USA-sampler met Amtrak, april/mei 2008

[Ronaldk]

Mooi verslag! Heel uitgebreid!   

[jerdenberg]

4 mei [2]: National Railroad Museum, Green Bay, WI; buiten kijken

Als we binnen voldoende hebben gezien stappen we het buitenterrein op. Bij Hood Jct., een 1:1-model van een klein stationnetje, staat het treintje klaar dat een rondrit over het terrein maakt. De locomotief is een als stoomloc vermomde diesel:



"Buiten" is niet helemaal correct: er is ook grote overkapping waaronder allerlei museumstukken beschermd staan tegen weersinvloeden. Een van de rijtuigen laat mooi de luxe van treinreizen in de hoogtijdagen zien:



Het materieel verkeert in wisselende staat. Ik fotografeer het kapotte, maar fraaie bovenraam  van een oud rijtuig. Helaas kan ik niet meer achterhalen van welke maatschappij het is geweest – te weinig letters van de naam op de foto:



We beklimmen de uitkijktoren van het museum voor een "modelspoorblik" op het terrein. De diesel vooraan op de tweede foto wordt in 2025 gebruikt voor de rondritjes over het terrein.





We kijken nog even bij twee locs die nodig aan restauratie toe zijn. Ze staan niet toevallig bijelkaar: Janesville & Southeastern 52 was eerder Bangor and Aroostook 552, en beide locs zijn van het redelijk zeldzame type EMD BL2 (van BL1+BL2 zijn er slechts 1+58=59 gebouwd, want zowel ontwerp als betrouwbaarheid liet te wensen over – heel anders dan bij de opvolger, GP7).



Al met al een geslaagd uitje, besluiten we terwijl we naar ons hotel aan de rand van Green Bay rijden voor een overnachting. Het kost even tijd om een restaurant te vinden om iets te eten (dat van het hotel is dicht, want wordt verbouwd). We vinden gelukkig een Iers restaurant waar we heerlijk eten.

Morgen terug naar Milwaukee Airport om de auto in te leveren, dan naar naar Chicago voor de volgende lange treinrit.

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

5 mei: Naar Chicago voor de City of New Orleans

We worden op tijd wakker, en na het ontbijt – we nemen bruine boterhammen, een redelijk zeldzaam soort in de hotels die we hebben gehad – pakken we onze spullen in en checken uit. De I-43 naar Milwaukee is snel gevonden, en de cruise control kan weer aan. In Milwaukee leiden de borden ons direct naar de rental car return op het vliegveld, en we zijn nu niet zo verbaasd meer als in Portland over de snelheid waarmee de auto in ontvangst wordt genomen.

We zijn zeer ruim op tijd op het stationnetje bij het vliegveld. Geen probleem, want de zon schijnt lekker en er staan bankjes buiten.



Voordat onze Hiawatha Service naar Chicago binnenrolt zien we de Empire Builder voorbijstuiven op weg naar Chicago.



Onze trein is op tijd.



Iets na half vijf zitten we in de Metropolitan Lounge van Union Station, Chicago, met een complimentary coffee en onze laatste koekjes uit Portland.

Hoewel de City of New Orleans om 20:00u zal vertrekken kunnen we al om 18:45u inchecken vanwege het diner. In deze trein is het eten anders geregeld, maar niet beter, dan in de eerdere treinen die we hebben gehad: terwijl daar iemand langskwam om te vragen of en wanneer je wilde lunchen of dineren, wordt hier alleen omgeroepen dat er gegeten kan worden, en dan geldt first come first served. Bij het diner zijn we de eersten omdat we het dichtst bij de diner zitten, dus wij hebben geen probleem, maar de mensen die binnenkomen als alle tafeltjes volzitten wordt gevraagd over een uur terug te komen.

Na vertrek valt ons al snel op dat we veel ruwer schommelen en bonken dan in de andere treinen. Waarschijnlijk een kwestie van achterstallig onderhoud aan het spoor, want de bonken vallen steeds samen met een overweg of een wissel. Eens zien of we goed kunnen slapen …

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

6 mei: Hotsebotsen naar New Orleans

Ondanks het bonken over dit slechte spoor slapen we redelijk (hoewel het in het bovenste bed af en toe flink schudt), en om een uur of acht gaan we naar de diner om te ontbijten. Deze keer treffen we het niet. Of we over een uurtje terugkomen. Zo zitten we om half tien aan de French Toast (wentelteefjes zou je zeggen) en Waffle. Door het late tijdstip smaakt het wel extra lekker.

Dat het spoor enige verbetering behoeft blijkt ook wel uit het feit dat we meerdere ploegen spoorwegwerkers passeren die bezig zijn het parallelspoor op te knappen. Misschien zijn er ook wel overal kleine verzakkingen ontstaan door wateroverlast: veel akkers staan geheel of gedeeltelijk onder water, en het gebied lijkt over het algemeen (te) nat.







Tegen het eind van de morgen blijkt dat we intussen vertraging hebben opgelopen. Op zich niet erg, maar door de vertraging zijn we niet op tijd bij de volgende uitwijksporen (de lijn is voornamelijk enkelspoor), zodat we nog een aantal keren moeten wachten op tegemoetkomende treinen. Zo loopt de vertraging verder op. Op 50 mijl van New Orleans hebben we intussen meer dan twee uur vertraging, en dan moeten we wachten op een ploeg spoorwegwerkers die onze baan nog moet vrijmaken. Er komt een hele processie materieel voorbij, en als we eindelijk weer in beweging komen is het van korte duur. Weer wachten; gelukkig hebben we de tijd: het enige wat we vandaag in New Orleans hebben gepland is het inchecken bij ons Guesthouse.

In McCombe, MS, staat bij het stationnetje een oude loc: Illinois Central 2543. Door Lima in 1921 gebouwd als 2-10-2, maar in 1942 door Illinois Central omgebouwd naar 2-8-2. In 1960 buiten dienst gesteld en in 1962 zijn bestaan als museumloc begonnen:



Na vele uren vertraging rijden we achteruit het station van New Orleans binnen, standaardprocedure bij dit kopstation. We passeren de niet te missen Superdome en hebben even een fraai gezicht op de skyline van de stad:



Als we voor het station staan zien we geen bussen, maar iemand vertelt ons dat we naar Canal Street moeten lopen en daar de bus pakken. Na een paar blokken vragen we aan een voorbijganger hoever het nog is naar Canal Street. Hij vraagt waar we naartoe moeten (French Quarter), kijkt bedenkelijk, en zegt dan dat hij ons wel even brengt tot in de buurt. Even later zitten we in de auto, en na enige omzwervingen vanwege de vele straatnaambordjes die nog ontbreken na Katrina, en nog een keer vragen bij een tankstation, belanden we in Barracks Street. We bedanken onze weldoener hartelijk (“No problem; I like to think that on another occasion someone will do the same for me”) en staan dan voor een dichte deur. Op de deur zit een envelop met “Jeroen” erop. We bellen bij de payphone op de hoek naar het nummer dat in het briefje staat en krijgen van Les de code voor de sleutelbox. Na enig gedoe staan we binnen.

Het is intussen half acht, dus we kijken of we in de buurt nog iets kunnen eten. Bij de eetgelegenheid die ons was aanbevolen staan de mensen buiten te wachten op een plaats; daar hebben we geen zin in. Als we aan de overkant een Minimarket zien kopen we daar wat eten voor morgenochtend (met gewoon brood en pindakaas) en besluiten dat ook maar vanavond te doen, als compensatie voor alle vlees dat we gegeten hebben. We zitten lekker buiten in de tuin van het guesthouse, terwijl af en toe uitgebloeide bloemen van de dadelpalmen op tafel vallen. Nu het donker wordt ruik je ook allerlei bloemengeuren. We weten wel dat we in de subtropen zijn beland!

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

7–9 mei: New Orleans en voor het laatst instappen voor een lange treinreis

De zevende mei is het lekker weer in New Orleans, en we kunnen tot laat in de avond stad en haven bekijken.

Dat wordt al snel anders op 8 mei: het wordt bewolkt en zo drukkend warm dat we het Audobon Aquarium invluchten; met een combinatieticket bezoeken we ook het IMAX-theater voor een film over de wetlands rond New Orleans, orkaan Katrina, en de noodzaak om de wetlands te behouden als bescherming van het binnenland. Als tegen zessen de wolken verdwijnen eten we een pizza bij restaurant Mona Lisa, met aan de wand tientallen variaties op het thema van Da Vinci. Grappig: hier wordt ons bij het bestellen van koffie niet gevraagd naar regular of decaf, en de koffie komt in kop en schotel.

We vertrekken morgen om 7:10u naar Washington met de Crescent, dus we bestellen alvast een taxi en gaan op tijd naar bed met de wekker op 5 uur (we willen op tijd op het station zijn omdat we onze koffertjes deze keer als checked baggage naar Newark willen sturen zodat we er in Washington niet mee hoeven slepen – geen bagagekluizen o.i.d. in Washington).

We slapen niet al te best door de warmte, en het feit dat we zo vroeg moeten vertrekken helpt ook niet echt, dus we hebben de wekker niet nodig en staan om 5 uur naast ons bed. Keurig op tijd komt de taxi voorrijden, en om 6 uur staan we bij de baggage check op de Union Passenger Terminal. De Amtrak-employee kijkt verbaasd als we onze twee kleine koffertje inchecken – hij heeft net twee studenten verteld dat hun (gigantische) koffers te zwaar zijn; maar ja, die zijn dan ook een hele week op reis …

Bij het verlaten van New Orleans rijden we door het deel dat het zwaarst getroffen werd door Katrina. Nog veel dichtgetimmerde woningen en open plekken waar woningen hebben gestaan.



Het spoor is gelukkig een stuk beter dan tussen Chicago en New Orleans, dat reist veel comfortabeler, en we schieten aardig op.


De wolken verdwijnen, en als we tegen elven Meridian, MS, naderen schijnt de zon op de opslagtanks op het industrieterrein.



 We pauzeren op het station van Meridian. Het station combineert een gerenoveerd stuk van het originele station uit 1906 met een toevoeging uit de jaren 1990.





Vlakbij staat een rijtje materieel in diverse stadia van verval, wachtend op renovatie (het Meridian Railroad Museum zit in het voormalige vrachtstation van Meridian).



In de middag pauzeren we opnieuw, nu in Birmingham, AL. Het station daar ziet er nogal rommelig uit na dat van Meridian. De glanzende tankwagon contrasteert flink met de opstelplek …







Door het felle buitenlicht lijkt het in de diner nogal donker (en flits gebruiken doe ik natuurlijk niet), maar het voelt best gezellig.



Het schemert al als we in Atlanta, GA, stoppen; we stappen even uit, maar het station ligt half in een tunnel, half in een diepe gracht, dus er is niets te zien en we stappen al gauw weer in. Na de korte nacht van gister gaan we vroeg slapen in onze Viewliner roomette; die is moderner dan de Superliner roomette, met meer ruimte, een raam voor de passagier in het bovenste bed, en een toilet en wastafel (dat toilet vinden we niet echt geslaagd). De laatste overnachting in de trein …

Wordt vervolgd.

[aad52]

Wat ik mij afvraag: hebben jullie zelf dit allemaal uitgezocht, geregeld en tickets e.d besteld, of is dat gedaan door een reisbureau?

M.vr.groet,

Aad

PS, ik vind het een heerlijk verslag om te lezen!

[Wim Vink]

Geweldig al die foto's 

[jerdenberg]

Dag Aad,

Het uitzoeken, nadenken en reserveren hebben we zelf gedaan. Dat was voor ons al een evenement op zich, en we konden het zo precies regelen zoals we zelf wilden.

Jeroen

Wat ik mij afvraag: hebben jullie zelf dit allemaal uitgezocht, geregeld en tickets e.d besteld, of is dat gedaan door een reisbureau?

M.vr.groet,

Aad

PS, ik vind het een heerlijk verslag om te lezen!

[jerdenberg]

10 mei: Terug naar Newark, met bezoek aan Washington

Als we wakker worden is het heel ander weer geworden. Het spoor is nog steeds uitstekend, en ondanks de hoge gemiddelde snelheid rijden we comfortabel door een nevelig en regenachtig landschap. Om nog te kunnen fotograferen uit de trein (met korte sluitertijd vanwege de snelheid van de trein) schroef ik de gevoeligheid op naar ISO 1600 – beter de bijbehorende ruis dan geen fotos.

In de nacht zijn we North Carolina overgestoken, dus de enige staat tussen nu en Washington is Virginia. In Manassas worden we begroet vanaf de watertoren; het ziet er echt druilerig uit nu.



Als we later door Alexandria komen zien we een torenachtig monumentaal gebouw boven het station uitsteken; als onwetende Nederlanders weten we niet wat het is, maar de passer en de hoofdletter G in het park vóór het gebouw suggeren iets met vrijmetselaars en George Washington. Het “George Washington Masonic Memorial” is dan gauw gevonden op internet.



Bij aankomst in Washington is het weer wat opgeklaard. In het station zien we een lief klein (voor Amerikaanse begrippen) rangeerlokje van Amtrak. We zijn nu in het gebied waarin Amtrak behalve het materieel ook het meeste spoor in eigendom heeft.



Het station is een van de monumentale Union Stations die nog in gebruik zijn, met fraaie materialen en grote ruimtes. Vandaag is het (voor de eerste keer) National Train Day, en er worden allerlei activiteiten georganiseerd. Het is echter pas een uur of tien, dus met de meeste kraampjes zijn de mensen nog bezig.





We besluiten naar het Capitool te lopen en dan te bekijken wat we verder doen. Het station is van buiten even monumentaal als binnen. Grote beelden en inscripties (in de geest van de tijd …) op de gevel.



Het valt ons op dat het Capitool er minder wit uitziet dan we ons van foto's denken te herinneren. Ik maak een foto, maar als ik de foto wil terugkijken is de accu van de camera leeg. Geen probleem denk ik, ik heb speciaal voor de vakantie een tweede accu aangeschaft. Echter, als die erin zit meldt de camera toch weer dat de accu leeg is. Heb ik de verkeerde er weer in gedaan? Accu's weer verwisselen, zelfde resultaat: ik heb een stompzinnige beginnersfout gemaakt. Achteraf realiseer ik me dat ik in Portland van accu heb gewisseld, maar daarna vergeten ben de lege accu weer op te laden. Geen foto's dus, de rest van de dag …

Terug op Union Station zetten we onze reserveringen naar Newark Penn Station om naar Newark Int'l Airport, zodat we dichter bij ons hotel eindigen; we moeten wel even uitstappen op Penn Station om onze minieme bagage op te halen. De dame van het bagagedepot kan ons koffertje eerst niet vinden; pas als we verduidelijken dat het maar een klein rolkoffertje is komt ze opgelucht ermee terug – ook voor ons een pak van het hart. Het laatste stukje naar het hotel is dan even doorbijten; we zijn blij als we in bed stappen.

Wordt vervolgd.
Jeroen