BeneluxSpoor.net forum
Overige spoorzaken => Grootspoor => Topic gestart door: oudebiels op 09 April 2017, 08:56:56
-
Hallo,
Ik was laatst in het Spoorwegmuseum en zag daar o.a. de Mat'46.
Het viel me op dat het plaatwerk van de 'koets' zo bobbelig en deukerig is.
Kwamen deze treinstellen niet 'strak' uit de constructiewerkplaats of was dit stel al meerdere malen verongelukt of al gesloopt en is het door beginnende plaatwerkers weer inelkaar gestoken?
Als onze BMW's en Peugeots zo uit de fabriek kwamen zou iedereen fietsen (of een stoere Landrover rijden, die hebben vaak ook golvend alublik).
NB: de vraag is geen poging jullie spoordershart te vertrappen! :angel:
Groet van oudebiels
-
Vroeger werden treinstellen en rijtuigen nog met een warmtebron (brander oid)
en natte lap gladgetrokken, echter is dit een zeer bewerkelijk en specialistisch
werk, vermoedelijk is het daarom niet gedaan.
Het vullen met plamuur of andere middelen leid al na bepaalde tijd tot scheurtjes en
andere visuele defecten, uiteindelijk ziet het er dan nog slechter uit, dan refereer ik aan
de toestand van de stalen D van het museum (de 6 deurs) welke er niet uit zag door alle
barsten in de plamuurlaag.
Ik zeg, beter origineel staal met golf dan plamuur en tot op een zeker moment strak.
Gr,
Robbert Jan.
-
(https://images.beneluxspoor.net/bnls/23-PICT0181.jpg) (https://images.beneluxspoor.net/bnls/23-PICT0181.jpg)
Deze is nog op de ouderwetsemanier glad getrokken
(https://images.beneluxspoor.net/bnls/29-PICT0198.jpg) (https://images.beneluxspoor.net/bnls/29-PICT0198.jpg)
en dan met de lange rij met plamuur glad getrokken.
-
Vroeger reden veel rijtuigen bobbelig rond:
(https://images.beneluxspoor.net/bnls/BDyg_531.jpg) (https://images.beneluxspoor.net/bnls/BDyg_531.jpg)
Der Ludwigshafener BDyg 531 mit der Nummer 82-12 112 offenbart am 9. November 1981 in Limburg bei diesem Beleuchtungsmodus eine sehr bemerkenswerte Oberflächenstruktur! Er fährt auf Schwanenhals-Drehgestellen.
+ 29.01.1988
Bron: http://www.drehscheibe-online.de/foren/read.php?17,4170678,page=all
Grt, Ronald.
-
de meeste treinen zijn ietwat deukerig. De vergelijking met een auto is niet helemaal van toepassing omdat treinplaatwerk vaak vlak is, dan zie je elk beetje vervorming en je kan niet "sturen"of de plaat naar binnen of naar buiten knikt. Autoplaatwerk is eigenlijk altijd hol of bol (behalve dus bij die landrover, en het resultaat daarvan is je dus opgevallen) zodat je behoorlijke vormafwijkingen kan hebben zonder dat iemand het ziet, zolang de belangrijkste lijnen maar doorlopen en er geen knikken in zitten.
Ik mis die "levendigheid" in het plaatwerk wel bij modelletjes, het hoort bij het "gevoel" van een echte trein.
-
En het past prima bij het gegeven dat de 273 Werkspoor fabrikaat is. Werkspoor stond niet bekend om de strakke afwerking van het door hen geleverde materieel. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Beijnes ;)
-
Roest tussen het geraamte en opgelaste plaatwerk wil je ook liever niet hebben. Is goed te zien bij die DB bak.
Gr. Erik.
-
Ja dat Mat '46 nogal kreukelig is valt me afhankelijk van de lichtinval soms ook op... ;) Erg mooi kan ik het niet vinden, het geeft de indruk dat het stel min of meer is "opgelapt". Nieuwer materieel is trouwens best strak, dus het hoeft niet. En die scheurtjes in de plamuur zijn ook niet nodig. Uiteindelijk is het restaureren van spoorwegmaterieel niet anders dan bij de carrosserie van een auto, alleen veel groter.
Een auto die van het schadeherstelbedrijf komt heeft normaal gesproken ook het nodige plamuurwerk achter de rug en daar treedt dan toch echt geen scheurvorming in op als het vakkundig is uitgevoerd. Dat van die Stalen D is dan eerder te wijten aan te dikke lagen ineens aanbrengen en te snel werken. Maar ja, het is ook wel een bult werk en daar wil je geen maanden over doen.
-
Ja dat Mat '46 nogal kreukelig is valt me afhankelijk van de lichtinval soms ook op... ;)
Is dit een niet uitgesproken suggestie dat het stel er in een maanloze nacht wel strak uitziet? ???
Met 'er opgelapt uitzien' kan ik wel instemmen.
Groet van oudebiels
-
Treinen staan altijd buiten in de zon en in weer en wind, dan wil je echt zo min mogelijk plamuur op je wagenbak want het gaat onherroepelijk achteruit na een jaar of 10 tot 20. Het is geen auto die altijd netjes in de garage staat (en die de 20 jaar vaak ook niet eens haalt). De mat'46 is inmiddels zo'n 65 jaar oud, gebouwd net na de oorlog toen het enige wat telde een beetje snelle levering was (en liefst niet te duur) en heeft een heel leven achter zich. Dan oogt 'ie inderdaad "gebruikt" :) maar dat is volkomen normaal. Vroeger werden wagenbakken in de fabriek behoorlijk strakgeplamuurd (en wellicht na de hoofdrevisie ook), maar daar zijn ze in de loop van (uit het hoofd) de jaren '60 mee opgehouden.
-
Ja dat Mat '46 nogal kreukelig is valt me afhankelijk van de lichtinval soms ook op... ;) Erg mooi kan ik het niet vinden, het geeft de indruk dat het stel min of meer is "opgelapt". Nieuwer materieel is trouwens best strak, dus het hoeft niet
bij nieuwer materieel komt het vanzelf wel... :angel:
maar die lichtval is wel een puntje, die mat 46 is wel bepaald goed in de hoogglans gezet, dat legt er nog even lekker de nadruk op natuurlijk.
-
Hallo,
Ik was laatst in het Spoorwegmuseum en zag daar o.a. de Mat'46.
Het viel me op dat het plaatwerk van de 'koets' zo bobbelig en deukerig is.
Kwamen deze treinstellen niet 'strak' uit de constructiewerkplaats of was dit stel al meerdere malen verongelukt of al gesloopt en is het door beginnende plaatwerkers weer inelkaar gestoken?
Als onze BMW's en Peugeots zo uit de fabriek kwamen zou iedereen fietsen (of een stoere Landrover rijden, die hebben vaak ook golvend alublik).
NB: de vraag is geen poging jullie spoordershart te vertrappen! :angel:
Groet van oudebiels
Je vergelijkt nu wel appels met peren.
Als ik tegen mijn Peugeot schop zit er een deuk in het plaatwerk, schop ik hard tegen de 273 dan het ik een zere voet en geen deukje in de zijwand.
Maar er is al eens een fikse herstelling aan de plamuurlaag uitgevoerd in Leidschendam. We heben dat in een weekend kunnen klaren.
En al is er maar één klein gaatje of breukje in de plamuurlaag dan is het al gebeurd. Vocht kruipt er in en uiteindelijk zal de plamuurlaag week worden en breken onder invloed van warmte/ koude wisselingen.
De uitzettingscoefficient van plamur is anders als van de stalen bakwand, dus men moet goed weten wat men doet om een goede hechting aan de bskwand te krijgen.
Reden waarom in de jaren 60 is afgestapt van het plamuren. Dat was bij sommige stellen Mat 54 goed te zien.
-
Deze is nog op de ouderwetsemanier glad getrokken
De bruine stippen op de bruiniggele achtergrond zijn de aanzetpunten van de brandervlam?
De ouderwetse manier is de methode 'verhit en koel plotseling af' (aka brander en natte lap)?
(die methode wordt in variaties ook nog wel gepropageerd voor de restauratie van oude autos).
Groet van oudebiels
-
Je vergelijkt nu wel appels met peren.
Maar er is al eens een fikse herstelling aan de plamuurlaag uitgevoerd...
Heb ik een restaurator op de ziel getrapt? Dat was echt niet de bedoeling hoor.
Goed, plamuren kan de golven tot bedaren brengen, in elk geval tijdelijk en tegen kosten.
Blijft wel de vraag: waarom werd voor de opbouw van de stellen golfplaat in plaats van platgewalst plaat gebruikt?
Je zou bijna zeggen dat staalplaat vlak en plat uit de fabriek kwam. Ik kan me dan enkel gegolf voorstellen bij/in de buurt van lasnaden (o.i.v. de lashitte).
Vind het overigens wel een leuk treinstel hoor, alleen minder in deze kleurstelling, maar dat mag denk ik.
Groet van oudebiels
-
Ik vermoed dat bij het restaureren van een duurdere klassieke auto al een werkweek van schuren en plamuren nodig is om hem helemaal glad te krijgen, laat staan een treinstel. Een maand? Een uitgesproken rotklus, en zo'n oud treinstel is al tig keer bijgewerkt na schadegevalletjes en doorroestplekken. Maar zo gerimpeld uit de fabriek? Nee, dat zullen ze in 1950 toen arbeid nog bijna niets kostte niet hebben gedaan.
-
Het lassen van plaatstaal op zo'n constructie van profielen leidt nou eenmaal vrij snel tot hobbels en dergelijke, in elk geval bij de toenmalige constructiewijze met eigenlijk voornamelijk handwerk. Plaatwerk zal misschien toen 2,5 of 3 mm zijn geweest, wellicht zelfs minder
-
Je vergelijkt nu wel appels met peren.
Als ik tegen mijn Peugeot schop zit er een deuk in het plaatwerk, schop ik hard tegen de 273 dan het ik een zere voet en geen deukje in de zijwand.
Maar er is al eens een fikse herstelling aan de plamuurlaag uitgevoerd in Leidschendam. We heben dat in een weekend kunnen klaren.
En al is er maar één klein gaatje of breukje in de plamuurlaag dan is het al gebeurd. Vocht kruipt er in en uiteindelijk zal de plamuurlaag week worden en breken onder invloed van warmte/ koude wisselingen.
De uitzettingscoefficient van plamur is anders als van de stalen bakwand, dus men moet goed weten wat men doet om een goede hechting aan de bskwand te krijgen.
Reden waarom in de jaren 60 is afgestapt van het plamuren. Dat was bij sommige stellen Mat 54 goed te zien.
Het is duidelijk te zien als je een nieuw asbest stel vergelijkt met een nieuw glaswol stel ze zijn daar ergens gestopt met het volledig gladtrekken met plamuur.
Toen wij de 766 hadden gestraald kon je heel duidelijk zien waar de lasnaden zitten, om de meter zo niet minder zit het plaat werk op het geraamte gelast. Plaatwerk is 3 mm dik en het dak zelfs minder en sinds er ribbels in de daken kwamen vanaf de glaswol series Hondekoppen was het dak nog dunner. Plaatwerk trekt heel snel bij lassen en door die spanningen krijg je hobbels. Vergeet niet dat een auto heel anders in elkaar zit.
Volledig historsch correct hebben wij de 766 ook maar minimaal geplamuurd en in bepaald licht zie je dan ook alles, maar dat was vroeger ook zo. Daarnaast is zo'n trein veel groter dan een auto en zet dus ook meer uit. Als de trein vol in de zon staat hoor je het kraken van het uitzetten van het staal, plamuur heeft niet die rek en gaat op den duur barsten.
Groeten Edwin.
-
Heb ik een restaurator op de ziel getrapt? Dat was echt niet de bedoeling hoor.
Goed, plamuren kan de golven tot bedaren brengen, in elk geval tijdelijk en tegen kosten.
Blijft wel de vraag: waarom werd voor de opbouw van de stellen golfplaat in plaats van platgewalst plaat gebruikt?
Je zou bijna zeggen dat staalplaat vlak en plat uit de fabriek kwam. Ik kan me dan enkel gegolf voorstellen bij/in de buurt van lasnaden (o.i.v. de lashitte).
Dat plaatwerk was ook wel vlak, maar is gelast aan het erachter liggende geraamte van spanten en liggers, en dat zijn er heel wat lassen :)
Vergeet ook niet dat lassen toen, en zoals we vandaag zouden doen een wereld van verschil is in techniek.