De rondreizende goederenwagen in Chicago, door Eelco (NS8714)

[Eelco Storm]

“Daar stonden ze dan, op een hoek, en staarden om zich heen; ze keken een zijstraat in met twee rijen stenen huizen, daartussen was een zestal schoorstenen zichtbaar, die even hoog waren als de hoogste gebouwen en tot in de hemel reikten en een zestal rookwolken uitbraakten, dik, vet en zwart als de nacht. Die rookwolken leken wel uit het binnenste van de aarde te komen, waar het vuur van de eeuwen nog smeult. De rook steeg omhoog alsof hij zichzelf opstuwde, en alles moest er voor wijken: een voortdurende uitbarsting. Er kwam geen einde aan; je staarde er naar en wachtte tot het op zou houden, maar telkens weer kolkten dikke wolkenop. Boven in de lucht spreidden ze zich kronkelend en krullend uit  tot een uitgestrekt wolkendek, daarna kwamen ze samen in een reusachtige stroom en dreven weg langs de hemel, een zwart lijkkleed zo ver het oog reikte.”



Aldus schetste de beroemde auteur Upton Sinclair het beeld van Chicago in zijn roman “the jungle”. Dit was het boek waarmee hij doorbrak als muckraker en auteur. Chicago. Industriestad pur sang. Goor, vuil, ongezond voor mens en dier. Tot zijn grote teleurstelling sloeg het boek niet aan vanwege de sociale wantoestanden die hij beschreef, maar vanwege de wantoestanden rond het dierenwelzijn.

Chicago was ook de stad van Alphonse Gabriel “Al” Capone, die aan het hoofd stond van een groot crimineel netwerk. Uiteindelijk zou hij in de gevangenis belanden op basis van een veroordeling voor belastingontduiking. De film ‘the Untouchables’ beschrijft deze jacht op Al Capone, waarbij ook een rol was weggelegd voor Union Station.

Welnu, het station dus. Chicago kende meerdere stations. Chicago Union Station was daar een van. Het is dit station dat we nader gaan bekijken. Gebouwd tussen 1913 en 1925 was dit station de thuisbasis van vier spoorwegmaatschappijen:

Pennsylvania Railroad Company
Chicago, Burlington & Quincy Railroad
Chicago and Alton Railroad
Chicago, Milwaukee and St Paul Railroad

De Michigan Central Railroad gebruikte in eerste instantie ook Union Station, maar verkaste na enige jaren naar Michigan.

Het is eind jaren veertig, als een voorbijganger op Harrison Street Bridge blijft staan om de Broadway Limited te zien binnenrollen, getrokken door een van de voormalige vlaggenschepen van de PRR, een T1. Deze locomotieven, gebouwd tussen 1945 en 1946 waren een geduchte concurrent voor de oprukkende dieseltractie, maar feitelijk kwamen ze te laat om nog een verschil te kunnen maken. Ontworpen om passagierstreinen te rijden met 100 mijl per uur, bereikten behendige machinisten snelheden van 140 mijl per uur (225 km/u) om vertragingen in te rijden.



Hun hoogtijdagen waren rond 1950 voorbij. De voetganger die de trein ziet binnenrollen, ziet dan ook een verwaarloosde loc voor de trein. In schril contrast met de goed onderhouden rijtuigen die er achter hangen.



Het duurt even voor de hele trein gepasseerd is en de man maakt zich op om verder te lopen, als hij plotseling iemand de trap naar het seinhuis ziet oprennen. Zijn aankomst zorgt voor een grote drukte bij de bemanning van het seinhuis en nieuwsgierig blijft hij even staan kijken. Wie weet komt er zo iets bijzonders voorbijgereden…

“Callahan, er komt een bijzonder transport naar Union! Moet binnengenomen worden op het goederenperron hier onder. Hoogste prioriteit! Afkomstig uit Nederland. Een soort bedankje voor de Marshallhulp….” Seinhuiswachter Callahan kijkt verstoord op van zijn koffie. “Er gebeuren hier de laatste tijd opvallend veel rare dingen. Eerst duikt er een Russisch slaaprijtuig op, daarna komt er een hele sleep Nederlandse stoomlocomotieven op weg naar een sloper en nu dit weer! Ik durf te wedden dat dat geval niet eens een fatsoenlijke koppeling heeft, maar van dat onzinnige Europese stoot- en trekwerk…”

Na nog wat gefoeter en gemompel drukt Callahan op een paar knoppen, geklik is hoorbaar in de ruimte onder hem en op het grote bord voor hem beginnen een paar lampjes te knipperen. “Kom maar door met dat ding….”







Niet veel later duikt inderdaad een merkwaardige goederenwagen op, geduwd door een rangeerloc van de CB&Q. Rustig brommend komt het ongebruikelijke transport onder het seinhuis door en houdt stil langs het goederenperron waar een groep arbeiders klaar staat de wagen te ontvangen. Opzichter Shortcourt neemt de beladingspapieren snel door om te zien waar hij mee van doen heeft.

De wagon blijkt gevuld met dozen. Tientallen, honderden kartonnen dozen. De man kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en opent een van de dozen. Een glimmend, nieuw boek straalt hem tegemoet. “De laatste stoomlocomotief”. Door Eelco Storm. Verbijsterd bladert hij door het boek en spreekt zijn collega’s aan. “Jongens, hebben jullie dit gezien? Wat een waardeloos boek! De afdrukkwaliteit van de foto’s is belabberd, het stikt van de spelfouten en er staat zelfs tekst over foto’s afgedrukt! Geen wonder dat ze dat hierheen sturen als ‘bedankje’… Dat boek is onverkoopbaar! Dit moeten duizenden exemplaren van dat boek zijn….”



Hoofdschuddend verlaat Shortcourt de wagen. “Zet dit geval maar even weg bij het perron van de CB&Q, dan ga ik even rustig denken wat we hier mee moeten….” Het boek dat hij in zijn hand hield, verdwijnt met een plof in een vuilcontainer op het perron en Shortcourt gaat op weg naar het personeelsverblijf om een bak koffie te halen.







Een korte rangeersessie later, mogelijk gemaakt door callahan in de seintoren, staat de Nederlandse goederenwagen beschut onder dak. De rangeerder maakt van de pauze gebruik om een sigaretje op te steken en op zijn gemak door het boek heen te bladeren. Hij is buitengewoon geïnteresseerd in het Nederlandse spoor en begrijpt niet zo goed waarom Shortcourt zo liep te schuimbekken. “Dit is een fraai boek, niet perfect, maar er staan een hoop onbekende opnames in. En een paar mooie kleurenopnames ook nog, dat zie je niet vaak…” Terwijl rangeerder Strongwind het boek dichtslaat en zijn peuk uitdrukt, gaat de telefoon. Het is opzichter Shortcourt.

“Weet je wat, we schuiven die wagen door naar Maxwell Street. Daar staat ‘ie niemand in de weg. En die buurt kan wel een vrolijk kleurtje gebruiken. Het is daar zo donker…. Kunnen zij meteen plaatjes kijken en zijn wij van die lading boeken af….” Grijnzend steekt de rangeerder zijn hand op en langzaam rolt het kleine, smetteloze Nederlandse wagentje over het emplacement van Union Station. Het lijkt slechts een kwestie van tijd voor Chicago zijn kenmerkende grauwe waas over dit wagonnetje laat neerdalen.





Eelco

[nighttrain1]

Smeuïg leuk verhaaltje Eelco. 

Ik vroeg mij al af wat ze met dat boeken overschot zouden doen....

[Hans Reints]

From Union Station to Union Station

[zuylen]

Mooie Amerikaanse stoomloc Eelco!

[Hendrik Jan]

Ik weet het niet, maaarrreh...

Als dat ding ter hoogte van Maxwell Street moet overnachten, is de kans op vandalisme levensgroot.
Ruige buurt daar.

Wellicht beter om hem bewaakt te stallen.
Anders zit ie straks van top tot teen onder de graffiti.

Dat kan nooit de bedoeling zijn.

groeten
Hendrik Jan

[Hans Reints]

zo iets?