USA-sampler met Amtrak, april/mei 2008

[jerdenberg]

29 april: Intermezzo 3, autorit naar Portland, OR

Het wordt een aardig ritje naar Portland; omdat het vanwege eventuele sneeuwval niet zeker is of de kortste weg, via Grants Pass, berijdbaar is rijden we langs de kust tot Lincoln City en buigen daar af richting Portland, dat is ook een mooie route.

We krijgen onderweg afwisselend felle zon en flinke regenbuien. Na zo'n 180 mijl de eerste pauze, bij Oregon Dunes Day Use Area, gelukkig in de zon:





Helaas, we hebben niets voor de Steller's jay die komt kijken of er iets te halen valt:



De volgende stop is minder ver rijden. Voordat we van de kust afbuigen de laatste blik op de Pacific, bij Rodea Point:





Fotos maken we vandaag niet meer, hoewel de gigantische porties (één portie ijs krijgen we samen maar net op)  bij Calamity Janes in Dundee, OR bezienswaardig zijn (waren, want definitief gesloten in 2019).

In Portland is het dan zoeken naar ons hotel; na wat verkeerde afslagen staan we eerst bij de verkeerde Shilo Inn, maar daar worden we snel op het goede spoor gezet naar Shilo Inn Rose Garden. We stappen op tijd in bed; morgen een railroad-focused afspraak …

Wordt vervolgd.

Jeroen

[puntenglijder]

Mooi verslag hoor.

Kees.

[4000]

Hallo Jeroen!

Ik ben ook in Oregon geweest en ben naar 'Coos Bay', 'Florence', 'Lincoln City', 'Depot Bay' en ook verder naar het noorden geweest. Ik ging daar diepzeevissen.

Mvg Karel (Charles)

[jerdenberg]

30 april: Buitenkansje Rail Heritage

Tijdens het plannen van onze reis zijn we in contact gekomen met een medewerker van de Oregon Rail Heritage Foundation (ORHF) in Portland, OR. Hij nodigde ons uit voor een bezoek aan het complex waar de ORHF op dat moment onderdak had – een Union Pacific yard die normaliter niet toegankelijk was. Vandaag is het zover. Om 9 uur komt Jim voorrijden bij ons hotel, en het blijkt dat hij een hele excursie heeft gepland.

Eerst naar het ORHF-complex. De stoomlocs van de ORHF hebben passende huisvesting in het Brooklyn Roundhouse; SP&S 700 en SP 4449 zijn tamelijk beroemd …







Indrukwekkende techniek:







Ik mag even op de plek van de engineer:



Op de tender van SP&S 700 een peiltabel voor de stookolie:



Wordt vervolgd …

[Jelmer]

Super dat dit verslag verder gaat! 

Groeten,
Jelmer

[Frits C]

Hier kijk ik mijn ogen uit. Wow!
Ik ga je verder volgen hoor

[jerdenberg]

30 april [2]: Een lelijk (geworden) eendje

We zijn nog niet uitgekeken bij de ORHF: op het buitenterrein staat allerlei materieel – in allerlei stadia van restauratie.

Een van de meest aftandse objecten is mijn favoriete Amerikaanse dieselloc: een Alco PA. Van deze SP&S 866 (in privébezit) is niet veel meer over:













Hoewel het er hier uitziet alsof men bezig is met een restauratie zal de loc uiteindelijk hetzelfde lot ondergaan als de meeste andere PA's: in 2010 moet de Foundation naar een nieuwe plek verhuizen omdat Union Pacific de yard nodig heeft en het roundhouse zal slopen. De objecten in privébezit kunnen niet mee en worden elders opgeslagen, op een plek waar nauwelijks eraan te werken valt en die bereikbaar is voor vandalen; zo takelt de loc nog verder af. Uiteindelijk wordt de loc in 2024 gesloopt.

Wordt vervolgd.

[Wim Vink]

Alweer een mooi fotoverslag. Hiermee vooral doorgaan!

[jerdenberg]

30 april [3]: SP-kleuren en UP locs

De ORHF biedt ook onderdak aan een aantal objecten in privébezit, waarvan sommige ook gebruikt worden bij excursies. De trein op de eerste foto lijkt klaar voor zo'n excursie:



Helaas, de loc, nu in de beroemde Coast Daylight kleurstelling van de Southern Pacific, is niet rijklaar. In 1977 gebouwd en in gebruik genomen door Amtrak, in 2001 gered van de sloop door Chris Fussell en medestanders, in 2003 gedoneerd aan Friends of SP 4449 Inc. [vandaar de kleur], maar slachtoffer van de gedwongen verhuizing van ORHF, waarbij de loc in dezelfde vandalismegevoelige opslag terecht kwam als SP&S 866 [citaat: While in storage, its head-end power and traction motor cables were stolen by copper thieves, and its windshield was extensively damaged by shotgun.] Degenen die 231 hadden gedoneerd aan de Friends of SP 4449 redden de loc nogmaals, nu met het doel de loc weer rijklaar te krijgen in Amtrak-kleuren. En met succes: de herboren 231 is op Youtube in volle glorie te bewonderen. Voor meer info over 231 en zijn reddingen zie dynarail.org.

De kleuren van de Coast Daylight komen ook terug in deze fraaie rijtuigen:



Links staat SP observation car 2955 James J. Gilmore; gebouwd in 1941 voor de Coast Starlight, later "ontkleurd" en uiteindelijk terecht gekomen bij de Friends of SP 4449 en in originele kleuren gebruikt voor excursies.

Het rijtuig rechts heeft een heel wat wildere geschiedenis: gebouwd in 1950 als diner-observation car Great Northern 1147 met 20 zitplaatsen in de lounge en 21 in de diner, in 1963 verbouwd naar 68 zitplaatsen, in 1970 na de fusie van Great Northern, Northern Pacific, SP&S en CB&Q omgenummerd naar Burlington Northern 6800, in 1974 naar Amtrak 6800. In 1978 verkocht aan Bill Gawzner, vervolgens (1980) aan Great Western Tours uit Yreka, CA [omgenummerd naar 568], en uiteindelijk in het bezit gekomen van de Friends of SP 4449.

Onze gastheer heeft ook nog een excursie in petto, weliswaar per auto … We rijden naar Multnomah Falls, waar we de beroemde waterval bekijken en de lunch gebruiken. Het hoogtepunt van dit tripje is voor mij de passage van een goederentrein van de Union Pacific; ook een fraai bord aan het bruggetje:





Aan het einde van de rit komen we langs Union Station (ons vertrekpunt morgen):



We brengen nog een bezoek aan de Oregon Zoo, om de Washington Park & Zoo Railway te bekijken. Intussen hebben we vandaag zoveel indrukken opgedaan dat ik te moe ben om nog fotos te maken, en er blijft ook weinig herinnering aan de Zoo over.

Dan halen we onze huurauto op om af te tanken en de auto in te leveren (wat maar een minuut of zo in beslag neemt), en worden door onze gastheer teruggebracht naar ons hotel, waar we afscheid nemen. We halen in een nabije seven-eleven nog een pizza om op te warmen in de magnetron op onze hotelkamer en stappen dan uitgeput maar voldaan in bed.

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

1 mei: Vertrekdag voor onze langste treinrit

Vandaag stappen we in Portland op de Empire Builder (de naam door Amtrak overgenomen van de beroemde trein van de Great Northern Railway die dezelfde route volgde). Door een wonderlijke actie van het reserveringssysteem van Amtrak zullen we luxe reizen: we konden een family room (compartiment over de volle breedte van het rijtuig met slaapplaatsen voor twee volwassenen en twee kinderen) boeken voor minder dan de normale prijs van een tweepersoons roomette.

We hebben ruim de tijd: de trein vertrekt pas tegen het eind van de middag. Vanuit ons hotel nemen we de MAX light rail service naar het centrum



Vanuit het centrum wandelen we naar het station, zo zien we ook nog wat van de stad, zoals de imposante Steel Bridge: een tweedeks hefbrug uit 1912, in de jaren 1980 gerenoveerd, met tegenwoordig trein-, fiets- en voetgangersverkeer op het onderste dek en autoverkeer en light rail op het bovenste:



Union Station is weer zo'n klassieker uit de glorietijd van de spoorwegen. Geopend in 1896 en vrijwel helemaal in zijn huidige vorm verbouwd in 1930.

De klokketoren hoort bij het originele ontwerp, inclusief de enorme klokken (uit 1898): wijzerplaten met een diameter van meer dan 3,5 meter, aandrijving door een zevendaags slingeruurwerk met een slinger van meer dan 4 meter en een gewicht van 450 kg dat in de loop van de zeven dagen ongeveer 14 meter zakt.



Aan de buitenkant zou je niet zeggen dat dit een station is:



De vertrekhal is al even imposant als de buitenkant:





We mogen gebruik  maken van de wachtkamer voor slaapwagenpassagiers; ook een luxe



Zo is het geen probleem de tijd tot vertrek door te brengen.

Wordt vervolgd.

[Frits C]

Schitterend. Daar lust ik wel pap van.

[jerdenberg]

1 mei [2]: Langs de Columbia

Tegen vijven vertrekt de Empire Builder uit Portland. Onze trein is één deel, het andere deel vertrekt uit Seattle; vannacht worden de twee delen in Spokane samengevoegd. Omdat het restauratierijtuig in het deel uit Seattle zit krijgen we een koud "dinerpakket" (smaakt best).

Na vertrek steken we al snel de Columbia River over; vanaf de brug een mooi gezicht op Mount Hood.



De eerste stop is al na twintig minuten: Vancouver, WA; We hebben ons net geïnstalleerd in onze luxe family room:



Vanaf de noordelijke oever hebben we mooie uitzichten naar het zuiden; lekker dat we niet zelf hoeven te rijden.

In de buurt van Bingen, nog een keer Mount Hood, en iets verder de Hood River Bridge op de achtergrond.





Het is mooi weer, en de The Dalles Bridge licht op in de avondzon:



Even later zien we aan de overkant een goederentrein op het oude traject van de Northern Pacific:



Zelfs van genieten wordt je moe, dus ik maak nog een foto van een stel covered hoppers op een parallelspoor, dan is het mooi geweest voor vandaag:



Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

2 mei: Wakker worden in de Rocky Mountains, en dan de Plains tot de avond valt

Van de samenvoeging met het deel van de Empire Builder uit Seattle hebben we vannacht niets gemerkt; heerlijk geslapen in de luxe family room.

Als we wakker worden is het buiten nog winter:



Bij East Glacier Park zitten we op 1470m. Hoewel we op zich wel Glacier Park hadden willen bezoeken hebben we niet het risico genomen dat het niet toegankelijk zou zijn vanwege weersomstandigheden, dus we laten het aan ons voorbij gaan.



Ruige leefomgeving …



In Shelby maken we een pauzestop. Is dat een mus?



De weidsheid van de Plains is al te zien rond het station:



Daar staat onze car attendant. We zitten helemaal achteraan in het laatste rijtuig:



De rest van de dag zullen we over de Plains rijden: onafzienbare vlaktes met hier en daar een boerderij:





Om de dag te breken is er voor de slaapwagenpassagiers een wijn- en kaasproeverij (intussen afgeschaft). Ik houd niet van wijn, maar de kaas smaakt best.

Af en toe een verlaadplaats voor landbouwproducten:



En om de dag te besluiten een geval van broken dreams:



Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

3 mei: Ander weer in Wisconsin

Tot vandaag hadden we op onze reis droog, en overwegend zonnig, weer; op veel plaatsen was het land (te) droog. Nu zien we bijna het tegenovergestelde: regenachtig weer en land dat eerder te nat dan te droog is.







De Empire Builder heeft Chicago, IL, als eindbestemming, maar we stappen uit op Milwaukee Intermodal Station.



Hier stappen we over op de Hiawatha voor het korte ritje naar Milwaukee Airport Railroad Station; daar brengt een shuttlebusje ons naar het hotel waar we zullen overnachten voordat we morgen een huurauto nemen om het National Railroad Museum in Green Bay te bezoeken (per trein is Green Bay al tientallen jaren niet meer te bereiken …).

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

4 mei: National Railroad Museum, Green Bay, Wisconsin

Na het ontbijt halen we de huurauto op die we hadden gereserveerd. Wel apart dat we in de auto (Chevrolet Impala, vrij comfortabel maar beetje vaag sturend) moeten stappen om het National Railroad Museum te bereiken. Onderweg zetten we de radio aan, maar op deze zondagochtend lijkt het wel of alle radiostations religieuze bijeenkomsten uitzenden.

De reden dat we dit museum bezoeken is Union Pacific 4000 class (Big Boy) 4017: van de overgebleven Big Boys degene die het best in ons reisschema past.

Na aankomst bekijken we eerst een tentoonstelling over de Pullman Porters; indrukwekkende verhalen …

Dan stappen we de hal binnen waar  4017 staat. Het eerste icoon is een "immigrant": de fraaie Britse loc Dwight D. Eisenhower. Deze LNER loc uit de beroemde Class A4 loc werd gebouwd in 1937 en heette oorspronkelijk Golden Shuttle. Na de Tweede Wereldoorlog hernoemd, en in 1963/1964 cosmetisch opgeknapt en gedoneerd aan de VS. In het National Railroad Museum staat de loc nu tentoongesteld met twee rijtuigen uit de Command Train van Eisenhower. Die Britse vormgeving heeft wel wat …



Big Boy 4017 is als verwacht gigantisch:





Het is interessant om de bedieningsorganen van de Britse en de Amerikaanse stoomlocs onder elkaar te zien (de Britse eerst):





"Bewildering" past wel bij de overvloed aan kranen bij de Big Boy.

Een groot contrast met die van de stoomlocs zijn de bedieningsorganen van een ander beroemd type loc, de electrische GG1 van de Pennsylvania Railroad. Hoewel dit type geroemd wordt om het ontwerp van Raymond Loewy, heb ik het altijd een beetje vreemd gevonden dat de machinist net zo weinig (of minder) uitzicht naar voren heeft als in normale stoomlocs, in tegenstelling tot het ruime zicht naar voren in veel andere niet-stoomlocs. Een blik in de (weliswaar afgetakelde) cabine voelt nogal claustrofobisch:



We keren nog even terug naar 4017. Ik pas met gemak in de cabine. Van daaruit een blik in de enorme tender, met de mechanische kolentransporteur:





Straks buiten kijken.

Wordt vervolgd.