Restauratie en keukens in de trein

[hankk]

Ik kwam toevallig op dit forum terecht, op zoek naar foto's of berichten over de oude treinwereld ,waar ik als Wagon Lits medewerker 26 jaar deel van uit gemaakt heb.
Ik ben geen modelbouwer, en geen echte trein-hobbyist zelfs.
Maar soms denk je natuurlijk toch terug aan de tijden van weleer.

Ik heb bij WL gewerkt van 1977 tot 1997. Aan het eind zat ik in het gedeelte dat door een andere cateraar overgenomen werd.
( Ik zal geen naam noemen, maar het was een donkere periode tot 2003, toen het allemaal ophield )

Een eindfeest in de WL Toren naast het Centraal Station in 2002 was de laatste keer dat de oude oberkelners, koks, barmannen, stewards etc nog een keer bij elkaar waren. Behoorlijk emotioneel feest was dat.

Ik heb vanuit Rotterdam en vanuit Amsterdam op binnenlandse treinen gewerkt.
( Waar de oude Benelux- trekduw de rode draad in was).
Totaal 8 jaar in de WR-brigade van de autoslaaptreinen en wintersport-treinen. En 7 jaar lang op de oude D-treinen naar Parijs, hoofdzakelijk in de barwagen.
Elke periode was een schitterende periode.

Een wereld die niet meer bestaat.
Ik werk nu nog fulltime in een veel minder interessante bedrijfstak, waar ik heel onverwachts een oude NS'er regelmatig tegenkom, die ik van gezicht nog ken.
Dingen oprakelen in de pauzes is heel leuk.
Vandaar dat ik zelf ook weer eens op zoek ging naar oud materiaal op internet.
En zodoende  op dit forum terecht kwam.

Vraag is dus, of ik af en toe wat kleine dingen kan posten over dat verleden ?
Zoals hierboven gezegd, ik werk nog volop, en ben 's avonds moe.
Maar af en toe wat oude dingen oprakelen is ook in een forum leuk.
Kan ik daar mee door gaan, hier of in een apart topic ?

<hankk sluit nu zijn keukentje, nog even een rondje koffie met het dienblad doen>

[ex44]

Nou, bakkie koffie, lekker!   

In de eerste helft van de jaren tachtig reisde ik elke dag van Heerenveen naar Zwolle vv. Steevast in het restauratiegedeelte, als tenminste Mat '54 gesteld was. Een heel enkele keer was dat namelijk niet het geval, dan trof ik een stel Mat '46 of zo, en later natuurlijk de Koplopers.
Maar goed, doorgaans had ik wel een plekje in de restauratie, en als je dat vijf jaar lang doet maak je wel eens wat mee. En je leert wat mensen kennen zo hier en daar.

Ik ben dus wel benieuwd naar je verhalen, kom maar op!! 

[Eelco Storm]

Die uitsmijters in de restauratie was exact waar mijn opa gek op was  Ik heb zelf (ben van '77) geen andere ervaring met restauratie in de trein dan tijdens een treinreis in Zweden. In Nederland was ik in plan T altijd te vinden in de voormalige restauratie afdeling omdat de tafels lekker groot waren zodat ik ontspannen kon lezen 

[dh3201]

Mijn eerste restuaratie herinnering was zonder bediening.
Medio jaren '80, ik was een jaar of 12 à 13, was ik eens met een kameraad op het station van Groningen. Ergens had ik eens gelezen dat er in de Hondekop-viertjes een restauratie-afdeling zou zitten. Toen er in Groningen inderdaad een Hondekop-vier stond, wilde ik dat wel eens van dichterbij bekijken. Mijn kameraad had geen zin om het hele perron af te sjouwen en bleef bij de trap. Toen ik door het raampje naar binnen gluurde kwam er een rangeerder langs lopen en vroeg of ik mee wou. Ik zei dat ik geen kaartje had, maar hij zei dat hij het stel alleen maar naar een ander spoor ging rangeren. Mijn kameraad ziet vanaf een afstandje dat ik in de trein stap en vervolgens de trein vertrekken. Hij helemaal in paniek. Uiteindelijk heeft de perronopzichter of zo hem weten te bedaarden met de meededeling dat de trein alleen maar naar een ander spoor werd omgerangeerd.
Bij het kopmaken buiten het station, dus door de trein naar de andere cabine gelopen, en zodoende ook de restauratieafdeling van binnen gezien.
Terug op het station de elkaars verhalen aan elkaar verteld.

[roadster36]

sterke verhalen zijn altijd mooi 

[Post49]

Yep! En op vrijdagmiddag naar huis per Hondekop met een koude klets vanuit BoZ.(kazerne Ossendrecht)

Gr. Erik.

[hankk]

Ik ben in 1977 bij de WL terechtgekomen, na terugkeer uit Engeland waar ik 2 jaar gewerkt had in de stationscatering.
Een paar maanden King's Cross, een paar weken Harrogate en Basingstoke, en een vol jaar op Euston.
Je bent jong en je wilt wat

Tijdens mijn werk op King's Cross woonde ik in een railway-hostel bij Willesden Junction.
Rond dat hostel een gigantisch spoor-complex zoals Watergraafsmeer nu, maar dan groter.
300 kleine kamertjes waar een buis doorheen liep met warm water bedoeld als centrale verwarming, er stond een stoel bij een plank aan de muur die als tafel diende. En een bed...

Veel machinisten en conducteurs uit Schotland die daar sliepen, maar ook veel oude mannetjes die nog wat werk hadden ergens op het complex.
Een kantine met als hoogtepunt boerenkool: Er werd een heel blad uit het "sop" gevist en op je bord gekwakt.
Maar ook wel eens echte opwarm-pie !

Maar een schitterende tijd !
De lange afstandstreinen naar Schotland die aankwamen of vertrokken vanaf King's Cross, met een prachtige Deltic diesel er voor: Het geluid van zo'n loc is net zo mooi als een Harley of een DC3.
Er zijn een paar bewaard geloof ik.

De logische keus was dus bij terugkeer in Nederland, om iets met treinen te gaan doen.
Dat lukte vlot, in maart 1977 de eerste inwerkritten en daarna alleen.

Ik ben begonnen op de dienstenserie vanaf Rotterdam en Den Haag naar Enschede, Leeuwarden en Groningen.
Met Mat.54 dus.

Tussen Amersfoort en Meppel reden de stellen voor Leeuwarden en Groningen samen, om daar te splitsen.
Net even tijd om in rustige periodes even bij elkaar te buurten.

Na een paar maanden kwam ik op de stoptrein-serie terecht tussen Dordrecht en Amsterdam.
Met plan T.
Daar heb ik 3 jaar op gewerkt, om geleidelijk helemaal naar de buitenlandse treinen te gaan.
Zeer leuke tijd.

Per uur passeerden er tussen Rotterdam en Amsterdam de treinen uit Belgie en Vlissingen, de stoptreinen  en wat D-treinen af en toe.
Een grote vaste-klanten groep. De mensen die je in de ochtend zag, zag je ook weer in de avond.
Maar soms ging iemand een half uurtje later, of vroeger.
De groep reizigers die tussen 17:00  en 18:30 reisde vanaf Amsterdam had de keus uit veel bediende treinen.
Zodoende kenden veel mensen elkaar.
Zo'n gemengde groep die je nergens anders bij elkaar krijgt,
Verjaardagen werden gevierd, etc.

Toen de omlopen werden veranderd vanwege de opening van de Schiphollijn zijn er afscheidsfeesten gevierd, in en buiten de treinen.
Tussendoor reed ik ook de Vlissingen trein.
Weer lekker op mat 54, want plan T reed lang zo lekker niet.

Ik kwam daarna op de trekduw Brussel terecht.
De allereerste keer was dat een drama, vanwege de kolenkachel waar ik nooit mee gewerkt had.
Trekduw....een verhaal apart. Of liever, veel verhalen apart, maar dat komt nog wel.
Eén plastic bekertje in de kachel veroorzaakte een rook onder de kap van Amsterdam CS, alsof er een echte stoomloc stond.

( Wordt vervolgd )

[janw]

Verhalen over de oude trek-duw, ja graag! Was ook een groot fan van de restauratiewagen in deze treinen (nam daar plaats wanneer maar ik de kans kreeg). De foto's van de keuken die hier op p. 1 heb gezet heb ik gemaakt tijdens een gesprek met de cateraar, dus misschien...

[prutser]

Na een avondje stappen de volgende morgen naar huis in de restauratie van mat.54 op de tafel zitten en dan met je kop uit het open raampje hangen, goed tegen de kater. Of in een gesloten coupé van de mat.54 de zittingen van de banken halen en op de vloer leggen dan kon je lekker maffen, maar dat was niet in de restauratie dus dat telt hier niet.

Stephan.

[mDDM]

Jullie kennen vast ook wel:

http://www.wagonslits.de/phpbb2/index.php

[Rob Ellerman]

Tja, in de restauratie van een mat 54 stond je koffie nog redelijk stabiel, die dingen hadden een wegligging als een huis. In het mat 46 heb ik echter menig koffievlek op m'n kleding gekregen door de onrustige loop...
M'n enige (maar wel enorm gave) WL-restauratie ervaring was tijdens de perspresentatierit van NS 150, op 6 september 1988. Ik had de mazzel uitgenodigd te worden... Alleen al de ambiance (want zo noem dat in zo'n rijtuig) was fantastisch, en we werden tussen Asd en Rtd ook nog een doorlopend gelaafd met van alles en nog wat. Meneer Ploeger, de toenmalige baas van de NS, keuvelde gezellig met iedereen. En in de BNL van Rtd terug naar Asd stond ook weer een lunch klaar...

De laatste jaren van de getrokken Duitse treinen vanuit NL richting Keulen-Frankfurt waren ook prima, In de voormalige TEE restauraties was het ook goed toeven. Lekker lunchen met gezicht op de Rijn; kom daar nu maar eens om in een ICE met voorverpakte broodjes en een sterk in kwaliteit wisselende koffie. De nieuwe tijd, net wat u zegt (vrij naar W. Sonneveld)

Grtn,
Rob

[hankk]

Wegligging van de mat-54 hondekop: Die was heerlijk stabiel.
Plan T was al onrustiger, maar daar kon je ook goed met een dienblad werken.
Allebei hadden de restauraties in het midden, zodat "even gauw" een helft doen met de minibar een makkie was.

Oud grapje dat je niet te vaak moest doen bij de vaste klanten:  Met een dienblad vol met lege bekertjes de restauratie inlopen, en ter hoogte van de dame of meisje  die het mooist of leukst kon gillen zogenaamd struikelen.
Inderdaad , één keer was echt genoeg.

Ik heb vanuit Amsterdam ook op plan W naar Limburg gewerkt, maar niet heel vaak.
Dat waren ook heel drukke treinen, waar je echt je planning goed moest doen om wat te verkopen.
Ook op die treinen vaste klanten natuurlijk.
Legendarisch was "Ome Jan" in Zandvoort in de restauratie.
Die had elke dag verse tomatensoep of erwtensoep, naar gelang het seizoen, van absolute topkwaliteit.
Menigmaal is een hele restauratie vol met mensen voor Haarlem doorgereisd naar Zandvoort om nog even een soepje te eten.

Er waren ook diensten vanuit Den Haag CS naar Venlo, waar op vrijdagavond een slijter, ( vaste klant) wat drank meenam, de slager nam een tupperware-schaal met worst mee, en iemand anders nam nootjes mee.
De dienstdoende steward verkocht daar veel Cola aan, kreeg een leuke fooi, en kon direct de trein in met zijn/haar minibar.

( wordt vervolgd )

 

[hankk]

Een tijdje geleden kwam ik op een zeer informatieve  site terecht van een collega die ongeveer in dezelfde periodes gewerkt heeft als treinsteward. als ik.
Site hier

Van gezicht zou ik hem misschien nog kennen, maar de naam zegt me niets.
Per standplaats kenden we elkaar goed natuurlijk, maar wie er op andere standplaatsen allemaal werkten wisten we niet altijd.
Zijn verhalen zijn leuk, en zeer herkenbaar.

Omdat ikzelf verschillende standplaatsen heb gehad, heb ik wel alle trajecten gereden.

In Enschede bijvoorbeeld was een hulpmagazijntje, dat alleen in de ochtend open was, om de vroege treinen verse broodjes te kunnen leveren.
Deze broodjes werden altijd door één persoon gemaakt, en waren van zeer goede kwaliteit.
De omlopen van de Mat-54 stellen waren  dusdanig, dat je na een rit Enschede met dezelfde trein naar Leeuwarden of Groningen ging. Of omgekeerd.
Die Enschede-broodjes waren beroemd, zodat zelfs vaste klanten vanuit Groningen in de middag vroegen of de broodjes door meneer XXX gemaakt waren.

De dagen waren lang, 14 uur gemiddeld.
Dat betekende 2 dagen werken, 2 dagen vrij.
Uren werden niet geteld, totdat dat wettelijk verplicht werd.

Er liepen hier en daar afwijkende treinen tussendoor, naar bestemmingen over de grens.
Ik was zelf een keer prive op reis vanuit Osnabruck , toen er in Oldenzaal een restauratie-wagon, (Plan E ) ,aangekoppeld werd.
Ik kende de collega een beetje, en ben in de restauratie gaan zitten.
Het duurde niet lang voordat ik een serie vloeken uit de keuken hoorde komen.
De collega had uitzonderlijk zijn wagon moeten wisselen, en kwam op een wagon terecht waar , ook uitzonderlijk, een andere collega op gereden had.
Want hij was de enige die die dienst mocht rijden, aangezien het assortiment dan wat groter was.
Soep, gebakken eitje, slaatje, en wijn.
( In die tijd was de Hoek van Holland-boottrein de enige andere binnenlandse dienst nog die ook een eitje mocht bakken.)
De andere onbekende collega had de soep niet weggegooid aan het eind van de dienst, ( wat zelden hoefde, uitverkopen was het devies !)

Voor het gemak had die collega de soep boven in de koelkast gezet, met als gevolg dat deze collega het hele restant over zich heen kreeg.
Dat was niet leuk.

In die tijd hadden we nog echte theedoeken die uit het raam gehangen werden, als teken dat de restauratie bediend was.

{wordt vervolgd )

[hankk]

"Vaste klanten"...
Dit was een beladen begrip voor het bedrijf: "Is het zo gezellig dat er geen moeite meer gedaan wordt om wat te verkopen ?"
Elke dienst had natuurlijk zijn vaste klanten, zoals hierboven gezegd.

De Benelux-trekduw: Degenen die zich deze dienst kunnen herinneren weten dan nog, dat je door een smal, beetje donker gangetje naar de restauratie liep. Daar kwamen niet zo gauw onbekenden, want je zag niet waar je naar toe ging.
De keuken had twee deuren, één aan de normale kant waar je langs liep.
De andere aan de achterzijde, die in twee standen kon staan. Helemaal dicht, zodat de buitendeur vrij toegankelijk was.
Of in de "open-stand", waardoor de buitendeur rechtstreeks toegang gaf tot de keuken voor belading. Het ganggedeelte was dan afgesloten.
In de spits deden wij die buitendeur open voor de vaste klanten, die dan door de keuken naar de restauratie liepen.
Bij het verlaten in omgekeerde richting.
De klanten regelden zelf wel in de drukte dat er geen vreemdgangers tussen zaten.
Als het heel druk was stonden er ook mensen in de grote keuken zelf.
Ging nooit fout, nooit spullen of geld vermist.

Mooi was de trein in de ochtend tussen Essen en Antwerpen, als de diamantmensen interessante  dingen aan elkaar lieten  zien.
Dan lag daar voor een kapitaaltje op tafel.

De goochelaar:
Eén van onze collega's kon professioneel goochelen.
Arme toerist die toevallig in die restauratie terechtkwam.
Wisselgeld kwam uit zijn oren, drankje uit zijn zakdoek, etc.
Die collega had een mooie opera-stem, en zong daar ook graag mee.

Het "kippenlied".
Een andere collega werkte zowel trekduw als D-trein Parijs-Amsterdam.
Hij had altijd zijn gitaar bij zich, en had zijn eigen hit : "Het Kippenlied".
Als iedereen voorzien was voerde hij dan zijn Kippenlied op.
Het was een komisch liedje.
Op de D-trein waren wat minder vaste klanten,
Dan  bleef het leuk, maar op de trekduw kwam al snel het verzoek of hij misschien iets anders kon gaan doen ?
De wens om ontdekt te worden door een prominente klant met TV-connnecties  is nooit uitgekomen.
Maar gitaarspelen kon hij echt !

Dordrecht had jarenlang een zeer goed stationsrestaurant, buiten de gewone restauratie.
Op zondag en feestdagen gingen de deuren naar het perron dicht, alleen toegankelijk voor echte reserveringen uit de stad.
Door de week kwamen daar ook "toevallig " wel eens WL-mensen.
Op een 2 'de Kerstavond ergens in de '80'er jaren ging de spoorbrug naar Zwijndrecht niet meer dicht door een defect.
Zowel de trekduw met de "opera-goochelaar" als de D-trein met "Kippenliedzinger" konden niet meer verder.
"Ons kende ons", dat gold dus ook  voor het restaurant .
Het tweetal kon nog aanschuiven tussen de dinerende mensen die met een Kerstdiner bezig waren.
Ze hebben wat gegeten, daarna werd de gitaar gepakt en hebben ze daar een uurtje of twee voor muzikaal vertier gezorgd.
Helemaal onverwachts, maar het schijnt erg gewaardeerd te zijn door de gasten.

( wordt vervolgd )

[Simplex]

Lekker leesvoer