USA-sampler met Amtrak, april/mei 2008

[jerdenberg]

In 2008 hebben mijn vrouw en ik een rondreis door de USA gemaakt, met Amtrak behalve voor twee bestemmingen die niet per trein bereikbaar zijn. De rondreis was de vervulling van een lang gekoesterde wens.

In de jaren 1950 kregen mijn ouders een paar jaar lang National Geographic Magazines overgestuurd door een oom in de USA. Ik keek vaak verlekkerd naar de advertenties voor van alles en nog wat, waaronder ook de reclames voor de streamliners van diverse maatschappijen:









Aan mijn treinbaan was dat toen niet te merken: dat was allemaal Duits. Die baan heb ik in mijn studententijd verkocht, maar in 2000 ben ik opnieuw begonnen met Märklin Big Boy 2013. Naarmate ik meer modellen aanschafte kwam meer de wens terug om eens de USA te bezoeken; maar werk, kinderen, … Het duurde dus tot 2007 dat de planning serieus werd.

Wordt vervolgd.

Jeroen

[Jelmer]

Wow, wat een reis, laat het verslag maar komen!

Groeten,
Jelmer

[jerdenberg]

Een belangrijk element van de reis was de voorpret: Hoe gingen we de beschikbare tijd gebruiken (16 april t.e.m. 13 mei, mooi tussen alle werkprojecten passend)?

Uitgangspunten: Een Amtrak Rail Pass 30-day off-peak, de dingen die we per se wilden bezoeken – de redwoods en één van de overgebleven 4-8-8-4 UP Big Boys – en de wens zo weinig mogelijk heen en weer te reizen op eenzelfde traject.

Nu begon het puzzelen hoe we optimaal gebruik konden maken van de rail passen zonder dat we alleen maar in de trein zaten en zo dat we genoeg konden "samplen". Daarbij moesten we rekening houden met zeer ruime overstapmarges – aankomsten met uren vertraging waren heel gewoon. Bovendien moesten we bedenken waar we naar de redwoods zouden gaan en welke Big Boy het zou worden.

Zowel voor de redwoods als voor de Big Boy was het even zoeken. Uiteindelijk besloten we voor de redwoods de kust van de Stille Oceaan op te zoeken en daar een paar dagen te blijven in het (nu niet meer bestaande) Redwood Hostel een paar mijl onder Crescent City, CA. Om daar te komen wilden we een auto huren in Klamath Falls, OR, waar we dan onze reis met de Coast Starlight zouden onderbreken.



Om de staat van het treinreizen in de USA te illustreren: autohuur was ook nodig om het National Railroad Museum in Green Bay, WI, te bereiken, waar we Big Boy 4017 en nog wat ander bijzonder materieel wilden bekijken.



Deze uitgangspunten brachten het aantal mogelijkheden alweer aardig terug. Toen we ook de Grand Canyon in de reis wilden opnemen betekende dat ook dat we de California Zephyr moesten weglaten omdat de Grand Canyon via de route van de Southwest Chief te bereiken is (met de Grand Canyon Train vanuit Williams, AZ).

Tegen eind 2007 hadden we een compleet schema bedacht, maar in januari moesten we dat gedeeltelijk herzien omdat een aardverschuiving een stukje van de route van de Coast Starlight had beschadigd. De uitstap/instap in Klamath Falls verviel, en we planden een autorit vanuit Sacramento, CA, en na het verblijf in het Redwood Hostel per auto naar Portland, OR.

Het uiteindelijke reisschema zag er zo uit:



Wordt vervolgd.

Jeroen

[Wim Vink]

Geweldig Jeroen 
En laat het vervolg maar komen!

[jerdenberg]

16 en 17 april: we gaan op weg!

We worden door onze dochter afgezet bij station Hoorn voor de treinreis naar Schiphol, waar we met British Airways zullen vertrekken naar Newark, met overstap op Heathrow. Het is nog spitsuur, dus nog aardig druk op het station. Leuk om ook nog even een blik te werpen op de museumlijn.







We hebben ervoor gekozen zo licht mogelijk te reizen, dus alleen het maximum aan handbagage mee (lekker makkelijk bij in/uitchecken).

De reis naar Newark verloopt probleemloos, en zo staan we rond 17:30u plaatselijke tijd bij de enige onvriendelijke Amerikaan die we zullen tegenkomen – de beambte die ons op barse toon vraagt wat we hier komen doen. We blijven nu een nacht over op een soort industrieterrein in een typisch doorgangshotel, zodat we morgen op ons gemak kunnen beginnen aan onze reis op Amerikaanse bodem.

De 17de april begint met een ritje met de hotelshuttle terug naar het vliegveld; daar kunnen we de Airtrain Newark nemen naar Newark Liberty International Airport Station voor het oppikken van onze tickets en het ritje naar Penn Station, New York, het startpunt van de eerste langere treinreis. De beambte die onze tickets moet verzorgen kijkt even moeilijk: het blijkt dat bij het verwerken van onze reserveringen iets fout is gegaan, zodat hij ze allemaal opnieuw moet invoeren: 10 stuks per persoon; gelukkig hebben we ruim de tijd genomen, dus uiteindelijk kunnen we zelfs een trein eerder nemen dan gepland.

Helaas is Penn Station in 2008 niet de beste manier om kennis te maken met een groot station in de USA. Berucht is de sloop, in 1963, van het grootste deel van het oorspronkelijke monumentale gebouw, met als resultaat dat [citaat uit de New York Times, 2 november 2007] "Amtrak's beleaguered customers...scurry through underground rooms bereft of light or character". We kijken dus liever even buiten wat rond voordat we op de Lakeshore Limited stappen voor de rit naar Chicago, IL.



Het eerste deel van de rit voert langs de Hudson, en we kijken onze ogen uit – geen moment denkend aan het maken van fotos. Pas bij de wat langere stop in Albany/Rensselaer pak ik de camera:



Omdat deze rit verhoudingsgewijs niet al te lang is, en omdat we het ook weleens willen meemaken, reizen we dit traject in coach class. We hebben royale stoelen, genoeg ruimte voor bagage en voor de nacht zelfs een dekentje dat door de attendant wordt uitgedeeld. Zo komen we de nacht wel door.



Wordt vervolgd.

Jeroen

[Hendrik Jan]

Dat belooft wat!
Zelf in 1998 met mijn toenmalige vriendinnetje en huidige betere helft ook per Amtrak een groot deel van de VS doorkruist. Ik zal je draadje niet vervuilen met mijn verhaal.

Ik ga je met belangstelling volgen
Hendrik Jan

[jerdenberg]

Ik zal je draadje niet vervuilen met mijn verhaal.

Ik ga je met belangstelling volgen
Hendrik Jan

Ha, een nieuw draadje USA met Amtrak 1998? Niet Ten Years After maar Ten Years Before 

Jeroen

[jerdenberg]

17/18 april: op weg naar het zuiden.

De nacht in coach class valt ons niet tegen; nadat rond tienen de dekentjes zijn uitgereikt en het licht is gedimd dommelen/slapen we rustig tot de ochtend. Tegen achten zijn we helemaal wakker terwijl we door landelijk gebied in Indiana rijden:





Tegen het eind van de ochtend komen we met een kleine vertraging aan op Union Station in Chicago, IL; dit station is nog min of meer in zijn oorspronkelijke monumentale staat:





Hier zullen we overstappen op de Southwest Chief naar de halte Williams Junction, AZ, richting Grand Canyon; voor die reis hebben we een roomette geboekt zodat we lekker in een bed kunnen slapen, bovendien zijn dan de maaltijden inbegrepen. In de paar uur voor vertrek kijken we wat buiten rond (we kunnen de bagage achterlaten in de lounge voor slaapwagenpassagiers):





De Southwest Chief vertrekt in de namiddag, dus we hebben nog een mooi gezicht op Chicago voordat we de stad uit zijn:



Wordt vervolgd.

Jeroen

[jerdenberg]

18 april: met de Southwest Chief door Illinois

Voor deze reis heb ik, na meer dan dertig jaar fotos maken met een Nikkormat, de overstap gemaakt naar een relatief betaalbare digitale spiegelreflex, de Nikon D80. De kwaliteit van de digitale fotos is inmiddels zo verbeterd dat ik het lichte verlies ten opzichte van de Nikkormat voor lief neem. Het is ook wel comfortabel om meteen de gemaakte foto te kunnen zien, en door de SD-kaarten verlost te zijn van het kopen/wisselen/ontwikkelen van fotorolletjes. Door die enorme opslagcapaciteit is wel de verleiding groot om alles te kieken wat ook maar enigszins interessant lijkt, zodat er later flink moet worden geselecteerd.

De (voor Europese begrippen) niet al te hoge snelheid van de trein (maximaal 145 km/u, maar vaak langzamer) zorgt dat onderwerpen vrij dicht bij de trein nog aanvaardbaar scherp op de foto komen, dus de oogst van een dag treinen door Illinois is niet onaardig. In dit landbouwgebied veel fotos van boerderijen etc.





Die opbouwtjes op de stallen hierboven (cupolas) zijn blijkbaar onderdeel van het ventilatiesysteem. Af en toe een ruim opgezet dorp:



en een kerkje dat eruitziet of het net uit een bouwdoos in elkaar is gezet; geen verwering nodig …



In Mendota, IL, passeren we het plaatselijke Railroad Museum; het is behoorlijk donker weer, dus de foto van CB&Q 4978 heeft duidelijk ruis:
 




De winkelstraat is klassiek USA:



Voor het modelleren van een vervallen huis:



En om een uur of zeven eten:



Nu uitrusten en op naar de nacht …

Wordt vervolgd.

Jeroen

[jerdenberg]

19 april: Wakker worden in Colorado

We hebben lekker geslapen in onze roomette als we rond zevenen worden gewekt door de stem van de attendant, die in sterkte toenemend van fluisterend tot conversatietoon herhaalt "bacon and eggs, bacon and eggs, …".

Het landschap is nu heel anders dan gisteren, zowel qua kleur als qua welvarendheid. We zien al gauw weer een verlaten homestead; dat zal niet de laatste zijn op deze hele dag in de trein.







Even na achten maken we een wat langere stop in La Junta, CO. Hier wordt ook de machinist afgelost. Het is een mooie frisse ochtend op hoogte: sinds Chicago zijn we van ongeveer 180 m boven zeniveau gestegen naar 1235m.





De loc bewijst dat verwering best extreem kan zijn:





Wordt vervolgd.

Jeroen

[jerdenberg]

19 april [2]: Raton Pass

Van La Junta is het 81 mijl en ongeveer 600 hoogtemeters naar Trinidad, CO; daar doen we ongeveer anderhalf uur over. Weids landschap:








We steken nu de grens naar New Mexico over en bereiken via Raton Pass (op 2388 m, hard werken voor de loc; over de 23 mijl doen we mee dan een uur) Raton; dan zitten we zo'n 2000 meter boven zeeniveau.













Wordt vervolgd.

Jeroen

[jerdenberg]

19 april [3]: naar Albuquerque

Raton kan zo in een road movie met het rijtje bebouwing aan het plein bij het station:





Na vertrek uit Raton is het al gauw tijd voor de lunch. Bij iedere maaltijd is het een verrassing met wie we een tafeltje zullen delen: Amtraks Community Seating zet mensen zodanig bijelkaar dat de beschikbare plaatsen zo goed mogelijk benut worden. Wij vinden het een leuke praktijk; zo ontmoeten we een Argentijns echtpaar dat de regio afspeurt naar antieke tractoren, een jongeman die enthousiast vertelt over de aloë vera-drank waarmee hij de wereld gaat veroveren, een gepensioneerde railroader die zijn vrije reisdag gebruikt om zijn kleinzoon mee te nemen in de trein, en ga zo maar door …

















Het is een uur of vier in de middag als we Albuquerque bereiken; daar stoppen we drie kwartier, dus tijd om even rond te kijken.

Wordt vervolgd.

Jeroen

[jerdenberg]

19 april [4]: Naar Williams, AZ

In Albuquerque wordt de langere stop ook benut voor het wassen van de ramen (fijn voor de fotograaf!):





We zijn in New Mexico:



Buiten het station een stukje (bijna) vergane glorie:



Tegen vijven vertrekken we uit Albuquerque; het zal donker zijn als we in Williams Junction uitstappen voor de shuttle naar ons hotel in Williams:











Williams Junction was ooit een echt station, maar dat bestaat niet meer; anno 2008 is de stopplaats niet veel meer dan een perron met wat bouwlampen, waar passagiers worden opgehaald/afgeleverd met een shuttle van het Grand Canyon Railway Hotel (die shuttle service zal in 2017 stoppen) . We rijden door een donker bos naar het hotel, en liggen daar tegen elven in bed.



We hebben genoten van deze "kijkdag" in de zuidelijke USA.

Wordt vervolgd.

Jeroen

[jerdenberg]

20 april [1]: Williams Depot.

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt kijken we wat rond in Williams voordat onze trein naar Grand Canyon Village vertrekt. We hebben een arrangement geboekt met een overnachting aan de Grand Canyon, dus onze bagage wordt voor ons vervoerd en alvast naar onze kamer in de Maswik Lodge gebracht.

Williams zelf hebben we gauw gezien; grappig dat we heel even aan dat andere  Amerikaanse icoon staan, Route 66:



Bij het station staat materieel uit diverse tijdperken opgesteld:









Creatief gebruik van een wielstel:



Voor de trein naar Grand Canyon Village (getrokken door gereviseerd Amtrakmaterieel) konden we kiezen uit meer of minder luxueuze rijtuigen; er rijden onder andere Observation Dome Cars mee, maar wij kozen voor coach class, de goedkoopste optie.







Wordt vervolgd.

Jeroen

[wibi]

Geweldig mooie reportage, ik was ooit in New Mexico, als klu personeel
Met een DAF geprobeerd die diesels bij te houden met veel getoeter over en weer, uiteindelijk waren de loks toch sneller
Ergens aan de lijn naar El Paso gestopt om een paar railbouten als souvenir te scoren, komt er een douane mannetje aangereden en klimt in een paal, observeert de passerende trein, op minn vraag wat hij daar deed, vertrlde hij dat hij uitkeek naar verstekelingen uit Mexico
Er zijn er die zich met touw onder de wagens vastbinden om zo in hun droomland te komen
Dat daarbij veel mensen het leven laten is bij de douane bekend
Er blijft niet veel van over, er lopen genoeg coyotes !