Auteur Topic: Mooie samenwerking (gelezen 899 keer)

Dick55 · « **Gepost op:** 16 February 2023, 19:50:35 »

Kwam dit net tegen:

https://www.ad.nl/binnenland/saad-bouwt-met-henri-aan-modelspoorbaan-de-een-is-blind-en-de-ander-oefent-nederlands~ae9981f3/

Je moet maar durven om als blinde een baan te bouwen. Zelfs met hulp

Rico [momfer] · « **Reactie #1 Gepost op:** 16 February 2023, 20:07:58 »

Tof om te zien, bedankt voor het delen!

Blausee-Mitholz · « **Reactie #2 Gepost op:** 16 February 2023, 20:09:25 »

Kan het artikel niet lezen helaas.
Maar ik heb in het verleden met bewondering en eerbied gekeken naar een blinde man bij de modelspoorclub Den Bosch hoe hij met zijn treinen omging op de clubbaan.
Om stil van te worden, respect!

Mvg Johan

basjuh1981 · « **Reactie #3 Gepost op:** 16 February 2023, 21:03:48 »

Een variant op See No Evil, Hear No Evil?

Dick55 · « **Reactie #4 Gepost op:** 16 February 2023, 21:30:31 »

Even de tekst gekopieerd

Of hij nu elektriciteitsnoertjes aan elkaar knoopt of de rails legt: voor Henri Brendel (69) is er niets leuker dan aan zijn modelspoorbaan bouwen. Hoewel hij al twintig jaar blind is, geniet hij onverminderd van zijn hobby. Die hobby deelt hij met de 30-jarige Syrische vluchteling Saad Alkassoum, die tijdens het bouwen de Nederlandse taal oppikt.

Sinds zijn tienertijd is Henri gek van treinen: ,,In het begin had ik ook een autobaan, maar ik heb uiteindelijk voor de spoorbaan gekozen. Dat is toch het leukst.”

Henri was pas 5 toen hij hoorde dat hij ooit blind zou worden. ,,Ik heb retinitis pigmentosa, ook wel kokervisus genoemd. Als kind kon ik nog wel zien, maar ‘de koker’ waar ik doorheen keek werd steeds kleiner. Sinds 2001 noem ik mijzelf volledig blind.”
Elke zes jaar begint hij helemaal opnieuw met zijn meterslange baan: ,,Ik heb alle kamers in huis wel een keer gehad. Dit is de derde baan op zolder. Het gaat mij echt om het bouwen. Aan het rijden heb ik niet zoveel”, bekent hij lachend. Henri is gek op techniek, het uitmeten van de baan en ervoor zorgen dat alles rijdt. Jarenlang stond hij voor de klas als docent wis- en natuurkunde. Dat hij wéét hoe de onderdelen van de modelspoorbaan eruitzien en hij de rails ooit met zicht heeft gelegd, helpt hem enorm: ,,Wat dat betreft is het echt het feest der herkenning. Jong geleerd is oud gedaan.”

Grootste hulp
Daarnaast heeft hij wat gereedschappen en handigheidjes om het bouwen gemakkelijker te maken: ,,Deze duimstok is in braille, dus die kan ik gewoon aflezen. En daar tussen de perrons heb ik een houten plankje gelegd. Als ik de rails daar langs leg, lopen de banen automatisch evenwijdig.”

Maar zijn allergrootste hulp is Syrische vluchteling Saad Alkassoum (30). Het afgelopen jaar komt hij elke week om mee te bouwen aan Henri zijn baan: ,,Ik heb Saad leren kennen via mijn vrouw Puck. Zij deden samen vrijwilligerswerk in onze woonplaats Maassluis. Toen hij hier op de koffie kwam, kreeg hij een tour door het hele huis. Op zolder zag Saad toen mijn modelspoorbaan: ‘Ik wou dat ik zo’n opa had’, zei hij toen. Dat vond ik zo leuk, sindsdien helpt hij me elke week.”

Lang zoeken
Saad kan zich die eerste middag goed herinneren: ,,In mijn cultuur zie je volwassenen nooit met speelgoed. Ik kan me niet voorstellen dat mijn vader ooit met treintjes zou spelen. Dus in het begin vond ik het een beetje gek”, geeft hij toe.

Nu kijkt hij uit naar de donderdag om samen met Henri aan de slag te gaan. De rolverdeling is simpel: Henri bekommert zich om de banen, Saad leeft zich uit met het landschap. Henri: ,,Vroeger kon ik die huisjes zelf nog bouwen, maar omdat ze steeds complexer in elkaar zitten lukt dat me niet meer. Ontzettend fijn dat Saad dat nu kan doen.”

De ritjes van de treinen gaan niet altijd even vlekkeloos: ,,De treinen lopen soms vast of ontsporen. Dan heb ik de rails toch niet helemaal goed gelegd. Ik hoop op zo’n moment dat ik heb gehoord waar de trein tot stilstand kwam, anders kan ik lang zoeken. Dat is nog erger wanneer ’ie er in de tunnel mee stopt”, grinnikt hij.

Geen taboes
Ondertussen bespreken de vrienden van alles en nog wat. Dat versterkt niet alleen hun band. Het geeft Saad ook de gelegenheid om op een ongedwongen manier Nederlands te oefenen. Een mooie manier waarop Henri hem dan weer helpt: ,,Het bouwen is leuk. Ik mag doen wat ik wil, want Henri ziet het toch niet”, grapt hij. ,,Maar ik kom vooral voor de gezelligheid. Henri is als familie voor mij. Ik vind hem een hele wijze man, van wie ik heel veel leer. Niet alleen over de taal maar ook over de Nederlandse politiek of het onderwijssysteem.”

,Saad en ik schuwen geen enkel onderwerp: ondanks onze verschillende achtergronden hebben we het zonder moeite over zaken als abortus of euthanasie”, benadrukt Henri. ,,Ik ben ongelovig, Saad is islamitisch. Hij zegt zo goed Nederlands te willen leren spreken dat hij mij kan uitleggen waarom hij geloof belangrijk vindt. Dat lijkt mij ook fijn.”