg op de kruising blijven staan, en onophoudelijk getoeter onder de bordjes die $320 boete beloven voor toeteren als er geen gevaar dreigt.

Op Penn Station eten we een pizza en rusten even uit van een hele middag slenteren. Het is al donker als we in het hotel aankomen. We nemen nog een bak koffie en gaan slapen. Beetje vreemd, zo'n laatste dag van de vakantie. Morgen gaan we pakken, naar het vliegveld, en dan maar wachten op het vliegtuig (we zullen pas 's avonds vertrekken).

Jeroen

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

12 en 13 mei: Finale

We hebben gisteren al besloten op de 12de niets speciaals meer te ondernemen; in de morgen niet te vroeg opstaan, lekker ontbijten, kalmpjes pakken, en net voor twaalven uitchecken. Dan de shuttle naar het vliegveld, en we zien verder wel. Als er een teleportatiemachine bestond zou die nu wel van pas komen …

Op deze laatste dag van de vakantie hebben we voor het eerst slecht weer: regen en wind. We zullen er geen last van hebben, omdat we alleen van het hotel in de shuttle hoeven te stappen en van de shuttle de deur van de luchthaven binnen. De pot JIF pindakaas laten we maar achter in de afvalbak, anders krijgen we misschien problemen bij security. Als we eenmaal op het vliegveld zijn worden we met grote snelheid door security gejaagd, en zonder probleem passeer ik met mobieltje op zak (in de haast vergeten) het detectiepoortje, en dan is het wachten bij de gate.

Tijdens het wachten gaat meerdere keren een alarmsignaal af: een doordringend schel geluid en opflitsende lichten langs de muur. De eerste keer loopt er toevallig een beveiligingsbeambte langs die doorloopt alsof er niets aan de hand is, dus iedereen blijft zitten wachten tot het lawaai ophoudt. Daarna geen enkele mededeling over wat er aan de hand was, en als het alarm nog een paar keer afgaat negeert iedereen het als ieder ander hinderlijk geluid. Als er nu echt iets mis is heeft niemand het door …

We gaan op tijd aan boord van het vliegtuig, maar bij het vertrek bevestigt Newark zijn reputatie: door de drukte ontstaat er een file van vertrekkende vliegtuigen, en als we loskomen is het drie kwartier later dan gepland. Door gunstige omstandigheden boven de oceaan wordt dit naar verwachting echter weer ingehaald. We zijn benieuwd of we nog wat kunnen slapen tijdens de vlucht.

Het lukt aardig om wat rust nemen in de korte nacht, en het ontbijtje smaakt best. Zoals verwacht is de late start alweer ingehaald, dus we naderen Heathrow volgens dienstregeling; maar ook hier is het erg druk, dus we zitten een tijd in de wachtkamer voordat het vliegtuig kan landen. Vervolgens blijkt er geen bestuurder aanwezig om de vliegtuigtrap tegen de uitgang te zetten, en dan moeten er meerdere bussen voorrijden om ons naar de aankomstterminal te brengen. Van deze terminal 4 weer de bus naar terminal 5 waar ons vliegtuig naar Amsterdam vertrekt, dan door security op terminal 5, en als dat allemaal achter de rug is hebben we nog tien minuten voordat de gate dichtgaat. De overstaptijd van 2 uur en 20 minuten was dus geen overbodige luxe.

Op Schiphol gaat daarna alles even snel, en we staan binnen de kortste keren buiten. Omdat we aannemen dat Karin ons niet kan ophalen vanwege school gaan we met de trein en bus naar huis.



Even kaartjes voor de trein uit de automaat, en iets over half drie zijn we op weg naar Zaandam, waar we overstappen naar Alkmaar voor de bus naar huis.



Als we ons huis binnenstappen is het vrijwel vijf uur. Ook na een fantastische vakantie is het toch weer fijn om thuis te komen!

Terugblikkend uit 2025 zeggen we nog wel eens tegen elkaar dat we ontzettend geluk hebben gehad met de tijd waarin we deze reis ondernamen: de euro stond zowat op zijn hoogste punt ten opzichte van de dollar, de railpass van Amtrak was nog niet zo beknot als tegenwoordig, de crisis van 2007 was nog in het beginstadium, en – niet onbelangrijk – we waren nog jong en fit genoeg om volop van de ervaring te genieten.

Jeroen

[Jelmer]

Dank je wel voor dit fantastische uitgebreide verslag Jeroen!

Ik heb van elke etappe virtueel meegenoten.

Groeten,
Jelmer