USA-sampler met Amtrak, april/mei 2008

[Ronaldk]

Mooi verslag! Heel uitgebreid!   

[jerdenberg]

4 mei [2]: National Railroad Museum, Green Bay, WI; buiten kijken

Als we binnen voldoende hebben gezien stappen we het buitenterrein op. Bij Hood Jct., een 1:1-model van een klein stationnetje, staat het treintje klaar dat een rondrit over het terrein maakt. De locomotief is een als stoomloc vermomde diesel:



"Buiten" is niet helemaal correct: er is ook grote overkapping waaronder allerlei museumstukken beschermd staan tegen weersinvloeden. Een van de rijtuigen laat mooi de luxe van treinreizen in de hoogtijdagen zien:



Het materieel verkeert in wisselende staat. Ik fotografeer het kapotte, maar fraaie bovenraam  van een oud rijtuig. Helaas kan ik niet meer achterhalen van welke maatschappij het is geweest – te weinig letters van de naam op de foto:



We beklimmen de uitkijktoren van het museum voor een "modelspoorblik" op het terrein. De diesel vooraan op de tweede foto wordt in 2025 gebruikt voor de rondritjes over het terrein.





We kijken nog even bij twee locs die nodig aan restauratie toe zijn. Ze staan niet toevallig bijelkaar: Janesville & Southeastern 52 was eerder Bangor and Aroostook 552, en beide locs zijn van het redelijk zeldzame type EMD BL2 (van BL1+BL2 zijn er slechts 1+58=59 gebouwd, want zowel ontwerp als betrouwbaarheid liet te wensen over – heel anders dan bij de opvolger, GP7).



Al met al een geslaagd uitje, besluiten we terwijl we naar ons hotel aan de rand van Green Bay rijden voor een overnachting. Het kost even tijd om een restaurant te vinden om iets te eten (dat van het hotel is dicht, want wordt verbouwd). We vinden gelukkig een Iers restaurant waar we heerlijk eten.

Morgen terug naar Milwaukee Airport om de auto in te leveren, dan naar naar Chicago voor de volgende lange treinrit.

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

5 mei: Naar Chicago voor de City of New Orleans

We worden op tijd wakker, en na het ontbijt – we nemen bruine boterhammen, een redelijk zeldzaam soort in de hotels die we hebben gehad – pakken we onze spullen in en checken uit. De I-43 naar Milwaukee is snel gevonden, en de cruise control kan weer aan. In Milwaukee leiden de borden ons direct naar de rental car return op het vliegveld, en we zijn nu niet zo verbaasd meer als in Portland over de snelheid waarmee de auto in ontvangst wordt genomen.

We zijn zeer ruim op tijd op het stationnetje bij het vliegveld. Geen probleem, want de zon schijnt lekker en er staan bankjes buiten.



Voordat onze Hiawatha Service naar Chicago binnenrolt zien we de Empire Builder voorbijstuiven op weg naar Chicago.



Onze trein is op tijd.



Iets na half vijf zitten we in de Metropolitan Lounge van Union Station, Chicago, met een complimentary coffee en onze laatste koekjes uit Portland.

Hoewel de City of New Orleans om 20:00u zal vertrekken kunnen we al om 18:45u inchecken vanwege het diner. In deze trein is het eten anders geregeld, maar niet beter, dan in de eerdere treinen die we hebben gehad: terwijl daar iemand langskwam om te vragen of en wanneer je wilde lunchen of dineren, wordt hier alleen omgeroepen dat er gegeten kan worden, en dan geldt first come first served. Bij het diner zijn we de eersten omdat we het dichtst bij de diner zitten, dus wij hebben geen probleem, maar de mensen die binnenkomen als alle tafeltjes volzitten wordt gevraagd over een uur terug te komen.

Na vertrek valt ons al snel op dat we veel ruwer schommelen en bonken dan in de andere treinen. Waarschijnlijk een kwestie van achterstallig onderhoud aan het spoor, want de bonken vallen steeds samen met een overweg of een wissel. Eens zien of we goed kunnen slapen …

Wordt vervolgd.

[jerdenberg]

6 mei: Hotsebotsen naar New Orleans

Ondanks het bonken over dit slechte spoor slapen we redelijk (hoewel het in het bovenste bed af en toe flink schudt), en om een uur of acht gaan we naar de diner om te ontbijten. Deze keer treffen we het niet. Of we over een uurtje terugkomen. Zo zitten we om half tien aan de French Toast (wentelteefjes zou je zeggen) en Waffle. Door het late tijdstip smaakt het wel extra lekker.

Dat het spoor enige verbetering behoeft blijkt ook wel uit het feit dat we meerdere ploegen spoorwegwerkers passeren die bezig zijn het parallelspoor op te knappen. Misschien zijn er ook wel overal kleine verzakkingen ontstaan door wateroverlast: veel akkers staan geheel of gedeeltelijk onder water, en het gebied lijkt over het algemeen (te) nat.







Tegen het eind van de morgen blijkt dat we intussen vertraging hebben opgelopen. Op zich niet erg, maar door de vertraging zijn we niet op tijd bij de volgende uitwijksporen (de lijn is voornamelijk enkelspoor), zodat we nog een aantal keren moeten wachten op tegemoetkomende treinen. Zo loopt de vertraging verder op. Op 50 mijl van New Orleans hebben we intussen meer dan twee uur vertraging, en dan moeten we wachten op een ploeg spoorwegwerkers die onze baan nog moet vrijmaken. Er komt een hele processie materieel voorbij, en als we eindelijk weer in beweging komen is het van korte duur. Weer wachten; gelukkig hebben we de tijd: het enige wat we vandaag in New Orleans hebben gepland is het inchecken bij ons Guesthouse.

In McCombe, MS, staat bij het stationnetje een oude loc: Illinois Central 2543. Door Lima in 1921 gebouwd als 2-10-2, maar in 1942 door Illinois Central omgebouwd naar 2-8-2. In 1960 buiten dienst gesteld en in 1962 zijn bestaan als museumloc begonnen:



Na vele uren vertraging rijden we achteruit het station van New Orleans binnen, standaardprocedure bij dit kopstation. We passeren de niet te missen Superdome en hebben even een fraai gezicht op de skyline van de stad:



Als we voor het station staan zien we geen bussen, maar iemand vertelt ons dat we naar Canal Street moeten lopen en daar de bus pakken. Na een paar blokken vragen we aan een voorbijganger hoever het nog is naar Canal Street. Hij vraagt waar we naartoe moeten (French Quarter), kijkt bedenkelijk, en zegt dan dat hij ons wel even brengt tot in de buurt. Even later zitten we in de auto, en na enige omzwervingen vanwege de vele straatnaambordjes die nog ontbreken na Katrina, en nog een keer vragen bij een tankstation, belanden we in Barracks Street. We bedanken onze weldoener hartelijk (“No problem; I like to think that on another occasion someone will do the same for me”) en staan dan voor een dichte deur. Op de deur zit een envelop met “Jeroen” erop. We bellen bij de payphone op de hoek naar het nummer dat in het briefje staat en krijgen van Les de code voor de sleutelbox. Na enig gedoe staan we binnen.

Het is intussen half acht, dus we kijken of we in de buurt nog iets kunnen eten. Bij de eetgelegenheid die ons was aanbevolen staan de mensen buiten te wachten op een plaats; daar hebben we geen zin in. Als we aan de overkant een Minimarket zien kopen we daar wat eten voor morgenochtend (met gewoon brood en pindakaas) en besluiten dat ook maar vanavond te doen, als compensatie voor alle vlees dat we gegeten hebben. We zitten lekker buiten in de tuin van het guesthouse, terwijl af en toe uitgebloeide bloemen van de dadelpalmen op tafel vallen. Nu het donker wordt ruik je ook allerlei bloemengeuren. We weten wel dat we in de subtropen zijn beland!

Wordt vervolgd.