Auteur Topic: BNLS-Module "Keij en Kramer?" (gelezen 5559 keer)

René 4312

Kijk, dat scheelt weer een hoop werk, alleen de bramen van het zagen even weghalen!
Maar op de foto's zie je wel een zwarte rand, inderdaad niet helemaal aan het uiteinde van de buis, wat was dat dan?

René.

Hans Reints

Daar heb ik het over. dat is het randje roest waar gelast moet worden. Uiteraard is dat zo klein mogelijk gehouden

René 4312

Kijk, nu snap ik hem ook!

En het is dus niet zwart maar roestbruin.

Dank je.

Jan-Peter

Pijpen enzo

Onderwater pijpleidingen worden gemaakt van stukken pijp die de lengte van 11.6m hebben. Dit luisterd redelijk nauw omdat de afstand tussen de tensioners (trekkracht houders) aanboord een vaste afstand hebben (een meervoud van 11.6m).
Voor de eerste tensioner heb je normaal gesproken lasstation 1, tensioner 2, lasstation 2, tensioner 3 en dan of het laatste lasstation of het NDT (non destructive testing; las testen met geluid of een radioactieve bron) locatie. Bij elk las station worden er een of twee las ringen van buiten en een\twee van binnen gemaakt.
Een las tussen twee stukken pijp bestaat dan dus uit minimaal 8 lassen die opelkaar liggen.

Pijpstukken worden buiten deze las gebieden (+_ 40cm) gecoat met folie/teer (lijkt op de bekende brandlappen voor het dak). Moet er gas door heen, dan zit er nog een beton laag omheen. Pijpleidingen die gas vervoeren zijn normaal gesproken lichter dan water, en drijven.

De uiteindes worden zoals gemeld vaak kaal gehouden, maar worden afgeschermd met een plastic kap. Deze kap heeft twee doelen.
1. Overvloedig corrosie van de binnenzijde tijdens het transport van fabriek naar legplek voorkomen.
2. Snelle check op de rondheid van de buis (transportschade etc).

Ondanks dat het verbindingsoppervlak schoon wordt gemaakt, is een schone binnen kant makelijker te lassen. Zeker omdat je niet kan zien (tot de NDT) of de lasrobot op de juiste plek het juiste werk doet.
De buis uiteinden moeten 'perfect' rond zijn, anders zijn ze niet (kwalitatief niet) aan elkaar te lassen.

Vlak voordat de buis het schip verlaat, wordt de plek die is gelast, beschermd met folie, foam, teer etc.

Boven geschetste methode (s-lay) kan worden toegepast op het land (dan geen schip natuurlijk maar lasrupsvoertuigen) en op zee, mits niet te diep (tot 150m). Voor het wat betere pijpwerk naar grotere dieptes is de j-lay de methode, maar dan ga ik te lang off-topic.

Dus een pijp ziet er als volgt uit: 11.6m lang. Een plastic coating eventueel aangevuld met een betonnen mantel. De eerste 40cm kaal, met een blauwe, rode of gele bescherm kap.

Vriendelijke groet,
Jan-Peter