Tales from Glen Moddle

[Hendrik Jan]

1 bed opschudden

Een dof geronk weerklinkt door de vallei en zwelt aan tot enorme proporties.
Over de single track road zoekt een wonderlijke combinatie zijn weg.


De Orange Army pakt groot uit vandaag, voor een nieuwe monsterklus: renovatie van de spoorlijn. Al weken ligt het treinverkeer stil en vindt vervangend vervoer plaats met bussen. Het oude spoor is inmiddels al verwijderd, ook de oude ballast is grotendeels afgegraven.
Nu moet het terrein worden geëgaliseerd en een nieuwe ondergrond worden gestort, zodat later de nieuwe rails op nieuwe sleepers in een nieuw ballastbed te rusten kunnen worden gelegd. Het is nog een heel gedoe om vrachtwagen en bulldozer op de goede plek te krijgen, maar uiteindelijk lukt het. Nog een laatste werkbespreking en dan kunnen de mannen van de Orange Army er tegen aan. Een waterig zonnetje zorgt voor een temperatuur die duidelijk te hoog is voor deze tijd.


Monty, de voorman, deelt als een echte strateeg bevelen uit. Bedaard en vol overtuiging. Zó moet het, en niet anders. Met zijn handen op zijn rug straalt hij één en al rust uit. Hij weet dat zijn mannen wel voor hetere vuren hebben gestaan. Deze klus is een peuleschil vergeleken bij die job down south, in Dawlish. Bovendien is deze klus gepland, in tegenstelling tot dat noodgeval daar in Devon.

Nóg een voordeel, bedenkt Monty; de mannen zijn hier ondergebracht in de lokale kroeg, de "Jacobite Inn". En de selectie gedistilleerd is hier veel interessanter dan die in het vorige hotel, in Dawlish.... Hoewel dat natuurlijk ook in een nadeel kan verkeren. Vooral Keith en Mick, de luidruchtigste van de heren, lusten hem nogal.

Maar nu moeten de handen uit de mouwen. Haud yer weesht an get oan whi'it!

Enkele levies navvies verwijderen puin langs de rotswand. Elk jaar weer breken er stukken rots los. Het geratel van de drilboren is haast niet te harden. En nog steeds schijnt de zon, het zweet loopt ze in straaltjes van de rug.


Inmiddels is ook Stephen, de landmeter gearriveerd. Hij parkeert de 4x4 zolang op de 'passing place' en overlegt wat er nog moet gebeuren.

Ondertussen davert Keith heen en weer met de kiepwagen, waardoor Stephen de grootste moeite heeft zich verstaanbaar te maken.

gelukkig is het inmiddels begonnen met regenen.

wordt vervolgd
Hendrik Jan

[ex44]

Terrific story, nicely told.

Jacobite Inn, is dat nog steeds actueel, dat met die Jacobieten? Die Stuart, die het onderspit dolf bij de slag van Culloden of zoiets... ik dacht dat 't toen wel zo'n beetje gedaan was....

[Alexander]

Ik denk dat er navvies aan het werk zijn.    Die kunnen weer wel een levee maken.

Maar de module is heel mooi geworden.

Groeten, Alexander

[gvandersel]

Leuk verhaal. Ik hoop dat je de spoorlijn niet op engelse maten hebt gemaakt, zoals de weg, anders gaat een Duitse trein er niet langs komen. Ziet er mooi uit dit landschap. Heeft iets mistieks. Jammer dat er geen mist is.

Groet,

Gerard van der Sel.

[Hendrik Jan]

navvies. levies, laddies

I stand corrected

Hendrik Jan

[Basilicum]

Mooie start van een nieuwe reeks verhalen.

Groet,
Bas

[Hendrik Jan]

2 Bed Rechttrekken

muzieksuggestie bij het lezen van deze tale:
http://www.youtube.com/watch?v=B51A6bcMeDY&feature=kp

Al weken wordt de doorgaans zo rustige vallei geteisterd door oorverdovend gedaver overdag, en grote onrust des avonds.
Een ploeg baanwerkers is neergestreken in Glen Moddle, om de spoorlijn te renoveren.
Eerst werd het oude ballastbed verwijderd, nu is er een nieuw ballastbed aangebracht. De klus is bijna klaar. Monty, de voorman, glimlacht minzaam als Stephen, de landmeter op het werkterrein arriveert.
"Well, mr Hawking, kom je nog even kijken of de boel hier er een beetje netjes bij ligt?".
De landmeter kijkt Monty ondoorgrondelijk aan als hij zegt: "Wanneer moest dit deel van het werk ook alweer klaar zijn?"
"Dat weet je best", zegt Monty. "Komende maandag brengen ze de bielzen. Het is nu vrijdag, we lopen 2 dagen voor op schema. Mijn jongens hebben keihard gewerkt, voor een vrij weekeinde."
Stephen steunt op zijn meetlat en zegt: "Ik heb alle punten nagelopen. Perfect werk".
Monty knikt instemmend. Hij kent zijn bouwploeg langer dan vandaag. Heerlijk, straks met de laatste trein naar het zuiden, eindelijk naar zijn vrouw en kinderen in Kent. Een lange reis, Monty kan haast niet wachten.
"Maar er is één probleem". Monty schrikt op uit zijn dagdroom. "Hoezo?"
Stephen vervolgt:"De rechte sectie pal achter de distillery maakt een lelijke slinger. Die slinger moet er uit."
"Wat? Hoe bedoel je, mr Hawking?"

"Nou, kijk zelf maar:"

Monty verschiet van kleur. Zijn bovenlip verstrakt als hij de slinger in het ballastbed ziet. Zijn ogen schieten vuur terwijl hij  mr Hawking weer aankijkt. "Ik ga dit regelen, Stephen. Ik weet precies wie hiervoor verantwoordelijk zijn. Altijd hetzelfde gedonder met die twee."

Een paar honderd meter verder staan Keith en Mick op een rustig plekje naast de baan. Stiekem nemen ze om beurten een slok uit een fles.

Tenslotte is het bijna weekend en reizen ze dadelijk af naar Dartford, England. Aan hun glazige blikken en lepe grijnzen te oordelen, is de geest wel uit de fles nu. "We zullen eens flink gas geven", mompelt Mick."Ja, we trekken nog een fles open. Af en toe heb ik wel een schot verlossing nodig, schat", antwoordt Keith.
Dan kraakt de portofoon. "Keith, Mick. Hier Monty. Heren, meld je bij mij, tegenover de distillery." Micks gezicht betrekt als hij mompelt; "hoor die fluit blazen, langs de lijn.."

Inmiddels witheet van woede staat Monty de twee kwajongens op te wachten. Hawking staart in de oneindigheid en lijkt er niet helemaal bij met zijn gedachten.
"Wat moet dit voorstellen?", gromt Monty. "Dit hele ballastbed kronkelt als de Golf van Biskaje. En, trouwens, wat ruik ik?"
Bedremmeld staren de navvies naar hun voeten. "Zijn jullie je soms al aan het indrinken voor het weekend?!"

Mick mompelt: "De tijd is aan onze kant, dat weet je best." Nu wordt het Monty te veel. "Maandagmorgen om negen uur ligt dit ballastbed strak opgemaakt. Alsof het een bedje in het Ritz is. Anders donder ik jullie eruit. Zijn jullie nou helemaal mal?"
Mick mompelt nog wat voor zich uit:"ik heb in Central Park gelopen, in het donker gezongen, mensen denken dat ik gek ben."
Monty knijpt zijn ogen tot spleetjes en sist: Neem me niet in de maling, jongen. Maandagmorgen, negen uur. Ik ga nu weekend vieren, cheerio."

Inmiddels is het hele verhaal als een lopend vuurtje rondgegaan. De overige navvies vertrekken ginnegappend, terwijl Keith de shovel beklimt, stoïcijns voor zich uit starend. "Hé, stelletje Slinger Twins", roept eentje. De rest van het gezelschap buldert van het lachen.

Keith kijkt Mick aan en gromt, vuil grijnzend: "Ik heb nog nooit een oppasmoeder blij gemaakt!"
Mick trekt zijn coolste gezicht en antwoordt: "Je kunt niet altijd krijgen wat je wilt".
Dan gaan de Slinger Twins aan het werk.
Keith start de motor van de shovel, en Mick neuriet:" Hoor die diesel over de baan ronken".
Monty kijkt nog één keer om, voordat hij zijn gedachten verzet naar Kent. Hij weet, dat het wel goed komt, maandagochtend.

cheers
Hendrik Jan

[Hendrik Jan]

3 bed opmaken

De afgelopen twee weken hebben Mick, Keith en de overige navvies flink doorgewerkt.  Nu het noordelijke spoor (inbound) weer opnieuw is gelegd kan er weer treinverkeer plaatsvinden. Dat levert de planners en seinwachters wel de nodige hoofdpijn op, omdat hier normaal gesproken altijd 2 sporen gebruikt worden. Op oekaze van het Hoofdkantoor in Aberdeen moet er een volledige dienstregeling gereden worden.


Er galmt een toeter door de vallei; de werktrein komt aan in Glen Moddle: een stokoude Duitse diesellok en 2 wagons met bielzen. de navvies noemen het onooglijke treintje gekscherend "The Caledonian Sleeper",vanwege de lading. Een langere trein heeft geen zin, want er is geen tijd om veel bielzen te lossen; dadelijk komt de reguliere stoptrein naar het Westen (Outbound) en dan moet het spoor vrij zijn.  Keith en Mick zijn al bezig om eerder geloste dwarsliggers op hun plek te wrikken. Een zware klus. Ze hebben vorig weekend moeten doorwerken omdat ze eerder een klus verklooid hadden. Gisteravond werd het nogal laat in de “Jacobite Inn”.
Mick kampt met een dood vogeltje in zijn mond.
En een spijker in zijn hoofd.
En aanzienlijke nadorst.
Keith  mompelt:”Laten we drinken op de hardwerkende mensen.”
Mick is er niet veel beter aan toe:”laten we drinken op het zout der aarde.”
Maar om gedonder met voorman Monty te voorkomen wroeten ze toch maar door.


De "Caledonian Sleeper" komt knarsend tot stilstand langs het meer. Verschillende navvies helpen mee om de dwarsliggers in moordend tempo te lossen, een graafmachine wordt als kraan gebruikt. Vervolgens leggen de mannen van de Orange Army de bielzen per 4 of 5 naast het spoor en rijdt de trein een eindje verder.


Voorman Monty overlegt met landmeter Steven. “Well, mr Hawking, wat zegt u ervan? Alles volgens spec?” Steven kijkt vaag in de oneindige ruimte en knikt. “Keurig werk, mr montgomery.” Monty trekt een wenkbrouw op. Wat is dat toch met die Steven? Hij knippert nooit met zijn ogen, loert voortdurend naar het firmament. Het schijnt dat wiskunde zijn hobby is. Een vakidioot. “Dank je, Steven. Straks na het werk zin in een pot bier? Ik trakteer.” Hawking kijkt hem nog steeds niet aan als hij zegt: “Dat is heel vriendelijk. Maar ik vrees dat ik andere bezigheden heb”.
De ongemakkelijke stilte die op deze mededeling volgt wordt gelukkig doorbroken door de machinist van de "Caledonian Sleeper",  die uit zijn cockpit klimt om zich bij de heren te voegen. “Hé, Monty. Het kan allemaal maar net hè? Over twee minuten moet ik hier wegwezen.” Monty is blij met deze welkome onderbreking van het stokkende gesprek met mr Hawking.”Komkom, meester, je kent ons toch langer dan vandaag? Klim jij nou maar weer op de bok want mijn jongens zijn al bijna klaar.” De machinist steekt zijn duim op. "Inderdaad, Monty. Je hebt de wind er wel onder. Hoe doe je dat toch?”. Monty geeft de machinist een knipoog en zegt:”de wortel en de stok, jongen. Werkt altijd. Vooral bij die slinger twins daarginds.” En hij wijst naar Mick en Keith, een eind verderop.”Vanavond een pintje pakken, meester?” De meester klimt omhoog en roept:”prima idee, Monty. Ik stik de moord in dit oude goggomobiel. Tot straks”.


De machinist toetert en de trein zet zich achterwaarts in beweging, terug naar het lager. Binnen de tijd, vandaag geen vertragingen in Glen Moddle.
Dan trekt een volgende hoosbui over de hooglanden. Mick kijkt op.” Zilveren regen valt rondom mijn huis, jazeker.” Keith wist het zweet van zijn voorhoofd en denkt nog even terug aan gisteravond. Een vage glimlach speelt om zijn lippen.”Ik wist haar naam niet."
Zijn maat kijkt hem vragend aan. “Ik wist haar naam niet. Maar ik vond het geweldig hoe ze lachte en mijn geld nam.”
De rest van deze nogal vage conversatie gaat verloren in het lawaai van de passerende werktrein.

Cheers
Hendrik Jan